.....
.
.
(...) ο κλήρος της ελληνικής χερσονήσου ήταν τότε περισότερο αμαθής και οι μοναχοί, ανέμελοι, απλοϊκοί, φιλικοί, "καλά παιδιά", φαίνονταν ελάχιστα ικανοί να καθοδηγούν πληθυσμούς κυριευμένους από προλήψεις.
Να ήταν μόνον αμαθείς εκείνοι οι καλόγεροι! Όμως, σε ορισμένα μέρη της Ελλάδας, προπαντός στις άγριες περιοχές της Μάνης, επαίτες εκ φύσεως και εξ ανάγκης, άπληστοι για τους παράδες που τους έριχναν μερικές φορές ευσπλαχνικοί ταξιδιώτες, έχοντας ως μοναδική απασχόλησή τους να δίνουν στους πιστούς να φιλήσουν κάποια θαυματουργή εικόνα Αγίου ή να διατηρούν αναμμένο το καντήλι στο εικονοστάσιο κάποιας Αγίας, απελπισμένοι από τη μικρή απόδοση του φόρου της δεκάτης, των εξομολογήσεων, των κηδειών και των βαπτίσεων, οι κακόμοιροι αυτοί άνθρωποι, προερχόμενοι άλλωστε από τις πιο χαμηλές κοινωνικές τάξεις, δεν θεωρούσαν ατιμωτικό να ασκούν το επάγγελμα του παρατηρητή -και τι παρατηρητές! για λογαριασμό των κατοίκων της παραλιακής ζώνης.
Έτσι, οι ναυτικοί του Οίτυλου, ξαπλωμένοι στο λιμάνι, όπως εκείνοι οι Λαζαρόνοι της Νάπολης, οι οποίοι χρειάζονται ώρες για να ξεκουραστούν για εργασία μερικών λεπτών, πετάχτηκαν όρθιοι, μόλις είδαν έναν από τους δικούς τους καλόγερους να κατεβαίνει τρέχοντας προς το χωριό, κουνώντας τα χέρια του.
Θα ήταν πενήντα ως πενήντα πέντε χρόνων, άντρας όχι μόνο χοντρός αλλά παχύσαρκος από το λίπος που δημιουργεί η οκνηρία και του οποίου η πονηρή φυσιογνωμία δεν μπορούσε να εμπνεύσει μεγάλη εμπιστοσύνη(...)
Jules Vernes, "Το Αιγαίο στις φλόγες"
.
.
