Η καινούρια, καθημερινή, επιτακτική διαδρομή είναι Παγκράτι - Μαρούσι και τούμπαλιν μ' ένα διπλό λεωφορείο - κουταλιανό- που αγκομαχάει κι ενίοτε μουλαρώνει εκνευριστικά -μου θυμίζει τα πρωινά κάτι από τις ταινίες του Buster Keaton βλ. The General (1926). Μόνο που εδώ ο οδηγός είναι χοντρός και δεν υπάρχει καμμιά ανυποψίαστη νεαρά ονόματι Annabelle Lee. Όσο για τις σημερινές.. επιλέγουν να κρύβουν τις ατημέλητες δαντέλες τους.
Αναρωτιέμαι τι εμβαδόν θα μπορούσε να ανατιναχθεί, αν συμπιεζόταν σε μια βόμβα αυτό το πρωινιάτικο τράβα με κι ας κλαίω. Μιλάμε ασφαλώς για βόμβα θηριοτόνων. Θα σάρωνε μάλλον, ολόκληρη την Αττική που θα καταποντιζόταν στο φαράγγι του τεράστιου παραπόνου. Ακούγεται σαν τίτλος από κάποιο καμμένο γουέστερν [λίγο πολύ της κλάσης του Shalako (1968)] αλλά κάπως έτσι ήταν πάντα - τουλάχιστον για όσους δεν είχαν τη δυνατότητα να μένουν σε κάποιο πρότυπο θερμοκήπιο, τύπου Mansfield Park και που τ' όνομά τους δεν ήταν Fanny Price.
Το θέμα είναι ότι αυτός ο συσσωρευμένος θυμός δεν έχει πώς ή πού να εκτονωθεί, λειτουργεί έσωθεν και δημιουργεί αποικίες με τυπικό παράδειγμα το εξής: Θυμωμένος πατέρας/ παιδιά = θυμωμένες αποικίες-προτεκτοράτα.
Αναρωτιέμαι πόσο θεωρητικά ανίσχυρος είναι όποιος ασχολείται με όπλα και εξοπλισμούς από τη στιγμή που το (δυνητικά) μεγαλύτερο όλων κυκλοφορεί και διανέμεται ελεύθερα και προπάντων ελευθέρως ωραρίου.
Σ' αυτή τη θυμωμένη πολιτεία η μεσαία φώτο δεν είναι καθόλου naive. Νοτ δε ληστ. Οι κουλτουριτζήδες εξέρχονται και η συνέχεια αύριο.
Αναρωτιέμαι τι εμβαδόν θα μπορούσε να ανατιναχθεί, αν συμπιεζόταν σε μια βόμβα αυτό το πρωινιάτικο τράβα με κι ας κλαίω. Μιλάμε ασφαλώς για βόμβα θηριοτόνων. Θα σάρωνε μάλλον, ολόκληρη την Αττική που θα καταποντιζόταν στο φαράγγι του τεράστιου παραπόνου. Ακούγεται σαν τίτλος από κάποιο καμμένο γουέστερν [λίγο πολύ της κλάσης του Shalako (1968)] αλλά κάπως έτσι ήταν πάντα - τουλάχιστον για όσους δεν είχαν τη δυνατότητα να μένουν σε κάποιο πρότυπο θερμοκήπιο, τύπου Mansfield Park και που τ' όνομά τους δεν ήταν Fanny Price.
Το θέμα είναι ότι αυτός ο συσσωρευμένος θυμός δεν έχει πώς ή πού να εκτονωθεί, λειτουργεί έσωθεν και δημιουργεί αποικίες με τυπικό παράδειγμα το εξής: Θυμωμένος πατέρας/ παιδιά = θυμωμένες αποικίες-προτεκτοράτα.
Αναρωτιέμαι πόσο θεωρητικά ανίσχυρος είναι όποιος ασχολείται με όπλα και εξοπλισμούς από τη στιγμή που το (δυνητικά) μεγαλύτερο όλων κυκλοφορεί και διανέμεται ελεύθερα και προπάντων ελευθέρως ωραρίου.
Σ' αυτή τη θυμωμένη πολιτεία η μεσαία φώτο δεν είναι καθόλου naive. Νοτ δε ληστ. Οι κουλτουριτζήδες εξέρχονται και η συνέχεια αύριο.
