Γκάου

*Όταν έρχεται η στιγμή που πρέπει να μιλήσω για την αγαπημένη μου μουσική, την αγαπημένη μου ταινία, τον αγαπημένο μου δίσκο, το αγαπημένο μου φαγητό, εν ολίγοις για όλα τα ειδικά αγαπημένα με πέντε αστεράκια, πολύ κουλ, ουάου -κουράστηκα ήδη.

Από παιδί με ιντριγκάρει η άναρχη ζωή στο πληροφοριοχάος, συνεπώς δεν κρατάω και πολύ σοβαρά/ενημερωμένα αρχεία για ο,τιδήποτε. Ό, τι μ'αρέσει και ό, τι δεν μ' αρέσει έχουν συχνά την ίδια αξία και κοινή μοίρα: σκοτεινή, σε κάποιο πεταμένο αρχείο ή γωνιά του δωματίου. Αλλά κατά βάθος όλα μ'αρέσουν. Εκεί έγκειται το πρόβλημα. Διότι δεν πετάω τίποτε. Σε βάθος χρόνου όλα με κάνουν χαρούμενο από μια άποψη.
Μερικές φορές σκέφτομαι πως η αισιοδοξία μου προσεγγίζει μια βλακεία ανυπέρβλητη. Άλλες, απλά δε δίνω σημασία.
Με τη μουσική δε, συμβαίνει το εξής τραγικό: σπάνια θυμάμαι στίχους, ονόματα, συντελεστές κι άλλα παρεμφερή. Ότι ακούω το βρίσκω ενστικτωδώς και μετά -σύντομα- σχετικά, το ξεχνάω. Μέχρι να το βρω πάλι μπροστά μου και πάει λέγοντας. Είναι μια γκρίζα ζώνη που διατηρεί κάποιες θεωρητικές ισορροπίες - μου προκαλεί, συνήθως, ένα συναίσθημα γενικευμένο, αρνητικό και θετικό μαζί. Κάπως όλα μαζί και κανένα.

Όμως, κάθε εκκρεμές ορίζει πάντα μόνο τον χρόνο που μας ενδιαφέρει να γνωρίζουμε. Υποθέτω.

**pic
***άσμα ασμάτων της Μαντούς