Η συκιά

Η συκιά είναι το πρώτο δέντρο σε πραγματική κίνηση που θυμάμαι να έχω παρατηρήσει/ κι αυτό ήταν στη δευτέρα δημοτικού/ σε κάθε αλλαγή εποχής βγαίναμε στο μεγάλο κήπο του σχολείου/ στοιχισμένοι βαδίζαμε αργά/ περνώντας έξω από τις αίθουσες της τετάρτης / κι αφού φτάναμε στο περιβόλι παρατηρούσαμε από απόσταση ασφαλείας, υπνωτισμένα, το δέντρο/ καταχείμωνο/ άνθη στα γύρω παρτέρια κι άγρια δεν υπήρχαν/ το καθαρό, αφράτο κοκκινόχωμα δημιουργούσε ένα βαθύ αυλάκι γύρω από τον κοντό κορμό/ η εικόνα του γυμνού δέντρου με τον σταχτή σκελετό ήταν το πιο καταθλιπτικό/ βαρετό θέμα συζήτησης της σχολικής μου ζωής/ στην ερώτηση τι παρατηρείτε ήθελα να χασμουρηθώ/ κι έπειτα να αποκοιμηθώ στο μικρό παγκάκι μπροστά στις πικροδάφνες/ υποθέτω ότι πέρασε πολύς καιρός απ' την τελευταία φορά/ σήμερα είδα και πάλι -στο πάρκο του Ευαγγελισμού (απ' την κάτω μεριά)/ έπειτα από τόσα χρόνια/ εκείνη την αξέχαστη συκιά / ολόιδια, αγέραστη, απαράμιλλα εκφραστική στη γύμνια της/ τόσο που η ταύτιση της με χορεύτρια του κοντέμποραρυ ντανς ήταν σχεδόν απόλυτη/ ανάμεσα σε διάφορα άλλα άσχημα πράγματα/ υπήρχε εκεί ένα παρελθόν ένα παρόν κι ένα μέλλον.