*Μπαίνω στο λεωφορείο και κάθομαι στην αγαπημένη μου θέση - παρατηρητήριο (στο παράθυρο) αλλά όχι ακριβώς. Βασικά κάθομαι στη διπλανή-από-την-αγαπημένη επειδή στο παράθυρο κάθεται μια μεσήλικη με χιλιάδες σακούλες σουπερμαρκετ που λαγοκοιμάται κιόλας, απ' ό, τι καταλαβαίνω. Έχω τσαλακωθεί στην προσπάθεια μου να προλάβω το λεωφορείο, και είμαι κάπως αμήχανος σ' αυτή τη θέση, λαχανιασμένος, σκέφτομαι τι να ακούσω. Αναγκαστικά κοιτάω αόριστα -και καλά- μέσα στο λεωφορείο (ευτυχώς είναι μισοάδειο), ψάχνοντας σημείο φυγής, αφού δεν μπορώ να εκτονωθώ κοιτώντας έξω απ' το παράθυρο. Οτι και δεν έχουν περάσει 5' αφότου μπήκα, αντιλαμβάνομαι μια κυρία απέναντι να κλαίει. Βλέπω τις υγρές μαύρες γραμμές να κερδίζουν έδαφος, το δέρμα της έχει γίνει ροδί αλλά δεν μ' έχει δει που την κοιτάω. Τρία λεπτά μετά μπαίνουν δυο γυναίκες, δεν προλαβαίνω να τις περιεργαστώ όταν η μια χώνεται στον κόρφο της μεγαλύτερης σε ηλικία και αναλύεται σε σιγανά αναφιλητά. Τελικώς ακούγεται βόμβος από κινητό ο οποίος με θέτει σε κίνηση -τόση ώρα βρισκόμουν σε λήθαργο μ' αυτά και μ' αυτά. Το σηκώνει η γυναίκα που κάθεται στο ακριβώς πίσω κάθισμα, και την οποία δεν μπορώ να δω. Κάνει γενναίες προσπάθειες να μιλήσει σιγανά, ακούω 'δεν μπορώ άλλο', 'μα γιατί', 'έχεις λαθος' η κάθε συλλαβή πιο κλαίουσα από την προηγούμενη, νιώθω ότι βρίσκομαι σε μυστηριώδες πλατώ κι αυτός ο θίασος έχει μόλις βγει από κάποιο παλιομοδίτικο ινστιτούτο ομορφιάς όπου όλοι λένε τον πόνο τους.
"Πάντοτε βασιζόμουν στην καλοσύνη των ξένων".
ΑπάντησηΔιαγραφήεντελώς κινηματογραφικό.
ΑπάντησηΔιαγραφήπονάω όταν γράφεις έτσι. συνέχισε! :)
@ Χρηστος:Καλοσύνη...μμ μάλλον πίστευαν ότι κανείς δεν βλέπει/ακούει.
ΑπάντησηΔιαγραφή@ Σπιραλ: Ελπίζω να κλαίγαν από χαρά τουλάχιστον (οι 2 πρώτες)