Odette Toulemonde (2006)

Την Catherine Frot την θαυμάζω. Η πιο πρόσφατη ανάμνηση που είχα απ'αυτήν (πριν απο την
Odette) ήταν από την ταινία La Tourneuse de pages(2006). Βρήκα την ερμηνεία της καταπληκτική και φρόντισα να τη θυμάμαι.

Η Odette Toulemonde είναι μια μελαγχολική και χαρούμενη ταινία. Σου αφήνει μια γεύση γλυκόπικρη όταν τελειώνει, αν και πιο πολύ γλυκιά. Το βράδυ που την έβαλα να παίξει χανόμουνα σ'ένα ωκεανό πολυτονικού και χρονικο-εγκλιτικών αντικαταστάσεων. Ο Θουκυδίδης και ο Ευριπίδης με κορόιδευαν. Και ένιωθα μόνος, ξεχασμένος και αγράμματος. Με backround τη φιλοσοφική Αθηνών. Φρίκη.

Μόνο να πω ότι με βοήθησε να κοιμηθώ και να ξυπνήσω χαρούμενος. Μέσα στα συννεφάκια του
παραμυθιού βρήκα την ησυχία μου. Ελπίζω το ίδιο να βοηθήσει κι άλλους. Α, και καταπληκτικό σάουντρακ.

Allegro (2005)

...................................................

Τον Christoffer Boe τον συναντήσαμε στο Reconstruction (2003). Εκεί ήταν η υπέροχη Maria Bonnevie, εδώ είναι η ακαταμάχητη Helena Christensen (ναι το μοντέλο). Ευτυχώς ο ρόλος της περιορίζεται στην ύπαρξη της και αυτό είναι πιστεύω από μόνο του ικανοποιητικό. Ο Boe φαίνεται να έχει μια πολύ ιδιαίτερη σχέση με την Κοπεγχάγη. Το διέκρινα ήδη από την εποχή του Reconstruction. Οι βάσιμες υποψίες μου επιβεβαιώθηκαν με το Allegro. Πρόκειται για μια πόλη μέσα στην πόλη -και στις δυο ταινίες- όπου κρατάει μυστικά. Στην δεύτερη περίπτωση η αντιπόλη κρατάει τις αναμνήσεις των ανθρώπων που εκείνη επιλέγει. Δεν είμαι σίγουρος αν αυτή η πόλη ταυτίζεται άμεσα με ψυχισμό του Boe. Υποθέτω πως αυτό είναι κάτι που δεν θα το μάθουμε ποτέ. Σε κάθε περίπτωση βρήκα το Allegro ανάπηρο. Αυτός ο καημένος ο Ulrich Thomsen, καταβάλλει υπεργήινες προσπάθειες να βαστάξει το βάρος της πλοκής. Είναι όμως μόνος σ' αυτό τον αγώνα. Πού στο καλό έχουν πάει όλοι οι υπόλοιποι; Θυμήθηκα ότι και στο Arven (2003) του Per Fly πάλι μόνος του ήτανε, αλλά ήταν τόσο ισχυρή η παρουσία των δεύτερων προσώπων γύρω του που του έδινε ώθηση. Έδινε δυναμική στην ιστορία. Γυρνώντας πάλι πίσω στο Reconstruction, στην πρώτη σκηνή στο μπαρ. Η χαρτογραφία του προσώπου, τα δυναμικά κοντινά πλάνα. Μια πραγματικότητα πίσω απ'αυτό το φακό. Σκαλοπάτια πιο κάτω. Ελπίζω να μας δώσει στο μέλλον καλύτερες δουλειές.

Η χαρά του να γίνεσαι καλύτερος και να το μαθαίνεις τελευταίος. The curious case of Detektivbyrån.

np: Nattöppet

Anders Flanders: Accordion, Traktofon,
Jon Nils Emanuel Ekström: Drums, Traktofon
Martin Molin: Vibraphone, Glockenspiel, Traktofon

Μεγάλωσαν στο ίδιο μέρος, στη μικρή πόλη Karlstad (Σουηδία). Το 2005 μετακόμισαν στο Gothenburg. To 2006 κυκλοφόρησαν την πρώτη τους μικρή δουλειά, “Hemvägen Ep”, η οποία γνώρισε μεγάλη επιτυχία, ενώ το Σεπτέμβριο του 2008 το πρώτο τους ολοκληρωμένο άλμπουμ, “Wermland”, έλαβε, δίκαια, άριστες κριτικές.

Θα σας θυμίσουν έντονα Γιαν Τιρσέν και άλλα πολλά. Η επιρροή θεωρείται δεδομένη. Αν υπάρχει κάτι πέρα απ'αυτό είναι δική σας δουλειά να το ανακαλύψετε.Προσωπικά τους βρίσκω νοσταλγικούς και σύγχρονους. Είναι σαν κάποιος να παίζει με κουτάλια μπροστά σε έναν υπερσύγχρονο υπολογιστή. Στους ήχους τους διασταυρώνονται τα παγωμένα τοπία των Laplands και τa urban landscapes της κεντρικής Ευρώπης.

Με λίγα λόγια, δεν βρίσκω κανένα λόγο για να μην τους ακούσετε.

Jailhouse rock

*Ariel

IceHotel

Είναι ένα μέρος φετίχ. Γιατί απλά αδυνατώ να πιστέψω ότι μπορεί να υπάρξει τέτοια ομορφιά.
Βρίσκεται στο χωριό Jukkasjärvi στον Αρκτικό κύκλο και είναι ακριβώς αυτό: Ένα παγωμένο μέγαρο.
Χάζευα τα διάφορα δωμάτια- σουίτες και δεν μπορούσα να αποφασίσω ποιο να πρωτοδιαλέξω. Τελικά κατέληξα μετέωρος μεταξύ δύο. Τέλος καλό όλα καλά αφού απέφυγα να κοιτάξω τον τιμοκατάλογο. Προτείνω να πάτε στο "Art & Design" και να δείτε από μόνοι σας για του λόγου το αληθές.

"I'll take what you give cause I love and I live primitive"

Ανόητη ερώτηση: Και τώρα τι θα απογίνει η Πόισον Άιβυ?

Άτλας

Ένας απέραντος διάδρομος μ' ενώνει με σένα
ένα τρένο που χάνεται σ' ένα σχεδιάγραμμα
κι ο απόηχος ενός ανθρώπου σε κάδρο
να κοιτάζει τον κόσμο μέσα απ' τα μάτια ενός άλλου
του είπε "πες μου, πες μου τι βλέπεις;"
Ο πατέρας μου ήταν εργάτης
η μάνα μου φρόντιζε τα παιδιά και το σπίτι
συνηθισμένα πράγματα
έπρεπε να πάρω τη ζωή στα χέρια μου
κι όταν έφτασα εκεί που ήθελα
είδα πως τίποτα δε μου ανήκει
ούτε καν εσύ
και με τα χρήματα τι μπορώ πια ν' αγοράσω;
κάθε εικόνα είναι προέκταση μιας άλλης
η ελευθερία μου είναι η αλυσίδα ενός άλλου
κι απ' όλα τα σπίτια που διασχίσαμε κανένα δεν ήταν δικό μου
δεν έχω τίποτα
μένει μόνο να περάσω αυτά τα σύνορα
με οποιοδήποτε τρόπο
και θ' αγαπήσεις μαζί μου τον ανοιχτό ουρανό
γιατί η γη είναι πιο όμορφη από εμάς

(Στερεονόβα:"Άτλας")

Hawaii, Oslo (2004)

Η Νορβηγία μάλλον δεν το έχει εξελίξει.

Μέτριο σχόλιο σε μια μέτρια μέρα.