ο τρωωφλόγας

....................

* Η αισθητική του Schelling είναι μια μαλακία μεγατόνων. Γενικά η αισθητική είναι μαλακία κι εγώ έχω πάθει μαλάκυνση επειδή δεν μπορώ να συνδέσω την μεγαλομανία του Καντίνσκυ μ' αυτές τις μπούρδες. Πάντως κάπου κάπου πετάει και κανένα σωστό και ξυπνάω, έτσι όπως κόβω ύπνους πάνω από πάκους χαρτούρα και διάφορα άλλα κιτάπια του σατανά.
Η μικρή αποκάλυψη της Hannah Höch βελτιώνει κάπως την κατάσταση αν και δε δύναται να λύσει το πρόβλημα.
Κυριακή. Είδα το Pleasantville (1998) που το βρήκα χαριτωμένο, πίριοντ. Μετά είδα τη Γερτρούδη (1964) του Ντράγιερ κι όταν τελείωσε ήταν πια αργά - έπρεπε να πάω για ύπνο. Δεν μπορούσα όμως και διάβασα πάλι τον Πινόκιο.

"Τέλος πάντων. Τι θέλεις;"
"Σας ικετεύω να συγχωρήσετε τον φτωχό Αρλεκίνο!"
"Αυτό δε γίνεται. Αφού συγχώρεσα εσένα, θα καεί εκείνος. Το αρνί μου πρέπει να ψηθεί καλά".
"Τότε", φώναξε ο Πινόκιο, και σηκώθηκε και πέταξε τον ψωμένιο σκούφο του, "τότε, ξέρω το καθήκον μου. Εμπρός, στρατιώτες! Δέστε με και πετάξτε με στη φωτιά! Δεν είναι δίκιο ο καημένος ο Αρλεκίνος, ο αληθινός μου φίλος, να πεθάνει για μένα".
Τούτα τα λόγια τα φώναξε με δυνατή, ηρωική φωνή κι έκανε όλες τις μαριονέτες που ήταν εκεί να κλάψουν. Ακόμα κι οι αστυφύλακες, παρόλο που ήταν φτιαγμένοι από ξύλο, κλαίγανε σαν μωράκια.
Στην αρχή ο Τρωωφλόγας στεκότανε σκληρός και παγωμένος σαν πάγος. Σιγά-σιγά όμως ο πάγος του άρχισε να λιώνει. Φτερνίστηκε. Φτερνίστηκε τρεις ή τέσσερις φορές, και ύστερα άνοιξε στοργικά τα χέρια του στον Πινόκιο, κι είπε:

"Είσαι καλό και γενναίο αγόρι! Έλα εδώ, να μου δώσεις ένα φιλάκι!".

Carlo Collodi, "Οι περιπέτειες του ΠΙνόκιο"