στο μπαλκόνι όπου καταφεύγω τα τελευταία απογεύματα υπάρχει μια παιδική φουσκωτή πισίνα χωρίς νερό. είναι κάπως λυπηρό θέαμα [παιδική πισίνα -χωρίς νερό- χωρίς παιδάκια να χαζολογάνε τσαλαβουτώντας] αλλά ήταν το καλύτερο δώρο που θα μπορούσα να ευχηθώ γι' αυτό το καλοκαίρι. το πιο συγκινητικό μέρος, που κάθε που το θυμάμαι κομπιάζω, ήταν η εικόνα του να προσπαθεί να φουσκώσει τους δακτύλιους της πισίνας επειδή δεν είχαμε τρόμπα κι εγώ όταν φυσάω πολύ ζαλίζομαι. ξαπλώνω στην πισίνα μου με το μαξιλάρι το βράδυ και προσπαθώ να σκέφτομαι μόνο τα απολύτως απαραίτητα: αυτόν που είναι διατεθειμένος να φουσκώσει μια πισίνα για μένα, μια παγωμένη λεμονάδα, το ποτιστήρι και τα φυτά που ποτίζει, τον κουβά με το νερό και τον ήχο από τα παγάκια που λιώνουν.
η μέτρια σοδειά στις ταινίες συνεχίζεται για πολλοστή μέρα με ξενέρωτες επιλογές όπως dedication (2007), daisy (2006) και Evening (2007). η αστοχια μου, όσον αφορά στις κινηματογραφικές παραγωγές, έχει κτυπήσει κόκκινο αυτό το καλοκαίρι. μάλλον φταίει το κλίμα, μια διάχυτη σύγχυση, φανερή αβεβαιότητα και παρατεταμένος σκεπτικισμός. δεν ξέρω που αλλού να το αποδώσω. επαναλαμβάνω τις κολλεγιακές κωμωδίες των 80's σε μια ύστατη προσπάθεια να απομακρύνω τον John Hughes από τη ζωή μου (τουλάχιστον μέχρι το επόμενο καλοκαίρι αν και ο Ferris Bueller καραδοκεί στο πορτάκι του ντι-βι-ντι πλέιερ).
αυτά επί της παρούσης. πάω να δω την πανσέληνο. ευτυχώς είναι δωρεάν.
αυτά επί της παρούσης. πάω να δω την πανσέληνο. ευτυχώς είναι δωρεάν.
