The old man and the sea

*had the deep-creased scars from handling heavy fish on the cords/ But none of these scars were fresh. They were as old as erosions in a fishless desert(...) he knew the depth of his tiredness(...)/The iridescent bubbles were beautiful. But they were the falsest things in the sea and the old man loved to see the big sea turtles eating them/Now is the time to think of only one thing. That which I was born for.

fotos

Mit Dir

2. Ρομπότικο Ρετζέκτο ινκρεντίμπιλε.
3. Μποϋτρόνικ ραπάρει στο καράβι
4. Καμπαρέ Βολταίρ πάνε σινεμά
5. Παλαί Σαουμπούργκ ότι να΄ναι - πολλά ψυχολογικά

βοήθειά μας

Eila Pellinen (1938-1977)

Σκεφτόμουνα ολημερίς - άκουγα Bobby Darin. Το απόγευμα (και αφού είχα διασχίσει Νέο Κόσμο - Δάφνη - Παγκράτι ον φούτ) είδα για μια ακόμη φορά το Come September (1961) για να ακούσω το θέμα.
Και κάπου εκεί θυμήθηκα την Eila Pellinen η οποία είχε ερμηνεύσει στα φινλανδικά-με στίχο το θέμα αυτό υπό τον τίτλο Tule syyskuu (=Come September). Όλο το απόγευμα έψαχνα να βρω τους φινλανδικούς στίχους του τραγουδιού αλλά δε βγήκε τίποτε. Τα περισσότερα , όλα δηλαδή, τα αποτελέσματα στο γκουγκλ ήτανε σουόμι με αποτέλεσμα να κλαίω -σχεδόν- πάνω από κάθε μετάφραση. Όπως και να'χει πρόκειται για μια άξια ερμηνεία για την οποία ο Μπόμπι θα ήταν περήφανος. Παρ'όλα αυτά δεν θα ησυχάσω αν δεν βρω τους στίχους. Στη χειρότερη, θα γράψω ό,τι συλλαβή ακούω και θα το ανεβάσω εδώ για όποιον ενδιαφέρεται να τραγουδάει σπίτι του.
Φυσικά οι δυσκολίες συνεχίζονται και στην αναζήτηση πληροφοριών για την Eila Pellinen. Ξέρω ότι έλαβε μέρος στο διαγωνισμό της Γιουροβίζιον - ΝΑΙ πριν από 50 χρόνια, το 1962- με το τραγούδι Sitä rakkaus on (=αγάπη είναι ή κάπως έτσι μεταφράζεται). Συμμετείχε σε κάποιες ταινίες της εποχής - δεν έχω δει καμμιά αλλά σκοπεύω να το κάνω σύντομα.

Εδώ υπάρχει μια βιογραφία αλλά μην την αποτολμήσετε γιατί θα σας δώσει πονοκέφαλο.

*Το άγγελμα της ημέρας: Τα φινλανδικά είναι η γλώσσα του μέλλοντος (μου).
**I'm in desperate need of the following songlyrics: Tule syyskuu by Eila Pellinen. Anybody willing to help please contact osonnenstrahlo@gmail.com or leave a comment here. I'll pay you back in some way/μένι σόρτς οφ γουέης.

So tired

*foto1,foto2, foto3

Σιγανά

*κάθισα πολλή ώρα στη βεράντα μπροστά στο χρυσό φως. ευχόμουν να ακουγόταν από κάπου αυτό εδώ.

Голубой щенок (Blue Puppy) 1976

Αυτό το μπλαβιασμένο κουτάβι μου είχε κυριολεκτικά κλέψει την καρδιά, όταν το πρωτογνώρισα. Καθόμουν και το χάζευα με τις ώρες και εψές πάλι το θυμήθηκα ή μάλλον με θυμήθηκε αυτό και ήρθε στον ύπνο μου.

Goluboy shchenok διαβάζεται αν και δεν είμαι και πολύ σίγουρος. Αν χρειαστεί πείτε το Γκολουμπόι σένοκ και γουφ. Εύκολα. Πρόκειται για μια σοβιετική ταινία κινουμένων σχεδίων μικρού μήκους, σκηνοθετημένη το 1976 απο τον Efim Gamburg, που βασίστηκε κατά ένα μέρος σε μια ιστορία του Gyula Urbán. Υπήρξε μια εξαιρετική καινοτομία της εποχής (λαμβάνοντας υπόψιν και τις κοινωνικοπολιτικές συνθήκες) διότι για την δημιουργία της δεν ακολουθήθηκε καμμιά πεπατημένη. Οι μικροσκοπικοί χαρακτήρες πλάστηκαν από κηλίδες αραιωμένης σινικής μελάνης η οποία κάλυψε τις επιφάνειες τόσο ταπεινά που δίνουν την εντύπωση ότι έγιναν από κάποιο ταλαντούχο παιδί. Αυτή η διαφάνεια προσέδωσε στις μορφές περισσότερη ένταση και την αίσθηση μιας συνεχούς κίνησης.

Το στόρυ λέει για το κουτάβι που γεννήθηκε φορώντας κάποιο παράξενο ρούχο χρώματος μπλε. Φυσικά όλοι το κοροϊδευαν και κανείς δεν ήθελε να κάνει παρέα μαζί του, εκτός από κάποιους περιθωριακούς κομπιναδόρους: ένα πονηρό μαύρο γάτο και έναν πειρατή που τελικά οργανώνει την απαγωγή του. !Σπόιλερ!Εμφανίζεται ένας καλός καπετάνιος που πληροφορούμενος την απαγωγή σπεύδει να σώσει το μικρό αλλά το πλοίο του βουλιάζει από τα σκυλόψαρα που στέλνει ο πειρατής. Εν τω μεταξύ ο μαύρος γάτος έχει συνάψει συμμαχία με τον πειρατή και γιορτάζουν τον θρίαμβό τους επί των δυο εχθρών. Η γιορτή τους διακόπτεται απότομα όταν νικούνται κατά κράτος από τους δυο φίλους οι οποίοι επιστρέφουν ελευθερωτές στο νησί. Από το σημείο αυτό το κουτάβι γίνεται αποδεκτό από τους υπόλοιπους και θεωρείται εντάξιμο. !Σπόιλερ!

Στις αρχές της δεκαετίας του 90' αναπτύχθηκε μια άσκοπη παραφιλολογία για την ταινία που είχε ώς αφετηρία την λέξη Goluboy (=μπλε). Η λέξη αυτή είναι συνώνυμη της ομοφυλόφυλος στην ρωσική αργκό. Συνδυάζοντας αυτό το δεδομένο με στίχους τραγουδιών όπου το κουτάβι διαμαρτύρεται για τη διαφορετικότητά του, κάποιοι κακοπροαίρετοι αργόσχολοι εξήγαγαν το συμπέρασμα ότι πρόκειται για μια προσβλητική ταινία με ακατάλληλο περιέχομενο. Φυσικά αυτό δεν ισχύει διότι η λέξη χρησιμοποιείται με αυτό το νόημα από τη δεκαετία του 90' και μετά. Είναι επομένως εφεύρεση της μετακομμουνιστικής εποχής και δεν πρέπει να συνδέεται με το καθολικό μήνυμα που προσπαθούσε η ταινία να περάσει. Και φυσικά ας αναλογιστούμε σε ποιους προσπαθούσε να το περάσει.
Δείτε την. Αυτά τα υδάτινα πλασματάκια είναι ό,τι πιο ελπιδοφόρο για τις ζεστές μέρες.

*fotos

Tsuguharu Foujita 藤田 嗣治(1886 - 1968)

................................

Προσπαθώ να σκεφτώ ένα καλό λόγο για τον οποίο θα εγκατέλειπε ένας Ιάπωνας την πατρίδα του. Και δεν μπορώ να βρώ κανένα.

Φυσικά μιλάμε από τη θέση του ασφαλούς και του τουρίστα. Τούτος εδώ ο Φουτζίτα ήταν μια ειδική περίπτωση. Απ' αυτές που δεν σηκώνει , ακόμη και σήμερα, το κλίμα της ιδιαίτερης του πατρίδας. Είναι γεγονός ότι η στιγμή κατά την οποία πάτησε το πόδι του στη γηραιά ήπειρο σηματοδότησε την αρχή ενός ξέφρενου πάρτυ που δεν τελείωσε παρά μόνο κάποιες δεκαετίες αργότερα.

Το 1910 αποφοίτησε από την σχολή καλών τεχνών του πανεπιστημίου του Τόκυο. Τέσσερα χρόνια μετά εγκατέλειπε την Ιαπωνία για το Παρίσι (είχε προηγηθεί ένα ταξίδι στο Λονδίνο). Είχε καταφέρει να πείσει τον στρατιωτικό πατέρα του ότι η δυτικού τύπου παιδεία που έλαβε στο Τόκυο δεν ήταν αρκετή για την πνευματική του εξέλιξη. Αναρωτιέμαι πόσο φιλόδοξος ήταν αυτός ο μαυριδερός τύπος έτσι ώστε να αποφασίσει να υλοποιήσει αυτή την τρελή σκέψη: να εγκαταλείψει την πατρίδα του και κάνοντας ένα τεράστιο και επικίνδυνο ταξίδι (με τις πρωτόγονες συγκοινωνίες της εποχής) να εγκατασταθεί σε ένα τόπο ολωσδιόλου ξένο. Επομένως, δεν πρέπει να προξενεί καμμιά εντύπωση το γεγονός ότι εισχώρησε πανεύκολα στο κύκλωμα των μποέμ του Μονπαρνάς και του Salon d'Automne (εδώ για φώτος από τα στέκια τους). Οι καλλιτεχνικές του ανησυχίες υπήρξαν κατ' εξακολούθηση οι μόνοι ασφαλείς δέκτες. Αυτές τον οδήγησαν στην παρέα του Χουάν Γκρις, του Πικασσο και του Ανρί Ματίς καθώς και σε γνωριμίες με τους Αμεντέο Μοντιλιάνι, Σουτίν και Φερνάντ Λεζέ.
Το στούντιο του βρισκόταν στην rue Delambre, στον αριθμό 5 και υπήρξε αντικείμενο θαυμασμού και φθόνου, διότι διέθετε μπανιέρα με ζεστό νερό στην οποία περνούσαν τον καιρό τους οι διάφορες αγάπες του. Επίσημα και κρυφά. Μια από αυτές φαίνεται ότι ήταν και η Κίκι ντε Μονπαρνάς, φιλενάδα του Μαν Ρέι. Όταν αποκτήσω αυτό το βιβλίο ίσως μάθουμε περισσότερα για τη σχέση της με τον Φουτζίτα.
Το σίγουρο είναι πως το στούντιο αυτό το κέρδισε με σκληρή δουλειά αφού -όπως πληροφορούμαι από έγκυρες πηγές- φρόντιζε να παραμένει νηφάλιος, μακριά από αλκοόλ και άλλες εξαρτησιογόνες ουσίες.
Παραμένει βέβαια το γεγονός ότι υπήρξε καθ'όλη τη διάρκεια της ζωής του ένας εκκεντρικός και προκλητικός επαίτης της προσοχής του περιβάλλοντός του. Κι αυτό είναι μια αλήθεια, όσο κι αν ακούγεται κάπως. Περιφερόταν στους καλλιτεχνικούς κύκλους με ενδυμασίες-δικές του κατασκευές, σκουλαρίκια και άλλα ψοφάω-να-με-κοιτάνε-και-να-γίνομαι αντικείμενο-σχολιασμού-έστω -και- λοιδορίας αξεσουάρ.
Περί τα τέλη της δεκαετίας του 20' και αφού είχε προλάβει να βγάλει καλά λεφτά, αναγκάστηκε να εγκαταλήψει εσπευσμένα το Παρίσι. Η γαλλική φορολογική αρχή τον καταδίωκε διότι ήταν ασυνεπής στις πληρωμές. Κατέφυγε στην Αμερική. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Από τότε και μέχρι το τέλος της ζωής του κινούνταν στο τρίγωνο Ιαπωνία - Παρίσι - ΗΠΑ. Στο μυαλό του δεν υπήρξαν ποτέ οι έννοιες Ανατολή ή Δύση διότι ο κόσμος ήταν ένα καθολικό καρναβάλι χωρίς αρχή και τέλος, όπου όλοι έπρεπε να περνάνε καλά. Αυτή την αρχή υπηρετούσε και ο ίδιος. Αυτό που αξίζει να σημειωθεί είναι η ευελιξία με την οποία αυτός ο άνθρωπος made his way through life. Διότι μεγάλο καλλιτέχνη δεν τον λες. Ειδική περίπτωση μπορεί. Αν και πολλοί τον κατηγόρησαν ότι πλησίαζε τον τύπο του λαμόγιου.

*Πάντα έβρισκα ελκυστική την εικόνα αυτού του δανδή με τις γάτες.

Νοτ ε θίνγκ.

*δεν έχω καθόλου έμπνευση σήμερα συν το ότι δεν βρίσκω και καλές ταινίες διις ντέις. σαν να τις παρέσυρε όλες κάποια τεράστια παλύρροια - που έχει καταπιεί παρεπιμπτόντως και ολόκληρο το λεκανοπέδιο. τα χρώματα έξω είναι τόσο σκληρά, κάτω από αυτό το φως τα αντικείμενα και οι άνθρωποι φαίνονται όλα αιχμηρά και απειλητικά. και πιο πολύ οι σκιές που ρίχνουν στην καιόμενη άσφαλτο. σκέφτομαι με νοσταλγία την γλυκιά κούραση που είχαν τα παιδικά και εφηβικά καλοκαίρια και θέλω να ουρλιάξω από κακία. εκείνα τα χρόνια ήταν σαν όλα να έσταζαν μέλι. κάπως έτσι. και ήταν κάπως μπλαζέ. ροκ'ν'ρολ δεν έπαψαν να είναι ποτέ όμως. θυμάμαι ένα παλιό ράδιο της μάνας μου και κάποιες παλιές κασσέτες γυμναστικής που τις έπαιζα όλο το καλοκαίρι -τσαρούχι...κάτω...τσαρούχι...κάτω και πάμε...- every step you take. και μετά τα βράδια καθόμουνα στη τζαμαρία. άκουγα ένα τοπικό ραδιοσταθμό που λεγόταν τοπ εφ εμ - μωρά στη φωτιά- ή διάβαζα μυθιστορήματα με τίτλους όπως ένα παιδί μετράει τ'άστρα -Λουντέμης, Το ημερολόγιον του βίου μου -Σάββας Τσερκεζής και Ερωτόκριτος -Βιντσέντζος Κορνάρος. δεν έχω καμμιά ανάμνηση από τις δραστηριότητες των υπολοιπων μελών της οικογένειας. me, myself and irene. ευχόμουν πράγματα ανέλπιδα και ήλπιζα σε κάποια αόρατη πίστη. που με ήθελε να περπατήσω όλο τον κόσμο με τα μάτια. σε μιας εποχής περίπατο.
αλλά πάντα όταν γύρναγα σπίτι ήταν καλοκαίρι.

*fotos

--.--

*Μερικές φορές όχι όμως πολύ συχνά σκέφτομαι την Ρεβέκκα.

foto+foto

Cinepoeme

Θυμήθηκα το Emak-Bakia (1926) και το L'étoile de mer (1928) και γύρισα νοητά στην ντανταϊστική περίοδο της ζωής μου -όχι πως έχει περάσει- μόνος, μάλλον παραμυθιάζομαι γιατί αυτό με κάνει να νιώθω καλύτερα. για την ώρα. Αυτά τα μικρά αριστουργηματάκια μαζί με κάποια άλλα shorts του Man Ray μπορείτε να τα δείτε εδώ. Όσο για τη θρυλική Κίκι του Μονπαρνάς -Kiki de Montparnasse- η οποία υπήρξε ερωμένη και σημείο έμπνευσης για τον Man Rey, λίγα πράγματα είναι γνωστά πέρα από τις αμέτρητες απόπειρες των καλλιτεχνικών αδελφοτήτων να την προσεγγίσουν ή να αποσπάσουν την προσοχή της (δες).

*Κάποιοι κύκλοι πρέπει να κλείνουν νωρίς αλλιώς γίνονται τετράγωνα που σε σπρώχνουν στις γωνίες.

Oral Consumption

Κύριε, που καλείς 500 φορές τη μέρα (και λίγες λέω) ρωτώντας με ανυπέρβλητο θράσος και παρατεταμένες παύσεις αν υπάρχει το
όραλ κονσάμψιον.

*oxi den uparxei kariolh kai στοπ κόλλινγκ. υπάρχει όμως αυτό το ωραίο καλενδάριο. Τι λες;

A girl on Sunday (currently messing with a boa)

1. Try to relax - Ballin Jack
2. Manouche Dream - Mr. Untel
3. Nom de Plume - Calexico
4. Let's never stop falling in love - Pink Martini
5. Por Favor - Doris Day
6. Don't leave (Floating mix) - Faithless
7. Let's stay together - Al Green
8. My baby just cares for me - Cyndi Lauper
9. Samba de mon coeur qui bat - Coralie Clement
10. La pollaro collaro - Gonzalez Martinez
11. Uomini Addosso - Milva
12. Intentions - Kevin Yost
13. Every bruise - Branded Woman
14. Mi corazon (Tango Club) - Bajofondo
15. Don't speak - Sarah Menescal
16. New York City - Gil Scott Heron
17. Mer du Japon- Air
18. Les Pages - Myrtille
19. Metropolitain - Emmanuel Santorromana

*foto

Έντιτο

"Πλησιάζει στο ψυγείο. Μουτρωμένη. Τα κορίτσια είναι πολύ όμορφα μετά τη θύελλα. Τα διεγείρουν οι καυγάδες, τα μάτια της διάφανα από τα δάκρυα λάμπουν. Παγωτό θέλετε; ρωτάει κομπιάζοντας ο νεαρός από την άλλη μεριά του ψυγείου. Όχι, ξινομυζήθρα, απαντάει θυμωμένα. Όμορφη, έξυπνη, ειρωνική και ευάλωτη. Δεν αντιστέκεται κανένας. Εννοούσα τι παγωτό, ψελλίζει απελπισμένα αυτός, χάνει τελείως τα λόγια του. Κανείς άντρας δεν μπορεί ν’ αντισταθεί σε μια δακρυσμένη γυναίκα. Είναι εργοστασιακό ελάττωμα."

*Από το εντιτόριαλ του Γεωργελέ στην Άθενς Βόις αυτής της βδομάδας.
** Foto hier. Danke schön , Franz. Dein Blog ist Uberschreiblich Weiblich.

Chinese Odyssey 2002 天下无双;

Σε σκηνοθεσία Jeffrey Lau και παραγωγή Wong Kar-wai. Η δράση τοποθετείται στην Κίνα της δυναστείας των Μίνγκ. Από τη μια είναι ο νεαρός αυτοκράτορας και η πριγκίπισσα αδερφή του που επιθυμούν διακαώς να διαφύγουν από το ανάκτορο και να γνωρίσουν τη ζωή στην απόλυτη ελευθερία και από τη άλλη δυο άλλα αδέρφια -αστοί που συμπεριφέρονται σαν άξεστοι χωριάτες- ιδιοκτήτες εστιατορίου, που τρομοκρατούν τους θαμώνες και τους γείτονες με το οξύθυμο του χαρακτήρα τους. Ο ζωηρός αδερφός, γνωστός και ως "King Bully" φροντίζει να λύνει με ειρηνικές διαδικασίες-σε-κάνω-τόπι-στο-ξύλο-και- μετά-σε-τρώω όποιες διαφορές.Κάπου μπλέκονται. Λοβ στόρυ δηλαδή.

Είναι κάποιοι χαρακτήρες και γεγονότα που προσωπικά μου δημιούργησαν ευφορία χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η ταινία είναι αντικειμενικά κωμική. Το ασιάτικο χιούμορ εκλαμβάνεται ενίοτε, ως ελαφρώς naive από τη Δύση. Αλλά αυτή δεν είναι πάντα η αλήθεια. Εν πάσει περιπτώσει, ο Lau έχει επιδέξια καταφέρει να εκκοσμικεύσει την αυτοκρατορική εθιμοτυπία. Και το έχει κάνει με χιούμορ. Ο αυτοκράτορας με την άφρο περούκα τα σπάει ενώ ο ξινός ,γκρινιάρης τυπάς -με το πρησμένο από δάγκωμα σκυλιού αυτί- αποδεικνύει την σημασία των δευτερων ρόλων.

Περιττό να πω ότι ο Wong Kar-wai έχει ακουμπίσει το χεράκι του σε αρκετά σημεία, μη φανταστείτε καμμιά εκτεταμένη αναφορά αλλά όσο να'ναι κάτι έχει κάνει. Στην αρχή την ταινίας για παράδειγμα, όπου η πριγκίπισσα τη σκαπουλάρει από το παλάτι, υπάρχει ο εξής διάλογος:

-Πώς κατάφερε να το σκάσει;
-(...) λέγεται ότι η πριγκίπισσα κατάφερε με μαγικές πολεμικές τέχνες
να βγεί έξω από την Απαγορευμένη Πόλη. Πάντως σύμφωνα με τη μυστική αστυνομία των ευνούχων σε ένα καταχωρημένο έγγραφο με αριθμό 2046 η πριγκίπισσα χρησιμοποίησε την τεχνική του "σιδηροκέφαλου".

Μήπως εδώ προοικονομείται το "2046" ; Και μην μου πείτε ότι τυχαία διάλεξε αυτό τον αριθμό...τόσους άλλους θα μπορούσε ίσα αυτόν βρήκε; Κάποια σύνδεση θα υπάρχει δεν μπορεί. Ένα ακόμη σημείο, στο οποίο ο "King Bully" και η πριγκίπισσα μιλάνε για την απόσταση παραπέμπει άμεσα στο 'Chungking Express' αλλά δεν βρήκα χρόνο να σημειώσω τον διάλογο. Η τελευταία αναφορά, στο "Ashes of time" αυτή τη φορά, εντοπίζεται σε κάποιο σημείο όπου και πάλι ο King Bully λέει "...έχεις μπροστά σου τον τυφλό σαμουράι..."


Και μια τελευταία παρατήρηση. Για όποιον ενδιαφέρεται, υπάρχει η ταινία Jiang shan mei ren (1959 - Kingdom and the Beauty) η οποία πραγματεύεται το ίδιο θέμα του αυτοκράτορα που το σκάει και ερωτεύεται το φτωχό πλην τίμιο κορίτσι (Εδώ υπάρχει ένα ωραίο μουσικό βίδεο από την ταινία). Πολλά από τα μουσικά μέρη της "κινέζικης οδύσσειας 2002" είναι εμπνευσμένα από αυτή την ταινία. Χώρια που η Lin Dai - 林黛 ήταν και είναι θεά και παραδόξως σήμερα είναι η επέτειος των 45 χρόνων από το θάνατό της.

Those left behind II

foto

Those left behind I

foto

boys

*Leningrad Cowboys Go America

Κ. Χ. (1867 - 1911)

"Τα παλαιά τραγούδια είναι γεμάτα δάκρυα ―και τα χείλη των νέων που γελούνε, φανερώνουν το τόξο της οδύνης·"

Η κερένια κούκλα, 1911. Στέλιος Ξεφλούδας (επιμ.), Νιρβάνας, Χρηστομάνος, Ροδοκανάκης και άλλοι. Βασική Βιβλιοθήκη, 30. «Αετός» Α.Ε., 1953. 215.

Ο Κωνσταντίνος Χρηστομάνος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1867. Ο πατέρας του διετέλεσε πρύτανης του πανεπιστημίου Αθηνών ενώ η μητέρα του υπήρξε θυγατέρα κάποιου αυλικού Βαυαρού γιατρού. Σε ηλικία τεσσάρων ετών υπέστη σοβαρό τραυματισμό έπειτα από πτώση. Η κύφωση υπήρξε φυσική συνέπεια αυτού του τραυματισμού, τον οποίο φρόντιζε να του υπενθυμίζει καθημερινά μέχρι τέλους.
«Είχε όλα τα εξωτερικά γνωρίσματα των καμπούρηδων: φαρδειές μασέλες, πεταγμένο πηγούνι, μεγάλα φλογισμένα μάτια, πολλήν εξυπνάδα και πολύ φαρμάκι. Ομως τι μεγάλη δημιουργική πνοή, πόση ποίηση μέσα σ’ αυτό το ελεεινό πήλινο σκεύος!». Ετσι περιγράφει ο Κώστας Βάρναλης τον Κωνσταντίνο Χρηστομάνο.

Το 1887 παρατάει την ιατρική για χάρη της φιλολογίας και της φιλοσοφίας. Ο επόμενος χρόνος τον βρίσκει φοιτητή στην Βιέννη. Το 1891 αναγορεύεται διδάκτορας στο πανεπιστήμιο Innsbruck. Τον Μάιο του ιδίου χρόνου καλείται να διδάξει ελληνικά στην αυτοκράτειρα Ελισάβετ της Αυστροουγγαρίας, την γνωστή πριγκίπισσα Σίσσυ. Τα αποσπασματικά τρία χρόνια (1891-1893) που πέρασε κοντά της ως δάσκαλος αλλά και συνοδός της (σε σύντομο ταξίδι στο αυτοκρατορικό ανάκτορο της Κέρκυρας όπου οδηγήθηκε όντας απελπισμένη - πιθανά σενάρια βλέπε εδώ) θα τον σημαδέψουν βαθιά και θα τον ωθήσουν να διαμορφώσει λατρεία στο πρόσωπο της Σίσσυ (που αντικατοπτριζόταν έντονα μέσα του εφόσον ήταν αίσθημα καταπιεσμένο και αδιέξοδο).

"− Ἐγὼ φαντάζομαι, μοῦ εἶπε, πὼς ἡ θάλασσα μᾶς παίρνει ὅ,τι ἔχομε ἀνθρώπινο, πὼς δὲν ἀνέχεται μέσα μας τίποτα ἀπ'τὴν ἐπίγειο ζωοσύνη. Μέσα στὴν τρικυμία πολλὲς φορὲς θαρρῶ πὼς κ' ἐγὼ ἡ ἴδια ἔχω γίνει ἕνα κῦμα ποὺ ἀφρίζει.

Κ' ἐγὼ τὴν κύτταζα σὰ θαμπωμένος − "

Στα 1892 τοποθετείται η επίσκεψή του στο Βατικανό και η έναρξη του ενδιαφέροντός του για τον καθολικισμό. Τελικώς ασπάζεται τον καθολικισμό και μονάζει για 5 μήνες στο Μόντε Κασσίνο. Επιστρέφει στη Βιέννη το 1895 όπου θα διοριστεί αρχικά λέκτορας και στη συνέχεια καθηγητής του Ινστιτούτου Ανατολικών Γλωσσών. Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στη Βιέννη έρχεται σε επαφή με τα κυρίαρχα καλλιτεχνικά ρεύματα της εποχής. Επηρεασμένος από τον συμβολισμό, συγγράφει το ποιητικό έργο Orphische Lieder (Ορφικά Τραγούδια) και το ονειροδράμα Die graue Frau (Η σταχτιά γυναίκα). Την ίδια περίοδο του απονέμεται ο τίτλος του Βαρώνου - Ιππότη του τάγματος του Αγίου Ιωσήφ. Το 1898 λίγο μετά τη δολοφονία της αυτοκράτειρας αποφασίζει να δημοσιεύσει ένα βιβλίο αφιερωμένο σ’ αυτήν, το «Tagebucher» («Φύλλα ημερολογίου»).

"− Στὸ κάθε ταξίδι μου, οἱ γλάροι ἀκολουθοῦν τὸ πλοῖο μου, εἶπεν Ἐκείνη, καὶ πάντα βρίσκεται ἀνάμεσά τους κ' ἕνας βαθύχρωμος, σχεδὸν μαῦρος, σὰν κ' ἐκεῖνον ἐκεῖ.."

Φυσικά αυτό ήταν αρκετό για να θέσει τέρμα στην ακαδημαϊκή του καρριέρα. Προκάλεσε τη δυσαρέσκεια των ανακτόρων τα οποία των αποκήρυξαν ως ανεπιθύμητο...και τότε αναγκάστηκε να τα μαζέψει και να γυρίσει στην πατρίδα. Ως έτος επανόδου σημειώνεται το 1901.

"Τώρα ποὺ γινήκαμε globertotters καὶ πήραμε σβάρνα τὴν ὑδρόγειο, κυλοῦμε σὰν τὶς σταγόνες μὲς τὴ θάλασσα καὶ στὰ τελευταία θὰ τὸ καταλάβωμε πὼς δὲν εἴμαστε τίποτα περισσότερο."

Στην Αθήνα θα γίνει ιδρυτής του θιάσου "Νέα Σκηνή" που αρχικά στεγάστηκε στο κομψό Δημοτικό Θέατρο Αθηνών, το οποίο βρισκόταν στην περιοχή των Χαυτείων (φρόντισαν να το συγυρίσουν από νωρίς). Ο ρόλος του στην εξέλιξη του νοελληνικού θεάτρου υπήρξε καταλυτικός, αφού υπήρξε πρώτος εισηγητής της έννοιας του σκηνοθέτη. Το πρακτικό της ίδρυσης της Νέας Σκηνής διαβάστηκε από τον ίδιο στο αρχαίο θέατρο του Διονύσου στις παρυφές του λόφου της Ακρόπολης, την 27η Φεβρουαρίου του 1901 μπροστά σε επιφανείς λογοτέχνες της εποχής οι οποίοι και το προσυπέγραψαν. Μούσα του υπήρξε το άστρο της εποχής, Κυβέλη.

Η Νέα Σκηνή, ενώ καλλιτεχνικά θα αποτελέσει σημείο αναφοράς του νεολληνικού θεάτρου, θα καταστρέψει οικονομικά τον Χρηστομάνο και θα κλείσει το φθινόπωρο του 1905. Το 1908 μεταφράζει το «Tagebucher» στα ελληνικά ως «Το βιβλίο της αυτοκράτειρας Ελισσάβετ, σελίδες ημερολογίου» και αποστέλλει σε συνέχειες στην εφημερίδα «Πατρίς» το ρεαλιστικό ηθογράφημα της Αθηναϊκής κοινωνίας « Η κερένια κούκλα»*. Το 1909 εκδίδει το θεατρικό έργο «Τα τρία φιλιά» (τραγική σονάτα σε τρία μέρη) το οποίο παρουσιάζεται χωρίς επιτυχία από το θίασο της Μαρίκας Κοτοπούλη.

*Το μυθιστόρημα θα γίνει θεατρικό έργο από τον Παντελή Χόρν κι αργότερα ταινία από τον Μιχ. Γλητσό (η πρώτη μεταφορά ελληνικού λογοτεχνικού έργου στον κινηματογράφο με πρωταγωνίστρια την Βιργινία Διαμάντη, το 1916 [Διαβάζω: (...) έγραφε το 1928 ο Δήμος Βρατσάνος στο περιοδικό «Κινηματογραφικός Αστήρ» (...): «Εν τω μεταξύ, άλλη προσπάθεια. Ο κ. Μιχ. Γλητσός από τον Πειραιά γυρίζει την "Κερένια κούκλα", το αριστοτέχνημα του Χρηστομάνου. Εδαπάνησε χρήματα και αυτός ο καϋμένος. Αλλ' έπεσε κι αυτός θύμα. Το αριστοτέχνημα εκείνο, από την τελείαν άγνοιαν και ασυνειδησίαν του γράψαντος το σενάριο, ενεφανίσθη επί της οθόνης αληθινόν εξάμβλωμα. Επί μίαν περίπου ώραν επάνω εις το εκράν εψυχορραγούσε σαν φθισιώσα γαλή, βήχουσα και σφαδάζουσα, η πρωταγωνίστριά του, Βιργινία Διαμάντη...».] και αργότερα σειρά στην ελληνική τηλεόραση.

Διαβάζω από τον Πούχνερ:
"Kατασπαράζει τον εαυτό του και το όνομά του στο δικό του θέατρο, μπροστά στο δικό του κοινό. O νιχιλιστής dandy μπροστά στο θάνατό του σκηνοθετεί ακόμα την αποσύνθεση του ονόματός του, προεξοφλεί ο ίδιος την εξαφάνισή του από τις λογοτεχνικές ιστορίες. Στην τελειωτική ειρήνη της ανυπαρξίας θα αναπαύονταν και τα προσωπεία του αντιφατικού προσώπου του: ο βαρόνος και ο παλιάτσος, ο εκλεκτός του πνεύματος και ο κοντορεβιθούλης, ο πολυδιαβασμένος αναγνώστης Eκείνης και ο τζουτζές της αυλής των Aψβούργων και των λογοτεχνικών κύκλων της Aθήνας της belle epoque, ο μύστης και ο Kαραγκιόζης."

"Περίφοβα σήκωσα τὰ ματια μου πρὸς τὰ δικά της καὶ εἶδα τὰ βλέμματά της νὰ σέρνωνται μαζὶ μὲ τὸν ἀγέρα πάνω στὸ ἄραχνο καὶ μανιασμένο πέλαγος… "

To κύκλιο έπος του Κωνσταντίνου Χρηστομάνου εξιστορείται από το 1911.
Και είναι απ' αυτά τα δίχως τέλος.

Cynical

r.i.p. Barbie

Μίνα è sempre Mί(ν)α

Mina - L'eclisse twist (L'eclisse OST - M. Antonioni)
Mi sei scoppiato dentro il cuore , L'immensità

*fotos