Eine kleine Geschichte zu einem Bild

Im ersten Augenblick ist es ein ganz üblicher Altbau. Für die Touristen ist es ein von den letzen Stücke der Vergangenheit. Für die Bewohner auch für das Bauamt ist es nur ein nutzloser Stapel, das unbedingt abgerissen werden muss. Aber für mich ist es eine andere Geschichte, die ich leider nie vergessen kann: Die Geschichte eines traurigen und peinlichen Lebens.

Da war einmal das Studio eines der berühmtesten Künstler Zyperns, der heißt Andreas Charalambous. Er war auch ein Kunstlehrer. Dort blieb auch seine Kunstschule. Dort begannen viele junge Künstler Zyperns ihre Karriere. Dieses Studio und der Lehrer war sehr wichtig für ihren Erfolg . Meine Mutter war auch eine der Studenten und die Beziehung zwischen ihm und meiner Familie war sehr eng . Hier muss ich sagen, dass meine Schule und die Schulbibliothek gegenüber dem Altbau liegen.

Lebhaft kann ich mich an das Fenster des Lehrers erinnern, das haüfig offen stand, seinen kleinen Hund, der erfreulich die Treppe hinauf lief und alle seine Sammlungen: Bücher, Briefmarken, Photos, Muscheln, Afrikanische Holzfiguren, Musik u.s.w. Oft blieb er da für viele Tage. Wenn er während der Arbeit müde war, hat er sich dort erholt .

Das war im Juni 2006. Der heiße, ruhige Abend war fast weg und wir saßen mit meiner Mutter im Garten zusammen. Plötzlich hörten wir Lärm, der von der Straße kam und dann Leute die liefen. Danach hatte ich das Gefühl, dass etwas abbrannte. Kurz danach kam ein Pumplöschfahrzeug und drei Feuerwehrmänner liefen zum Überflurhydrant . Meine Mutter versuchte den Feuerwehrmännern zu helfen aber das war sehr gefährlich.

Eine Stunde später alles wurden fast vollständig abgebrannt. Die Feuerwand ruiniertet auch das Dach, das zu Fall kam. Die Tragödie war total. Seit der Tragödie ist der Altbau verlassen. Was plant das Bauamt mit ihm zu tun? …aber das ist eine andere Geschichte.

Das war meine kleine Geschichte. Leider war sie traurig und dunkel aber wahr.

Ο "Βασιλικός" Κήπος

Αναρωτιέμαι πως θα ήταν ο εθνικός κήπος αν δεν εξοριζόταν η Αμαλία. Μάλλον θα ήταν διπλάσιος σε έκταση και η ίδια δεν θα βρισκόταν παραγκωνισμένη και λησμονημένη από τη συλλογική μνήμη.

Όπως συμβαίνει συχνά, η ιστορία κράτησε το όνομα του Όθωνα αποβάλλοντας την ταπεινή του ακόλουθο, Αμαλία.

Δεν γνωρίζω κανέναν που να νιώθει ευγνωμοσύνη για αυτό το έργο της. Προσπαθήστε να αναλογιστείτε την έκταση αυτή χωρίς τον κήπο, ενταγμένη στο σεληνιακό τοπίο της πόλης. Μια λύπη.

Χτες έμαθα ότι υπάρχουν ειδικές χελώνες νερού και άλλες, που δεν ξέρουν κολύμπι. Τις χάζευαν στον κήπο κάτι αμερικανάκια και ήταν LOUD.

Σκέφτηκα την Αμαλία και τα όνειρά της για τον "πνεύμονα" της Αθήνας:
«Όλος ο κόσμος είναι με το μέρος μου. Είναι καταγοητευμένοι. Μόνον ένας εφημεριδογράφος θεώρησε απαραίτητο να παραπληροφορήσει τον κόσμο γράφοντας ότι [αυτή η ιστορία] κόστισε στο κράτος 60.000 δραχμές, ενώ δεν κόστισε βέβαια ούτε δεκάρα. Όλη η ιστορία θα πληρωθεί φυσικά από την τσέπη μας και δεν θα φτάσει ούτε τις 3.000, μαζί με το φιλοδώρημα για τους ναύτες κ.λ.π., κ.λ.π., διότι τα ίδια τα δέντρα κοστίζουν όλα μαζί 280 δραχμές. Ωστόσο η εργασία, η μεταφορά... Αλλά τι τον νοιάζει τον κόσμο, που δίνουμε σε φτωχούς ανθρώπους την ευκαιρία να κερδίσουν κάτι! Δεν είναι Έλληνες αυτοί που παίρνουν τα χρήματα; Δεν μένουν τα χρήματα στη χώρα, και δεν είναι [οι φοίνικες] αφάνταστα ωραίο στολίδι για την πόλη;».

...

-*-

Adams æbler (2005)

Η ιδιοφυΐα με το όνομα Anders Thomas Jensen έκανε και πάλι το θαύμα της. Ετοιμαζόμουνα να πω ότι αυτά "Τα μήλα του Αδάμ" είναι μια από τις καλύτερες ταινίες του -τουλάχιστον από όσες έχω δει μέχρι τώρα- αλλά μια ματιά στο παρελθόν της σχέσης μου με αυτόν τον εκκεντρικό Δανό καταρρίπτει αυτό τον ισχυρισμό. Για να γίνω πιο σαφής: έχει κάνει τελικά σκάρτη δουλειά ή όχι; Ρητορική ερώτηση και η απάντηση είναι: Μάλλον όχι. Εξαίρεση ίσως αποτελεί το "Skagerrak" (2003). Ολίγον τι γλυκερό και με εμφανές το κενό που αφήνει η απουσία των Δανέζικων. Σε τούτο το Adams æbler βλέπουμε τον πραγματικό Jensen, αυτόν που έχει αναγάγει σε τέχνη το παγερό, μαύρο χιούμορ της πατρίδας του ["Blinkende lygter" (2000)] και την μοναξιά του ανθρώπου που οδηγεί σε καθολικό αδιέξοδο ["Elsker dig for evigt" (2002)-writer, "Brødre" (2004)- writer, "Efter brylluppet" (2006)-σενάριο]. Εμφανές και το "πείραγμά" του στους χαρακτήρες του "Red Road" (2006). Η σκιαγράφηση ήταν τόσο Jensen-ική που στο τέλος της ταινίας δεν αντιστάθηκα να μην επιβεβαιώσω την υποψία μου για την ανάμιξή του. Και φυσικά, τζόκερ, ήταν εκεί. Πρόκειται για μια αλληγορική ταινία βασισμένη, εν μέρει, στη βιβλική ιστορία της Γένεσης και στο Βιβλίο του Ιώβ. Το θέμα τυγχάνει τέτοιας επεξεργασίας ώστε να μην αποβαίνει καθόλου βαρετό, αντιθέτως προκαλεί καθηλωτικό ενδιαφέρον. Οι ατάκες είναι τόσο έξυπνες και διαδέχονται η μια την άλλη τόσο γρήγορα σε βαθμό που θυμίζουν αγώνα λόγων σε αρχαίο θέατρο. Εντοπίζονται όλων των ειδών οι χαρακτήρες. O τραχύς, ο προκατειλημμένος, ο ευαίσθητος, ο φοβισμένος, ο μοναχικός, ο εύθυμος, ο επιθετικός, ο ευθυνόφοβος και τέλος ο αισιόδοξος. To φοβερό τρίο Ulrich Thomsen-Mads Mikkelsen-Nikolaj Lie Kaas δίνει εδώ τον καλύτερο του εαυτό σε ένα έξοχο δείγμα μαύρης κωμωδίας που αξίζει να δείτε. Συνίσταται για κάποια άγια νύκτα, από αυτές που διανύουμε: Με κατανυκτικό γέλιο.

Haribo macht Kinder froh und Erwachsene ebenso

Στις 3 Απριλίου 1893 στο Friesdorf (Βόννη) γεννιέται ο Hans Riegel. Τελειώνει το σχολείο και εκπαιδεύεται ως κατασκευαστής καραμελοειδών. Δουλεύει για την εταιρεία Kleutgen & Meier. Μετά το τέλος του Α'ΠΠ η εταιρεία Heinen στην περιοχή Bonn-Kessenich βρίσκεται σε αναζήτηση κατασκευαστή γλυκών. Ο Hans Riegel έχει όμως πιο φιλόδοξα πλάνα για τη ζωή του. Γίνεται λοιπόν συνέταιρος και η εταιρεία μετονομάζεται σε Heinen & Riegel.

Το 1920 δημιουργεί τη δικιά του φίρμα, HARIBO, η οποία θα εξελιχθεί στο σημερινό κολοσσό.Das Startkapital ist ein Sack Zucker. Μάλιστα, αυτό ήταν το αρχικό κεφάλαιο, ένα σακί ζάχαρη! Στον αγώνα για την στήριξη της νέας εταιρείας βρίσκεται η σύζυγός του, Gertrud.

Το 1922 και ενώ στην Ελλάδα μαινόταν χάος (αδυνατώ να μην σκέφτομαι τα ελληνικά δεδομένα) ο Hans Riegel κατασκευάζει τα πρώτα "Tanzbären", τα ζελεδένια αρκουδάκια που χορεύουν και τα οποία θα γίνουν από τότε το logo της εταιρείας.

Το 1923 η HARIBO αποκτάει αμάξι που επιτρέπει τη διανομή των γλυκών και σε μακρινές περιοχές. Μέχρι τότε τη διανομή εκτελούσε η Gertrud με το ποδηλατάκι της.

Το 1930 η HARIBO αριθμεί περίπου 160 υπαλλήλους ενώ περί τα μέσα της ίδιας δεκαετίας προκύπτει και το γνωστό σλόγκαν Haribo macht Kinder froh. Το 1935 δημιουργείται το πρώτο εργοστάσιο σε μη γερμανικό έδαφος, στην Κοπεγχάγη.

Δυστυχώς ο Riegel θα πεθάνει πολύ νέος, το 1945 σε ηλικία μόλις 52 ετών. Η Gertrud συνεχίζει να διευθύνει τα πρώτα χρόνια μετά το τέλος του Β'ΠΠ.

Από αυτό το σημείο αναλαμβάνουν τα παιδιά του und so weiter.

Τη γλυκιά ιστορία μπορείτε να την διαβάσετε ολοκληρωμένη στο site της HARIBO.

Confituur (2004)

Δεν θυμάμαι να έχω δει άλλη ταινία που να πραγματεύεται με τρόπο τόσο γλαφυρό το θέμα της τρίτης ηλικίας. Αν και έχει περάσει αρκετός καιρός από τότε που την πρωτοείδα, την θυμόμουνα και όταν την τσέκαρα στο μαγαζί στην εκπληκτική τιμή των 2.60 ευρώ not bad είπα ουαου (αλλά τελικά δεν την πήρα, προτίμησα αφροκαραμελάκια Χαρίμπο).

Α, ναι έλεγα ότι μου είχε κάνει εντύπωση ο τρόπος. Είναι στιγμές, κατά τη διάρκεια της ταινίας που έχεις την εντύπωση ότι οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι ηλικιωμένοι, αλλά παιδάκια ή έφηβοι. Ήταν μια ζωντανή απόδειξη της θεωρίας μου ότι οι άνθρωποι ή τουλάχιστον τα πάθη και οι φόβοι τους δεν "μεγαλώνουν" ποτέ.

Όχι δεν ήταν καθόλου boring ούτε γλυκερό, ίσα-ίσα ήταν αξιοπρεπές και διαφορετικό. Μια έκπληξη από το Βέλγιο.

I Am Dina (2002)

Δεν πίστευα ότι ταινία με τέτοιο cast θα με απογοήτευε τόσο ολοκληρωτικά. Αν και το πάλεψα δεν μπόρεσα να την παρακολουθήσω μέχρι το τέλος. Τα ανάμικτα κριτικά συναισθήματα και η σύγχυση ως προς το genre με κατέβαλε. Παρόλα αυτά παραδέχομαι ότι υπήρξαν κάποια δυνατά σημεία, όπως για παράδειγμα η φωτογραφία. Προσπάθησα να βρω κάτι περισσότερο από αυτό αλλά η απογοητευτική παρουσία της Maria Bonnevie [βλ. Reconstruction (2003)] επισκίασε τα πάντα. Ένα αίσθημα βεβιασμένου ρομαντισμού διέτρεχε την ταινία που καθόλου μα καθόλου δεν στάθηκε ικανό να με πείσει.

Nelly's: Easter Parade

Πάλι αυτό το τρία, ορθώθηκε και έλαμψε ενώ κάποιοι άλλοι κλαίγανε στα καμαρίνια αυτού του θεάτρου του παραλόγου.

Κλαψ.

Ήθελα να'ξερα πόσες ακόμη φορές θα συναντήσω στο δρόμο μου τον Θούκυ. Ξεκινώντας από το Γυμνάσιο και τις κατακρεουργημένες δήθεν μεταφράσεις, η παρωδία συνεχίζεται στο Λύκειο με τις στριμωγμένες παπαγαλίες, κανείς δεν καταλαβαίνει το σκοπό αυτού του πασατέμπο...σε κακό τέμπο. Και σαν να μη μας έφτανε όλο αυτό, να που τον βρίσκω και στο πανεπιστήμιο για να τριτώσει το κακό. Και πάλι αυτές οι ατέλειωτες δημηγορίες, στριμωγμένες όπως όπως στα κανάλια της μνήμης, και αυτός ο έρμος ο Περικλής με τον Επιτάφιο. Πόσες ακόμη φορές κύριοι καθηγηταί.

Η εποχή σας στέλνει μηνύματα αλλά εσείς κάνετε μαύρα μεσάνυχτα. Μπορείτε να συνεχίσετε την προσπάθεια ενσωμάτωσης του Θούκυ με το είναι των φοιτητών.

Άντε και καλή τύχη άκαμπτα, πασχαλινά κουνελάκια.