*[Ο άερας ήταν γεμάτος φαντάσματα που βογκούσαν και στέναζαν, πετώντας από εδώ κι από εκεί, σαν να βιάζονταν. Όλα τους ήταν αλυσοδεμένα σαν τον Μάρλυ -μερικά (ίσως υπουργοί διεφθαρμένων κυβερνήσεων) ήταν δεμένα όλα μαζί στην ίδια αλυσίδα -και πάντως ούτε ένα φάντασμα δεν ήταν ελεύθερο. Πολλά, ο Σκρουτζ τα είχε γνωρίσει και προσωπικά όταν βρίσκονταν ακόμη στη ζωή. Ο πιο στενός του γνώριμος ήταν ένα ηλικιωμένος φάντασμα με λευκό γιλέκο, που έσερνε ένα πελώριο χρηματοκιβώτιο δεμένο στον αστράγαλό του κι έκλαιγε γοερά, γιατί δεν μπορούσε να βοηθήσει μια δυστυχισμένη γυναίκα μ' ένα μωρό, που καθόταν σ' ένα κατώφλι κάτω στο δρόμο. Το μαρτύριο όλων των φαντασμάτων ήταν πως λαχταρούσαν να επέμβουν στα ανθρώπινα, για καλό σκοπό, αλλά τη δύναμη αυτή την είχαν χάσει για πάντα.]
C. Dickens, "Ο ύμνος των Χριστουγέννων"
**pic
