Efter brylluppet (2006)

Θυμήθηκα ξαφνικά το "Efter brylluppet" (μτφρ. "Μετά το Γάμο") και ότι ο Anders Thomas Jensen είχε γράψει εκεί το σενάριο -βασισμένο στην ιστορία της Susanne Bier- χμμ...Όσον αφορά στην προηγούμενη ανάρτηση, ξέχασα να αναφέρω ότι ο ελληνικός τίτλος που έχουν δώσει στην ταινία είναι "Το πανδοχείο της Μαφίας".

Blinkende lygter (2000)

Επειδή τελικά τα πάντα έχουν ώς εφαλτήριο την παιδική ηλικία. Οι τέσσερις κακοποιοί που ψάχνουν ένα ΕΧΙΤ παντοτινό από τον παιδικό εφιάλτη. And they indeed make their way out of it. Και το αποτέλεσμα είναι αυτή η ταινία η οποία με έστειλε προσωρινά σε παγωμένα δάση και εγκαταλελειμμένα ορεινά θέρετρα. Οφείλω να παραδεκτώ πως εξεπλάγην όταν διαπίστωσα το νεαρό της ηλικίας του σκηνοθέτη, Anders Thomas Jensen. In search of "Valgaften".

Μπροστά στην έλλειψη παρελθόντος

Κάθισα πολλή ώρα μπροστά στο κίτρινο δέντρο.

Κατά βάθος ευχόμουνα να ήταν κόκκινο και να μην είχα λόγο να κάθομαι να συζητάω γι'αυτό. Κράτησα σφικτά ένα νοητό κόκκινο φύλλο στην παλάμη μου και είπα μέσα μου, ότι η καλύτερη ιδέα θα' ταν να τα πω και μετά να τα ξαναπώ και μετά να τα ξαναπώ στον εαυτό μου μέχρι να μου γίνουν πραγματικά αποκτήματα, σαν κι αυτά για τα οποία μίλησε συνεπαρμένος μέσα σε έκσταση κάποτε ένας ταπεινός άνθρωπος που κάποιοι τον ονόμασαν σοφό.

Είμαι σίγουρος, ότι αυτός δε θυμόταν να είχε γνωρίσει κανένα σοφό μέχρι τότε.

Μετά θυμήθηκα ότι η επανάληψη μπορεί να είναι η μήτερα της μαθήσεως αλλά σε μένα μπορεί και να μην έπιανε οπότε θα ήταν άδικος κόπος.

Τείνω να πιστέψω στην ισοτιμία της ανυπαρξίας δίκαιου και άδικου. Όλα υπάρχουν μέχρι εκεί που σε αφήνει το μυαλό σου να δεις. Πάντα ήταν. Και δεν ήταν ταυτόχρονα. Ποιός πρώτος μίλησε για δίκαιο και άδικο. Όποιος κι αν ήταν το έκανε με πρόθεση εναντίον της ανθρωπότητας. Για να σκοτώνονται οι άνθρωποι μεταξύ τους. Αυτά τα αντιφατικά ζεύγη είναι οι εκτελεστές και οι περισσότεροι από μας οι δεσμώτες τους. Τα μελλοντικά θύματα διστάζω να τα θέσω κάτω από το «εμείς» διότι δεν είμαι καθόλου σίγουρος αν η λέξη δεν αποτελεί σήμερα υβριστικό σχόλιο.

Εμείς...

Αυτά τα αντιφατικά ζεύγη από παιδί τα μισούσα. Γι αυτό και υπήρξα απόλυτος, από παιδί κι αυτό. Και ο απόλυτος τι είναι τελικά; (πέρα από ένας άνθρωπος με επεκτατικές πολιτικές όσον αφορά στις φιλοσοφικές του αναζητήσεις) Ποιόν θα χαρακτηρίζαμε ως τέτοιον; Είναι τελικά άλλος ένας προλετάριος της φιλοσοφίας παγιδευμένος στα γρανάζια της ιδεολογίας; Ένας μίζερος τυπάκος που γουστάρει να μαζοχίζεται ή κάτι άλλο; Ή μήπως είναι απλά ένας ονειροπόλος; Ή μήπως είναι κάποιος ανύπαρκτος που το μυαλό μας αρέσκεται να τον συντηρεί στα απολυμασμένα του διαμερίσματα;

Ζούμε την εποχή της αυτόματης ταξινόμησης και αυτός ο τύπος πρέπει βάση συστήματος να λάβει μία θέση κάπου. Και αυτό οφείλει να γίνει γρήγορα.

Το κίτρινο δέντρο ήταν τώρα πια απόλυτα ξεπλυμμένο από τη βροχή. Τόσο που μπορούσες να δεις τις μεγάλες εκτάσεις μιας κόκκινης γης μέσα απ' αυτό.

Κοίταξα έξω από το παράθυρο. Έσταζε. Έμεινα να κοιτάω το πλαίσιο του παραθύρου σκεφτόμενος την προϊστορία του, αν και δεν είχε πλέον καμιά σημασία.

*foto1, foto2, foto3