Χθες βράδυ. στο πεζοδρόμιο απέναντι από σιξ ντογκς. προσευχόμουν για το αίσθημα της συγκίνησης. ή σα να πέφτεις με το κεφάλι σε μια ξερή δεξαμενή γεμάτη αρχαία, δομικά δίκτυα. σύντομα σκεφτόμουν τη γριά που είδα να σηκώνει ένα κρεμμύδι βουτηγμένο στα λασπόνερα. αλλά ήταν κάπως αργά. μια βλοσυρή μέρα. μια υποτονική νύχτα. προσποιούμουν ότι έψαχνα τις τσέπες μου. όλη την ώρα. και δεν μπορούσα να βρω ούτε ένα ψιλοπράμα. να με στείλει αλλού. κάτω από τη φωτεινή πινακίδα. μου φάνηκε πως είδα να περνάει αυτό που έψαχνα. ένα κρεμμύδι ντυμένο νάνος. αλλά το παραλήρημα διακόπηκε ξαφνικά από γενικευμένο μούδιασμα . στο τρόλλευ μια ώρα μετά είδα ένα κορίτσι με τρία νύχια βαμμένα να κρατιέται σφικτά στο παράθυρο.μπλε - πράσινο - ροζ.
εκείνη τη στιγμή κατανόησα γιατί με εμπνέουν οι Moscow Olympics. εκεί όπου η ντροπή δεν έχει υπάρξει. ούτε σαν έννοια. ούτε καν. ούτε.
και δε θυμόμουνα. δεν ήθελα. δεν ήξερα να πω μια λέξη. ελληνική η ξένη. που να ξέπλενε τη στυφή γεύση του παπιέ μασέ. που είχα όλη μέρα στο στόμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου