τις πρώτες πρωινές ώρες/ λιωμένος στο ηφαίστειο/ η ατμόσφαιρα σε σκληρές κόντρες με την αξιοπρέπεια μου/ ήθελα επιτέλους να κοιτάξω από ένα φινιστρίνι/ ή από κάποιο παράθυρο αεροπλάνου/ αλλά δε θα υπήρχε τίποτε τριγύρω/ έτσι κι αλλιώς/ εκτός από δηλητηριώδεις μέδουσες ιρουκάντζι/ θυμήθηκα την τελευταία φορά που είδα τον Στέφανο/ βάδιζε βιαστικός στην ανατολή κι αυτός/ με το κνιδοκύτταρο της συνήθειας βυθισμένο στο λεπτό δέρμα της ραχοκοκκαλιάς του/ δεν ήμουνα πολύ χαρούμενος τελικά/ δηλαδή εκείνη τη στιγμή δεν ήμουνα/ και μετά από 50 ρέμπους σταυρόλεξα/ αλλά ευτυχώς μετά γύρισα σπίτι και είδα το τζι άι Τζέην/ αδέξια παρηγοριά/ αλλά πώς μπορείς να είσαι ηθικός/ έστω διστακτικός/ με τόσα κεντριά που κυκλοφορούνε μέσα κι έξω/ Ομόνοια/ ώρα 6.50 π.μ. έξω απ' το chic/ μεγάλα νταλαβέρια με τις μέδουσες ιρουκάντζι σε απαρτία/ όμορφες, νέες, ντελικάτες και θανατηφόρες/ όσο με πνίγει αυτή η κατάσταση/ τόσο την πνίγω μέσα μου/ όμως συχνά αλλάζω γνώμη/ κι απλά θέλω να κλείσω τα μάτια μπροστά στο φινιστρίνι/ ή στο παράθυρο κάποιου αεροπλάνου/ πάλι και πάλι/ και πάλι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου