[Με τον καιρόν, όταν εμεγάλωσεν η κόρη -ήτο κομψή, χλωμή και ονειρώδης- ανάγκη πάσα να την εμβάσουν εις τον κόσμον δια της μεγάλης θύρας. Της επήραν δασκάλαν στο πιάνο, στα γαλλικά. Κάτι έμαθεν η κόρη να τραυλίζη και να βομβή, ακόμη και τον "Χορ-χορ-αγάν". Τέλος έπρεπε να την υπανδρεύσουν, να της αγοράσουν δηλ. σύζυγον. Ή ένα στρατιωτικόν από ιστορικήν οικογένειαν, ή ένα πολιτευόμενον με μέλλον. Εις τι θα εχρησίμευεν η προιξ, εαν δεν θα είχεν ο άνθρωπος να βαπτίζη όλα τα χωριατόπουλα και να στεφανώνη όλα τα ανδρόγυνα, δια να κάμη κουμπάρους και κομματάρχας; Είναι γνωστόν ότι αι εκλογαί γίνονται με κουμπαριές κ' ενίοτε με κουμπουριές. Και να περιέρχηται εις τας παραμονάς χιλίας τόσας ταβέρνας, οπού φυτρώνουν μάλιστα ωσάν επίτηδες εκείνας τας ημέρας, τόσα μπακάλικα και καφενεία, δια να δίδη χίλια πεντάδραχμα δια κέρασμα και να μην παίρνη ρέστα;]
A. Παπαδιαμάντης, "Μεγαλείων οψώνια"
