25.6.09

H Μαίρη και οι Αndrews sisters


Η Μαίρη Μαντωνανάκη γεννήθηκε στο Παλαιό Φάληρο το 1928.
Ήταν παντρεμένη με τον μουσικοσυνθέτη Νίκυ Γιάκοβλεφ. Ο τελευταίος, εκτός από μουσικοσυνθέτης υπήρξε και διευθυντής του γνωστού Αθηναϊκού ζαχαροπλαστείου "Πέτρογκραντ", το οποίο βρισκόταν στην οδό Σταδίου 23. Κατ' άλλη πηγή: "Ο Γιάκοβλεφ ήταν ο ιδιοκτήτης του "Πέτρογκράντ", του περίφημου ζαχαροπλαστείου της οδού Σταδίου. Ήταν πάντα στο χώρο αυτό με ένα μονόκλ περασμένο στο λαιμό του. Πολλές φορές η Μαίρη Λω καθόταν στο ταμείο".
Τραγούδησε "ελαφρά", κυρίως συνθέσεις του Νίκυ Γιάκοβλεφ κι άλλων.
Τραγούδησε επίσης, στα ελληνικά, διασκευές ξένων τραγουδιών - επιτυχιών της εποχής, όπως για παράδειγμα το "Ρούμι και Κόκα Κόλα" με τη συνοδεία του τρίο Στάρ (πρωτότυπο:
" Rum & Coca Cola" ερμήνευαν οι Andrews Sisters;).

Δεν κατάφερα να εντοπίσω κάτι άλλο σχετικό με τη Μαίρη ή με το ζαχαροπλαστείο "Πέτρογκραντ", αν και πρέπει να ομολογήσω ότι δεν το έχω ψάξει διεξοδικά.

Τις Κυριακές το βράδυ απομονωνόταν στην κουζίνα με το σίδερο. Στο ράδιο έπαιζε μια εκπομπή (που ακόμη μεταδίδεται), "Μουσικά Ταξίδια" λεγόταν(ίσως τότε με διαφορετικό όνομα).
Εκεί, στην κουζίνα -καταβροχθίζοντας πορτοκάλια και τσάι τα βράδια του χειμώνα- άκουγα την Μαίρη Λω.
Της άρεσαν αυτά τα "νοσταλγικά" κι εύχομαι να συνεχίζει να τ' ακούει και τώρα που λείπω. Κάθε φορά που ακούω τη Μαίρη Λω σκέφτομαι το σχολικό πουκάμισο και το Κυριακάτικο σιδέρωμα στην κουζίνα. Και μπορώ να γίνομαι , ακόμα, ανύποφορα, παιδιάστικα, και αδιόρθωτα νοσταλγικός.

Καλή αντάμωση.

City girl's Walk




Είδα το πιο αποστομωτικό βίντεο της μέρας.

A Heart That Breaks (In No Time or Place) - SPK



Προσπαθούσα να φανταστώ τους ήχους που θα ταίριαζαν σε όποιον έχει χάσει την πίστη του. Τις ηχητικές εικόνες της απόγνωσης (;).

- Τι ψάχνεις;

Μετά μπήκαν, από μόνοι τους, οι SPK (Sozialistisches PatientenKollektiv). Κι είχα την απάντηση, εύκολα και χωρίς να στίψω το μυαλό μου - καίγοντας ό,τι εγκεφαλικό κύτταρο μου έχει απομείνει (από τη σημερινή μέρα).

Αυτή η αρρωστημένη επιμονή σε οτιδήποτε γκρεμίζει, κυριολεκτικά, το ακουστικό τύμπανο. Δεν ξέρω, μπορεί και να υγιαίνω, μέσα στην παράνοια του "retard".

Λυπάμαι που δεν βγαίνουν πια απλές μουσικές με τέτοια υπερκόσμια μονοτονία. Αυτό είναι τουλάχιστον το δικό μου, ερασιτεχνικό συμπέρασμα.

Σημειώνω ότι αυτή η παρατήρηση δεν έχει να κάνει με την πίστη που προανέφερα αλλά με κάποια απροσδιόριστη λύπη.

Comes and goes.