Τις τελευταίες μέρες, σε διάθεση παράξενη. Το καταλαβαίνω όταν το βράδυ ξαπλωμένος στο κρεβάτι προσπαθώ να συγκεντρώσω τις λεπτομέρειες για μπακ απ - μόνο που δεν υπάρχουν, σαν να'χουν γλιστρήσει από κάποια χαραμάδα και να πήγαν πίσω, εκεί που τις πήρα. Σιχαίνομαι να χάνω τις λεπτομέρειες. Δημιουργείται μια ελλειπτική τροχιά γύρω από τη μέρα που μου αποδομεί τη διάθεση για ύπνο και ξεκούραση. Είδα το Μoon, μόνο που με είχαν προλάβει άλλες συγκινήσεις και κάπου το' χασα. Εύχομαι να μπορούσα να το ξαναδώ για πρώτη φορά χωρίς να γνωρίζω ότι ο Ντάνκαν Τζόουνς είναι γιος του Μπάουι. Τελικώς δεν μπορώ να μην τον ζηλεύω και να τον λυπάμαι ταυτόχρονα - που είναι γιος του Μπάουι. Τέτοιο κόλλημα έχω φάει με την περίπτωση (Μπάουι και υιός) που στοιχημάτισα με τον εαυτό μου για τη σωματική διάπλαση του Ντάνκαν. Έλεγα μέσα μου ότι σίγουρα θα είναι στρογγυλός και τελικά είναι κάπως (εμφανής ζηλοφθονία). Κατά τ' άλλα αναρωτιέμαι πόσους εαυτούς χρειάστηκε, ο ίδιος, να θάψει για να βρει τον προορισμό του, ξεχνώντας την καταγωγή του.
Δεν έχω κάποιο άλλο σχόλιο για την ταινία. Processing.
Το θέμα είναι ότι χτες το βράδυ κατάλαβα ότι έγινε Χειμώνας.
Το μόνο που με χαλάει είναι τα δαχτυλίδια που μου πέφτουν καθώς τo δέρμα συστέλλεται. Και πρέπει να φοράω συνέχεια στοπ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου