30.10.09

-*-







έζησα μια ζωή συγκεχυμένη, /ακαθόριστη σαν ένα όνειρο που το ξεχνάς το πρωί και μετά το ξαναθυμάσαι, /μέχρι που δεν ξέρεις αν ήταν όνειρο ή το ίδιο το πεπρωμένο./ Και είδα τ' ανοιχτά παράθυρα σα μεγάλα βιβλία της ερημιάς όπου διάβασα το ποτέ και το τίποτα./ Κι έπρεπε εγώ απ’ αυτό το ποτέ και το τίποτα να φτιάξω μια ποίηση για πάντα.



Τ.Λ.



[Oh...]




* Δάφνη
even more legendary
Electrophonic Effects




Daph I & Daph II

28.10.09

O σημαιοφόρος

................

Αυτός εδώ έξυσε μια πληγή κρυμμένη μεν, κακοφορμισμένη δε/ μη δεκτική στην επούλωση/ όχι./ τα ασθενικά χέρια που περιμένουν να τραβήξουν κάτω απ' το κρεβάτι/ όποιον κοιτάει κάτω/ πάνω ψηλά ήταν η σημαία και ο ίλιγγος/ μια ζέστη κουρασμένη, ακόμη/ το έθνος, το σχολείο, η οικογένεια/ νευρικότητα/ κρίση ταυτότητας/ παθογένεια/ ήθελα να φυτέψω το κοντάρι στο χώμα/ να κουβαριάσω τη σημαία/ και να κρυφτώ πίσω απ' τους παραστάτες/ για να κοιτάξω μοναδική φορά κατά κει/ κείνους που πίστευα ότι μπορούσαν να με κάνουν σημαντικό/ αλλά το μόνο που έβλεπα κάθε και κάθε/ στιγμιαία, πίσω απ' τους κορμούς ήταν/ την ήττα.
Και το ειρωνικό, νικητήριο βάρος της σημαίας.


Αφιέρωση

..........................

25.10.09

A girl on (a spooktacular) Sunday

.........
Night Of The Vampire - The Moontrekkers
The Bat - The Ventures
Νυχτερίδες κι αράχνες - Στελλάρας
Til The Following Night - Screaming Lord Sutch & The Savages
Wet Nightmare - The Cramps
I Want To Bite Your Hand - Gene Moss & The Monsters (παρωδία του I want to hold your hand των Beatles)
Monster Mash - Bobby "Boris" Pickett & The Cryptkickers
Season Of The Witch - Donovan [από το Hungry Wives (1972) γνωστό και ως Season of the Witch του George A. Romero]
Ghost Riders in the Sky - Johnny Cash
Devil In Her Heart - The Beatles
Mr. Ghost Goes To Town - The John Buzon Trio
The Blob - The Five Blobs [από την ομώνυμη ταινία The Blob (1958)]
Haunted House - Jumpin’ Gene Simmons
Ultra Twist - The Cramps
Black Bottom - The Troggs
Boris the Spider - The Who
Vampire - Destroy All Monsters
The Witch - The Rattles
Φαντασματάκι - Καίτη Γαρμπή
Bébé Vampire - Lio
Please Mr. Gravedigger - David Bowie
Ave, Lucifer - Os Mutantes
Ulalume - Jeff Buckley
Careful With That Axe, Eugene - Pink Floyd
The Exorcist Theme Song - Mike Oldfield

*Sunday girl's hidden agenda: "Vincent" (Short)
* *Κανονικά, για τα παραπάνω έπρεπε να γίνει λόγος σε δυο ξεχωριστές αναρτήσεις (δεν μπορούσα να παραλείψω τίποτε όμως -υπάρχει μια προσωπική σεάνς - και ήθελα να είναι μαζί τελικώς...οπότε προέκυψε αυτό το ελαφρώς έξτρα ποστ - αφιέρωμα Χάλλοουϊν).

Ινστιτούτο Ομορφιάς: "Λεωφορείον το πάθος"



*Μπαίνω στο λεωφορείο και κάθομαι στην αγαπημένη μου θέση - παρατηρητήριο (στο παράθυρο) αλλά όχι ακριβώς. Βασικά κάθομαι στη διπλανή-από-την-αγαπημένη επειδή στο παράθυρο κάθεται μια μεσήλικη με χιλιάδες σακούλες σουπερμαρκετ που λαγοκοιμάται κιόλας, απ' ό, τι καταλαβαίνω. Έχω τσαλακωθεί στην προσπάθεια μου να προλάβω το λεωφορείο, και είμαι κάπως αμήχανος σ' αυτή τη θέση, λαχανιασμένος, σκέφτομαι τι να ακούσω. Αναγκαστικά κοιτάω αόριστα -και καλά- μέσα στο λεωφορείο (ευτυχώς είναι μισοάδειο), ψάχνοντας σημείο φυγής, αφού δεν μπορώ να εκτονωθώ κοιτώντας έξω απ' το παράθυρο. Οτι και δεν έχουν περάσει 5' αφότου μπήκα, αντιλαμβάνομαι μια κυρία απέναντι να κλαίει. Βλέπω τις υγρές μαύρες γραμμές να κερδίζουν έδαφος, το δέρμα της έχει γίνει ροδί αλλά δεν μ' έχει δει που την κοιτάω. Τρία λεπτά μετά μπαίνουν δυο γυναίκες, δεν προλαβαίνω να τις περιεργαστώ όταν η μια χώνεται στον κόρφο της μεγαλύτερης σε ηλικία και αναλύεται σε σιγανά αναφιλητά. Τελικώς ακούγεται βόμβος από κινητό ο οποίος με θέτει σε κίνηση -τόση ώρα βρισκόμουν σε λήθαργο μ' αυτά και μ' αυτά. Το σηκώνει η γυναίκα που κάθεται στο ακριβώς πίσω κάθισμα, και την οποία δεν μπορώ να δω. Κάνει γενναίες προσπάθειες να μιλήσει σιγανά, ακούω 'δεν μπορώ άλλο', 'μα γιατί', 'έχεις λαθος' η κάθε συλλαβή πιο κλαίουσα από την προηγούμενη, νιώθω ότι βρίσκομαι σε μυστηριώδες πλατώ κι αυτός ο θίασος έχει μόλις βγει από κάποιο παλιομοδίτικο ινστιτούτο ομορφιάς όπου όλοι λένε τον πόνο τους.

23.10.09

Κούρασις


"Ἴσως προδίδω τὸ καθῆκον, ποδοπατῶ τὴν εὐτυχίαν μου μὴ μεταβαίνων εἰς Καλκούτταν".

*Κάθε Σάββατο, με το τέλος ενός ακόμη άγονου οκταωρου, υπάρχει μια αγωνία, μια αδημονία - έτσι ακριβώς όπως εκδηλώνεται σ' αυτή τη φωτο.



Wish

*Θέλω να κάνω ένα πάρτυ όπου τα κορίτσια θα κάθονται και τ' αγόρια θα τους ζητάνε να χορέψουν αυτή τη μπαλάντα. Ζήτω οι φλώροι.

21.10.09

Jack Kerouac (1922 - 21 Οκτωβρίου 1969)

.........................

“I got down to the bus station with my rucksack and foolishly (high on Jack Daniels) began talking to some sailors (...) I simply walked away with my rucksack on my back, to the station, got on the bus and fell asleep with the pack by the driver’s well. When I woke up in Roanoke Rapids at dawn it was gone. Somebody had taken it off at Richmond. I let my head fall on the seat in that harsh glare nowhere worse in the world than in America with a stupid guilty hangover. (...) gone, all gone. I started to cry. And I looked up and saw the bleak pines by the bleak mills of Roanoke Rapids with one final despair, like the despair of a man who has nothing left to do but leave the earth forever. Soldiers waited for the bus smoking. Fat old North Carolinians watched hands aback clasped. Sunday morning, I empty of my little tricks to make life livable. An empty orphan sitting nowhere, sick and crying. Like dying I saw all the years flash by, all the efforts my father had made to make life something to be interested about but only ending in death, blank death in the glare of automobiles day, automobile cemeteries, whole parking lots of cemeteries everywhere. I saw the glum faces of my mother, of Irwin, of Julien, of Ruth, all trying to make it go on believing without hope. Gay college students in the back of the bus making me even sicker to think of their purple plans all in time to end blind in an automobile cemetery insurance office for nothing. (...) remembered the enormous despair of when I was 24 sitting in my mother’s house all day while she worked in the shoe factory, in fact sitting at my father’s death chair, staring like a bust of Goethe at nothing. (...) Do I have to carry this body around and call it mine own? "

*excerpt taken from Desolation Angels

The Yellow Kid

* Η ελπίδα που βλέπω κάθε πρωί μοιάζει καταπληκτικά στο Yellow Kid. Είναι χλωμή και λαϊκή, αλλά παιδί.

19.10.09

Dead Man

Συνεχίζω να λαμβάνω την αλληλογραφία του A**** Ali Baba A**** A**. Σήμερα ας πούμε, ήρθε ένας μυστήριος φάκελος από κάποια τράπεζα. Δεν τολμώ ν' ανοίξω κανένα αν και ο πειρασμός στριμώχνεται σιωπηλά - εισέρχεται από κάποιες ανόητες εγκεφαλικές τρύπες. Και σε κείνες τις μεγάλες ώρες -οπότε και συμβαίνει αυτό- δεν έχω στόκο. Με την ίδια, παρασιτική απορία περιεργάζομαι το βίντεο που βρήκα σ' ένα ψηλό ντουλάπι (δυστυχώς δεν συνοδευόταν από vhs), αφότου μπήκα στο σπίτι.
Ίχνος όμως του ανθρώπου, κανένα. Αντίθετα, είναι σα να μην υπήρξε ποτέ.

Αλή Μπαμπά ήταν προηγούμενος ένοικος του διαμερίσματός μου. Δε ζει πια διότι τον δολοφόνησαν (οι σαράντα κλέφτες) μέσα στο υπνοδωμάτιο του/μου (κατά πάσα πιθανότητα). Λέω κατά πάσαν πιθανότητα γιατί κάθε που ρωτάω τη σπιτονοικοκυρά μου γι αυτό σταυροκοπιέται κι επικαλείται κάποιον άγιο, το όνομα του οποίου δεν έχω καταφέρει να συγκρατήσω.

18.10.09

A girl on (an illusionary) Sunday



Μάγια Μελάγια - Τώρα βρέξε όσο θες
Grace Jones - Libertango
Bauhaus - Bela Lugosi' s dead από το The Hunger (1983)
Klaus Nomi - Falling in Love again
Malaria! - You turn to run
Kosmonautentraum - Deutsche Nacht
Kitchen and the plastic spoons - Happy Funeral
Kleenex - You / Ü

Fat Gadget - Lady Shave
Minny Pops - Time
Lizzy Mercier Descloux - Fire - Torso Corso

Eternal Rose

....................

*Η γραφή μου φτάνει εδώ * μέσα από πέτρες και συμπληγάδες * ενώ έξω μαίνεται λιακάδα σχεδόν χυδαία * μπανίζω από τη τζαμόπορτα * πλάι στο κρεβάτι * και με πιάνει τρομώδης νόσος * πώς το' παθα να δώσω στο Μάτι λάθος τόρεντ * και τώρα είμαι καταδικασμένος στο ισπανικό * θα μου πάρει τουλάχιστον πέντε ώρες με πολλαπλές διακοπές για να δω το
殺手蝴蝶夢 My Heart Is That Eternal Rose (1989) του Patrick Tam * με ανακούφιση συνειδητοποιώ ότι δεν διατίθεται αλλιώς * για την ώρα τουλάχιστον * και τέρμα * οπότε καιρός να φρεσκάρω τα ισπανικά μου * πολιτισμικό σοκ * βλέπω κινέζικη ταινία με ισπανικούς υποτιτλους και νιώθω σαν να έχω φάει παραισθησιογόνο κάκτο * τα καντονέζικα ακούγονται αλλιώς όταν προσπαθείς δυσκολότερα να καταλάβεις * βυθίζομαι στο κάθε φωνήεν της ισπανικής * και προσπαθώ να μην ξεφεύγω από την πλοκή * άβυσσος με λίγα λόγια * αλλά μου αρέσει ενίοτε να ανεβάζω δέκατα από ενθουσιασμό * κάπως έτσι * κινέζοι γκάνγκστερς με σφικτές πλεξούδες * και * ισπανοί ταυρομάχοι με καστανιέττες (;) * συνωστίζονται στο δωμάτιο * αυτή είναι η αλήθεια της Κυριακής * τα ψιλά γράμματα των υποτίτλων * και θέλω να τη νικήσω***

17.10.09

Neues Museum Berlin


*Σήμερα εγκαινιάστηκαν οι καινούριες εγκαταστάσεις του Neues Museum στο Βερολίνο το οποίο παρέμενε κλειστό -ερειπωμένο- υπό συντήρηση για 70 χρόνια (από Β' Π.Π.). Σε κάθε περίπτωση η Νεφερτίτη -που το όνομά της σημαίνει 'έφτασε η όμορφη'- είναι εκεί για να μας υπενθυμίζει ότι στην πραγματικότητα δεν πέρασε γι' αυτήν ούτε μια μέρα. Όσο για τον τραυματισμένο μάγκα της φωτο, ελπίζω ότι βρήκε επιτέλους κι αυτός μια γωνίτσα -με πονηρή θέα- κοντά της.

14.10.09

Έκπληξη

To 旺角卡门 - As tears go by (1988) ήταν η πρώτη σκηνοθετική απόπειρα του Wong Kar Wai.

Είχαν προηγηθεί δύσκολα χρόνια κατά τα οποία ο νεαρός Kar Wai προκειμένου να αντεπεξέλθει οικονομικά αναλάμβανε διάφορες αγγαρείες -στα πλαίσια πάντα της κινηματογραφικής παραγωγής του Χονγκ Κονγκ (σενάρια για ταινίες god knows what). Μέχρι τότε ήταν άλλος ένας αποτυχημένος επαναστάτης με μεγαλεπήβολα σχέδια. Ακόμη και η κινεζικη nouvelle vague τον είχε απορρίψει διότι δεν είχε δώσει πειστικά δείγματα γραφής.
Κατά βάθος γνώριζε πως το πλήρωμα του χρόνου, που πλησίαζε, θα τον λύτρωνε από το μίζερο κυνήγι της επιβίωσης. Η ανταμοιβή για την υπομονή, την αυτοκυριαρχία και την εργατικότητα ισούται -σε αυτή την περίπτωση- με την καλλιτεχνική ελευθερία. Φυσικά ήταν αδύνατο να αποδεσμευτεί ολοκληρωτικά από τις αλυσίδες του παρελθόντος (κοινώς: καράτε στάιλ) που τόσο σκληρά είχε προσπαθήσει, αποδεκτεί και παράξει, για περισσότερο από μια δεκαετία.
Υπό αυτό το πρίσμα πρέπει να ειδωθεί και το As tears go by. Είναι ένα γκανγκστερικό δράμα, λίγο-πολύ προβλεπόμενο, από έναν καλλιτέχνη που για χρόνια καταπίεζε την πραγματική "ερωτική επιθυμία" για ρομαντισμό και ατμοσφαιρικότητα, υποχωρώντας μπροστά στην ανάγκη επιβίωσης. Ήδη διαφαίνονται τα στοιχεία εκείνα που θα καθορίσουν το "μοντέλο Kar Wai", μόνο που είναι ακόμη συγκεχυμένα και ακατέργαστα. Ας μην ξεχνάμε ότι το μοντέλο αυτό οφείλει πολλά στον διευθυντή φωτογραφίας, μόνιμο συνεργάτη, Christopher Doyle [η γνωριμία με τον οποίο έγινε κατά τα γυρίσματα της δεύτερης του ταινίας, Days of Being Wild (1990)].
Δεν θα περίμενε κανείς σκοτεινότερο ντεμπούτο από αυτό. Η στυλιζαρισμένη αισθητική,το πομπώδες σχεδόν kitsch ύφος, η μπανάλ (τώρα πια) σκιαγράφηση των χαρακτήρων, μια αίσθηση μοιραία, σχεδόν κωμική, είναι στοιχεία που διατρέχουν την ταινία.
Αξέχαστη στιγμή στην κορύφωση του δράματος αποτελεί το σάουντρακ 廣東版 κινέζικη διασκευή του "Τake my breath away" των Berlin, από την διάσημη τραγουδίστρια της Cantopop, Sandy Lam.

*Phone booth kiss/ I fell in love with a gangsta

11.10.09

A girl on a (grilled) Sunday

.........................

Idoli (Идоли) - Devojko mala + εδώ για καλύτερο ήχο
Αρλέτα - Το τρυφερό σου ροζ
Jane Birkin - Ex Fan des Sixties
Anna Karina & Serge Gainsbourg - Ne dis rien
Sylvie Vartan - La plus belle pour aller dancer
Brita Koivunen - Mamma, tuo mies mua tuijottaa διασκευή του Ma, He's Making Eyes At Me
Κώστας Χατζής - Ραμόνα
Zarah Leander - Kann denn liebe sunde sein?
Hildegard Knef - Fever
Bjork - Í dansi með þér [το "Sway" στα Ισλανδικά (!)]
Μαίρη Λίντα+Μανώλης Χιώτης - Το τελευταίο ποτηράκι
Perry Como - Make someone happy
Luigi Tenco - Ciao amore ciao
Μιχάλης Ρακιντζής - Νανά
Alice Visconti - Messaggio
Videosex - Videosex
Mylene Farmer - Sans Contrefacon

*καπνισμένη μουσική από τον γείτονα που ψήνει

10.10.09

-*-



Στο Δημοτικό τα αγαπημένα μου θέματα σκέφτομαι και γράφω ήταν τύπου "Είσαι είλωτας στη Σπάρτη: Να περιγράψεις την κοινωνία και τη ζωή σου"/ Είσαι στρατιώτης στα βουνά της Πίνδου το 40': Να περιγράψεις τις δυσκολίες. Κάτι άλλα, όπως: "Να περιγράψεις το σπίτι των ονείρων σου" μου προκαλούσαν αφόρητη πλήξη και μ' άφηναν αδιάφορο.
Εκείνη τη φορά (στην περίπτωση με την περιγραφή σπιτιού) παρολίγο να μείνω -αυτοτιμωρία- όλο το απόγευμα στο σχολείο. Διότι το ιδανικό σπίτι για μένα ήτανε τότε η καλύβα του Ρομβινσώνα Κρούσου. Δεν θα ξεχάσω με πόση επιμέλεια περιέγραψα την επίστρωση της ξύλινης οροφής με μπανανόφλουδες (;) και τη στάνη για τα πλαστικά ζώα, δίπλα στην τζαμαρία με τα επίσης πλαστικά πουλιά. Φυσικά πήρα 0.
Και το "κώλυμα στην αντιληπτική διαδικασία" συνεχίζει να υπάρχει αφού ακόμη αδυνατώ να το κατανοήσω.