Προσπαθούσα να φανταστώ τους ήχους που θα ταίριαζαν σε όποιον έχει χάσει την πίστη του. Τις ηχητικές εικόνες της απόγνωσης (;).
- Τι ψάχνεις;
Μετά μπήκαν, από μόνοι τους, οι SPK (Sozialistisches PatientenKollektiv). Κι είχα την απάντηση, εύκολα και χωρίς να στίψω το μυαλό μου - καίγοντας ό,τι εγκεφαλικό κύτταρο μου έχει απομείνει (από τη σημερινή μέρα).
Αυτή η αρρωστημένη επιμονή σε οτιδήποτε γκρεμίζει, κυριολεκτικά, το ακουστικό τύμπανο. Δεν ξέρω, μπορεί και να υγιαίνω, μέσα στην παράνοια του "retard".
Λυπάμαι που δεν βγαίνουν πια απλές μουσικές με τέτοια υπερκόσμια μονοτονία. Αυτό είναι τουλάχιστον το δικό μου, ερασιτεχνικό συμπέρασμα.
Σημειώνω ότι αυτή η παρατήρηση δεν έχει να κάνει με την πίστη που προανέφερα αλλά με κάποια απροσδιόριστη λύπη.
Comes and goes.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου