[* κίνηση πολλή/ προς πάσα κατεύθυνση/ ένα πράμα περίεργο/ ανήμερα της εικοσάρας του Κομπέιν στα επείγοντα / με ξεθωριασμένο μπλουζάκι ύπνου Νιρβάνα, επίσης εικοσαετίας (σχεδόν)/ με σποτάρει ειδικευόμενος και με σώζει από βέβαιο θάνατο/ τίποτα, πραγματικά, δεν είναι τυχαίο σ' αυτή τη ζωή κουνέλια μου/ αν και τελικά όταν με ρώτησαν ποιος με κούραρε/ η αδίστακτη απάντηση/ αυτός με το μαλλί σαν καμμένο δάσος (αφού είχα σωθεί)/ για να επικυρώσει ότι οι άνθρωποι δεν αλλάζουν/ τις μέρες της σκέψης/ αποφάσισα να καταγράψω όλο τον κόσμο που με βοήθησε/ τα δυο απόκοσμα εικοσιτετράωρα/ και ήταν εκπληκτικά πολύς/ περιττό να αναφέρω ότι το μπλουζάκι θα φυλάσσεται στο εξής σαν τίμιο ξύλο/ μου τηλεφώνησε η Σ. για να μου πει ότι δεν έχει καθόλου λεφτά/ ούτε το αμάξι δε μπορεί να κυκλοφορήσει/ και πουλάει διάφορα πράγματα από το σπίτι/ και κοσμήματα της μαμάς της/ ήταν ήρεμη/ προσπαθούσα να φανταστώ την εικόνα της/ κι όλο μου ερχόταν στο μυαλό η σκηνή στο Τελευταίο ψέμα του Κακογιάννη (γύρω στο 1:10) που πάει η Λαμπέτη να πουλήσει ένα πίνακα του Γύζη τάχα γιατί τους περισσεύει - όταν πετάγεται η έκπτωτη αριστοκρατία, η μάνα της, για να προσθέσει ότι στη θέση του θέλουν να βάλουν και καλά ένα Utrillo/ υποθέτω ότι αν η Σ. πουλήσει τα χρυσαφικά δεν θα το μάθει ποτέ κανείς ούτε χρειάζεται να βάλει κάτι στη θέση τους/ κάτι είναι κι αυτό/ ήθελα να της πω ότι έφτιαξα το αγαπημένο της γλύκισμα ινδοκάρυδο-σοκολάτα/ αλλά έπρεπε να κλείσει όπως πάντα/ και τελικώς κάτι πρόχειρο στο μουσικό ιντερμέτζο: Σουδάν]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου