Μια αιωνιότητα και μια Ζωζώ

Το μεσημέρι είχα την απρόσμενη επιφοίτηση της Ζωζώς Νταλμάς. Ενώ κατηφόριζα αμέριμνος το urban καμίνι έπεσα πάνω σ’ένα στραπατσαρισμένο πακέτο Σαντέ.

Αβίαστα θυμήθηκα τον εαυτό μου άφιλτρο μόρτη (και καλά) να τραγουδάει τον «Απόκληρο» του Βαγγέλη Γερμανού, ανοιξιάτικο Σαββατόβραδο σε σεσημασμένο μπαλκόνι, φίλοι χαλαροί – είχαμε πιάσει ταρκοφσκικά επίπεδα νωχέλειας- και διαρκώς να πεινάω.

Η Ζωζώ. Ήταν το ξανθό φιλήδονο στα Σαντέ.

Γεωργία-Ζωή Σταυρίδου. Σουμπρέτα, πρωταγωνίστρια της ελληνικής και τουρκικής οπερέτας και της επιθεώρησης με το άστρο καρφωμένο ήδη στην κούνια της. Ο παππούς Τσερκέζος και η γιαγιά Ρουμάνα. Γεννήθηκε στην Πόλη το 1905 αλλά έζησε, από τα παιδικά της χρόνια, στην Θεσσαλονίκη όπου σπούδασε τραγούδι και χορό στο Ωδείο Γραικού κι έπειτα στο Μιλάνο. Πρωτοεμφανίστηκε ως χορεύτρια πρώτα στην Θεσσαλονίκη και λίγο αργότερα στην Αθήνα με τον Θίασο Έλσας Ένκελ. «Έδωσε πολλές συναυλίες και ρεσιτάλ χορού και τραγουδιού με διεθνές πρόγραμμα. Έκανε επίσης άπειρες περιοδείες, ψυχαγωγώντας τους απόδημους `Ελληνες της Οικουμένης, μα και το αλλόγλωσσο κοινό.» Την θαύμαζαν ιδιαίτερα οι Τούρκοι με τους οποίους ήρθε σε στενότερη επαφή κυρίως μέσω του ειδυλίου της με τον Κεμάλ Ατατούρκ. Δεν ξέρω πως τα κατάφερε πάντως η διαμονή της στο Ντολμά Μπαχτσέ είναι διαπιστωμένη.

Υπήρξε συνθιασάρχης σε διάφορα θεατρικά σχήματα της εποχής καθώς και πρωταγωνίστρια στο θέατρο «Ζωζώς» στην πλατεία Κυψέλης. Φαίνεται ότι αυτό βρισκόταν στην Κυψέλης 90 και λειτουργούσε σαν σινεμά από το 1934 – 1988 υπό την ονομασία ΑΤΤΙΚΟΝ. Δεν κατάφερα να εντοπίσω κάτι άλλο σχετικό εκτός από σκόρπιες νύξεις. Και μετά αυτό εδώ το τέλος ,το αισχρό.

Εμφανίστηκε σε τουρκικές ταινίες της Ipek Film και σε κάποιες ελληνικές και γαλλικές.

Τη δεκαετία του 60 (;) παραχώρησε μια συνέντευξη στον δημοσιογράφο Δημήτρη Λιμπερόπουλο, μέρη της οποία μπορείτε να ακούσετε εδώ. Ο ίδιος αφηγείται πως τον κάλεσε τηλεφωνικώς στο σπίτι της -στην Κυψέλη;- για να του «αποκαλύψει μερικά "μυστικά" από τη ζωή της». Του ζήτησε να μην τα αποκαλύψει ενόσω αυτή βρισκόταν εν ζωή: «Πήγα στο σπίτι της (νομίζω κάπου στη Κυψέλη) με το μαγνητόφωνο και βρήκα μια ηλικιωμένη κομψή κυρία , που ζούσε με την παλαιομοδίτικη γκαρνταρόμπα της, το άρωμα Σανέλ 5 και τις αναμνήσεις του παρελθόντος». Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε επακριβώς με τι καθήκοντα ήταν επιφορτισμένη αλλά στη συνέντευξη είχε εκμυστηρευτεί στον Λιμπερόπουλο ότι κάθε φορά που επέστρεφε από την Τουρκία είχε κατ’ ιδίαν συναντήσεις με τον Ελευθέριο Βενιζέλο. ΜΑΤΑ ΧΑΡΙ.

Ταινία που θα εστιάζει στη σχέση της με τον Κεμάλ Ατατούρκ σε σκηνοθεσία Παύλου Τάσιου έχει εγκριθεί από το πρόγραμμα Ορίζοντες του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου. Τα γυρίσματα δεν έχουν ακόμα ξεκινήσει. Επιτρέψτε μου να έχω ισχυρές αμφιβολίες για το όλο εγχείρημα.

Όσο για την επιμέλεια των απομνημονευμάτων της, την έχουν αναλάβει άνθρωποι από το στενό της περιβάλλον, όπως ο ηθοποιός-συγγραφέας Βασίλης Κολοβός (στενός φίλος της από το 1976) και ο χορογράφος Δημήτρης Ιβάνωφ, ο οποίος τη γνώριζε από παιδί, της οφείλει την καριέρα του και είναι ο μοναδικός κληρονόμος του αρχείου της (με ιδιόγραφη διαθήκη και δικαστική απόφαση). Συμμετέχει ακόμη η θεατρολόγος Λίλα Σταμπούλογλου, ενώ η δικηγόρος Σωτηρία Γκιζάνη καλύπτει τη νομική πλευρά του βιβλίου.

Η Ζωζώκα, η ατίθαση, με το μπικίνι και το απειθάρχητο στόμα τελείωσε όπως κάθε ματαιότητα σε οίκο ευγηρίας της Αθήνας τον Αύγουστο του 1988.

Μόνη και λησμονημένη από τους πρίγκιπες, που τελικά ποτέ δεν υπολόγιζε.

Foto 2
Foto 3

Η έκσταση της Θηρεσίας Μουρακάμι

To Babettes gæstebud (1987) είναι απλά ΣΟΥΠΕΡΜΠ.
Στο τέλος βούρκωσα, τόσο μεσαιωνικά πρωτότυπο το βρήκα.

Ένα πάθος. Θρησκευτικό, ανθρωπιστικό, ερωτικό, γαστρονομικό. Εκστατικό.

Δεν είναι μόνο οι επιρροές από το έργο του Μπέργκμαν και η κληρονομιά του Λουθήρου. Είναι η μεγάλη κυρία Bodil Kjer, ο Φρόυντ, η ταπεινή εμφάνιση της Bibi Andersson, η γαλλική σχολή της μπουρζουαζίας, η Misericordia, η μισαλλοδοξία και η απάντηση της σάρκας στον "αυτισμό" του μυαλού.

Είναι η θέρμη που εισχωρεί σταδιακά στις ανθρώπινες σχέσεις των μονοκόμματων κατοίκων της άγριας Γιουτλάνδης και φτάνει να εξομαλύνει σε σημαντικό βαθμό τις διαφωνίες.

Δείτε το χορτάτοι.

A girl on Sunday

1. Coco Briabal - Les yeux noirs
2. Eureka - Unkle Hq
3. J' traine les pieds - Olivia Ruiz
4. Things we do - (Jazzy Sport Remix) Nils Krogh
5. Dirty Laundry - Bitter:Sweet
6. 6 am - nikko Patrelakis
7. Fly Away - Microsillon
8. Juste quelquun de bien - Enzo Enzo
9. Bei Mir bist du schon - Klaus Waldeck
10. Hernando's hideaway - Archie Bleyer
11. Love is a losing game - Amy Winehouse
12. A Sunday Smile - Beirut
13. Eyes without a face - Billy Idol
14. Shameless eyes - Gonzales ft Feist
15. My Gubel - Mulatu Astatke
16. Fever - Peggy Lee
17. Je t'aime moi non plus - Sven Vath ft Miss Kittin
18. Where the streets have no name - (Cythar Mix) Dream Electro ft Gabriella
19. Un Soir de pluie - Blues Trottoir

Fotos

Ofelia

*Hamlet liikemaailmassa

Hamlet: You got a daughter?
Polonius: Yes.
Hamlet: Don't let her take too much sun, for it's nobler to give. Tell her about the facts of life or she might burst pregnant.

Σημάδι

Τον είδα στ' όνειρό μου να μαζεύει baby corn σε ένα αγρό.
Είναι θεϊκό σημάδι ότι ζει.

And Elvis saw them berating the poor recording artist, whose music was terrible and lyrics insipid, and Lo, the King said unto the mob:`Let him who is without bad singles cast the first rhinestone.'

(Long) Walk of Fame

Δεν ήταν καλή η μέρα σήμερα. Απ' το πρωί φαινόταν ότι ήθελε να διώξει τον εαυτό της.
Είχε καλούς λόγους για να το κάνει, ομολογουμένως.

-Επιστρέφοντας απ' τη δουλειά, κάτω από ήλιο που ζεματάει σκέφτεσαι κι εσύ όσους πίστεψαν περισσότερο σε κάποια άτυπη πρόβα τζενεράλε παρά στον ίδιο τους τον εαυτό.
Στον οποίο συνέχιζαν να δίνουν παράσταση κάθε μέρα.

Στη διαδρομή Drexciya - Lost Vessel και συγκοινωνούντα δοχεία. Ό,τι είμαστε.

Και ό,τι θα γίνουμε. RIP M.J.J.

H Μαίρη και οι Αndrews sisters

Η Μαίρη Μαντωνανάκη γεννήθηκε στο Παλαιό Φάληρο το 1928.
Ήταν παντρεμένη με τον μουσικοσυνθέτη Νίκυ Γιάκοβλεφ. Ο τελευταίος, εκτός από μουσικοσυνθέτης υπήρξε και διευθυντής του γνωστού Αθηναϊκού ζαχαροπλαστείου "Πέτρογκραντ", το οποίο βρισκόταν στην οδό Σταδίου 23. Κατ' άλλη πηγή: "Ο Γιάκοβλεφ ήταν ο ιδιοκτήτης του "Πέτρογκράντ", του περίφημου ζαχαροπλαστείου της οδού Σταδίου. Ήταν πάντα στο χώρο αυτό με ένα μονόκλ περασμένο στο λαιμό του. Πολλές φορές η Μαίρη Λω καθόταν στο ταμείο".
Τραγούδησε "ελαφρά", κυρίως συνθέσεις του Νίκυ Γιάκοβλεφ κι άλλων.
Τραγούδησε επίσης, στα ελληνικά, διασκευές ξένων τραγουδιών - επιτυχιών της εποχής, όπως για παράδειγμα το "Ρούμι και Κόκα Κόλα" με τη συνοδεία του τρίο Στάρ (πρωτότυπο: " Rum & Coca Cola" ερμήνευαν οι Andrews Sisters;).

Δεν κατάφερα να εντοπίσω κάτι άλλο σχετικό με τη Μαίρη ή με το ζαχαροπλαστείο "Πέτρογκραντ", αν και πρέπει να ομολογήσω ότι δεν το έχω ψάξει διεξοδικά.

Τις Κυριακές το βράδυ απομονωνόταν στην κουζίνα με το σίδερο. Στο ράδιο έπαιζε μια εκπομπή (που ακόμη μεταδίδεται), "Μουσικά Ταξίδια" λεγόταν(ίσως τότε με διαφορετικό όνομα).
Εκεί, στην κουζίνα -καταβροχθίζοντας πορτοκάλια και τσάι τα βράδια του χειμώνα- άκουγα την Μαίρη Λω.
Της άρεσαν αυτά τα "νοσταλγικά" κι εύχομαι να συνεχίζει να τ' ακούει και τώρα που λείπω. Κάθε φορά που ακούω τη Μαίρη Λω σκέφτομαι το σχολικό πουκάμισο και το Κυριακάτικο σιδέρωμα στην κουζίνα. Και μπορώ να γίνομαι , ακόμα, ανύποφορα, παιδιάστικα, και αδιόρθωτα νοσταλγικός.

Καλή αντάμωση.

City girl's Walk

Είδα το πιο αποστομωτικό βίντεο της μέρας.

A Heart That Breaks (In No Time or Place) - SPK

Προσπαθούσα να φανταστώ τους ήχους που θα ταίριαζαν σε όποιον έχει χάσει την πίστη του. Τις ηχητικές εικόνες της απόγνωσης (;).

- Τι ψάχνεις;

Μετά μπήκαν, από μόνοι τους, οι SPK (Sozialistisches PatientenKollektiv). Κι είχα την απάντηση, εύκολα και χωρίς να στίψω το μυαλό μου - καίγοντας ό,τι εγκεφαλικό κύτταρο μου έχει απομείνει (από τη σημερινή μέρα).

Αυτή η αρρωστημένη επιμονή σε οτιδήποτε γκρεμίζει, κυριολεκτικά, το ακουστικό τύμπανο. Δεν ξέρω, μπορεί και να υγιαίνω, μέσα στην παράνοια του "retard".

Λυπάμαι που δεν βγαίνουν πια απλές μουσικές με τέτοια υπερκόσμια μονοτονία. Αυτό είναι τουλάχιστον το δικό μου, ερασιτεχνικό συμπέρασμα.

Σημειώνω ότι αυτή η παρατήρηση δεν έχει να κάνει με την πίστη που προανέφερα αλλά με κάποια απροσδιόριστη λύπη.

Comes and goes.

Ilona and Lauri

*Kauas pilvet karkaavat

Restaurant chief: [Ilona is applying for a new job] To be honest, you're beginning to be too old.
Ilona: I'm 36.
Restaurant chief: You can pass away at any time.

Rose

Ήθελα να φωτογραφήσω τα κορίτσια που είδα σήμερα στο μετρό. Ήταν μια παρέα αγόρια κορίτσια αξεχώριστα. Κάπως σαν κορίτσια δηλαδή. Ή σαν αγόρια.

Whatever. Σκέφτηκα να κάνω μια λίστα με ροζ ταινίες. Μια που να ταιριάζει με τη ζωή αυτής της παρέας έτσι όπως την έχω φανταστεί.

Ένας ροζ χάρτης μιας ουδέτερης ύπαρξης, εδώ:

1. Pretty in Pink (1986) - Howard Deutch
2. Lolita (1962) - Stanley Kubrick
3. Baby Doll (1956) - Elia Kazan
4. What Ever Happened to Baby Jane? (1962) - Robert Aldrich
5. Baby Love (1968) - Alastair Reid
6. The Sugarland Express (1974) - Steven Spielberg
7. Ma vie en rose (1997) - Alain Berliner
8. Broken Flowers (2005) - Jim Jarmusch
9. Peggy Sue Got Married (1986) - Francis Ford Coppola
10. Riding in Cars with Boys (2001) - Penny Marshall
11. Rosetta (1999) - Jean-Pierre & Luc Dardenne
12. Champagne (1928) - Alfred Hitchcock
13. The Virgin Suicides (1999) - Sofia Coppola
14. Jungfrukällan (1960) - Ingmar Bergman
15. Picnic (1955) - Joshua Logan
16. 2 ou 3 choses que je sais d'elle (1967) - Jean-Luc Godard
17. Marie Antoinette (2006) - Sofia Coppola
18. Calendar Girls (2003) - Nigel Cole
19. Pretty Baby (1978) - Louis Malle
20. Tulitikkutehtaan tyttö (1990) - Aki Kaurismäki

50+1 Καλοκαιρινές ιστορίες

1. Le notti di Cabiria (1957) - Federico Fellini
2. Iklimler (2006) - Nuri Bilge Ceylan
3. Il sorpasso (1962) - Dino Risi
4. Kikujiro nô no natsu (1999) - Takeshi Kitano
5. Cry-Baby (1990) - John Waters
6. En kärlekshistoria (1970) - Roy Andersson
7. Ακάμας (2006) - Πανίκος Χρυσάνθου
8. Le grand chemin (1987) - Jean-Loup Hubert
9. Le genou de Claire (1970) - Eric Rohmer
10. Do the Right Thing (1989) - Spike Lee
11. Les Textiles (2004) - Franck Landron
12. Den bästa sommaren (2000) - Ulf Malmros
13. Sieben Sommersprossen (1978) - Herrmann Zschoche
14. Les bronzés (1978) - Patrice Leconte
15. Mr. Hobbs Takes a Vacation (1962) - Henry Koster
16. December Boys (2007) - Rod Hardy
17. Yangguang Canlan de Rizi (1994) - Wen Jiang
18. Suddenly, Last summer (1959) - Joseph L. Mankiewicz
19. Plein soleil (1960) - René Clément
20. Sommaren med Monika (1953) - Ingmar Bergman
21. Rozmarné léto (1968) - Jirí Menzel
22. Haut bas fragile (1995) - Jacques Rivette
23. Vicky Cristina Barcelona (2008) - Woody Allen
24. The Wackness (2008) - Jonathan Levine
25. Nos jours heureux (2006) - Olivier Nakache ,Eric Toledano
26. Im Juli. (2000) - Fatih Akin
27. Mitt liv som hund (1985) - Lasse Hallström
28. Fata Morgana (1971) - Werner Herzog
29. Neskolko dney iz zhizni I.I. Oblomova (1980) - Nikita Mikhalkov
30. Kid Svensk (2007) - Nanna Huolman
31. Dirty Dancing (1987) - Emile Ardolino
32. Mimi wo sumaseba (1995) - Yoshifumi Kondo
33. In America(2002) - Jim Sheridan
34. The Darjeeling Limited (2007) - Wes Anderson
35. La piscine (1969) - Jacques Deray
36. The Sheltering Sky (1990) - Bernardo Bertolucci
37. Nóz w wodzie (1962) - Roman Polanski
38. 37°2 le matin (1986) - Jean-Jacques Beineix
39. The Man in the Moon (1991) - Robert Mulligan
40. Arizona Dream (1993) - Emir Kusturica
41. The Life Aquatic with Steve Zissou (2004) - Wes Anderson
42. Le mépris (1963) - Jean-Luc Godard
43. The Painted Veil (2006) - John Curran
44. The Thief of Bagdad (1940) - Ludwig Berger, Michael Powell
45. Ποτέ την Κυριακή (1960) - Jules Dassin
46. Les vacances de Monsieur Hulot (1953) - Jacques Tati
47. Summer of Sam (1999) - Spike Lee
48. Κορίτσια στον Ήλιο (1968) – Βασίλης Γεωργιάδης
49. From Here to Eternity (1953) - Fred Zinnemann
50. Le grand bleu (1988) - Luc Besson
51. Little Miss Sunshine (2006) - Jonathan Dayton, Valerie Faris

Ανακατωμένα.

Matti Pellonpää (1951- 1995)

Από αυτούς που δύσκολα συναντάει κανείς σήμερα. Υπάρχουν.

O Matti Pellonpää ήταν ένας γνήσιος μποέμ τύπος κι όχι απλά ο Αλβανός φτωχός μετανάστης Ροδόλφο, στην ταινία του Καουρισμάκι La vie de bohème (1992). Αυτό αποδεικνύεται από το βίο και την πολιτεία του. Φαίνεται ότι συχνά δανειζόταν στοιχεία από τον ίδιο του τον εαυτό για να αποδώσει καλύτερα τους χαρακτήρες που ενσάρκωνε. Αυτοί οι περιθωριακοί τύποι ήταν όλο του το σύμπαν για να μην πούμε ο εαυτός του κερματισμένος και ειδωμένος από διαφορετικές σκοπιές.

Κατά τη δεκαετία του 80' φαίνεται ότι διέμενε σε διάφορα κλασάτα εστιατόρια του Ελσίνκι, συχνά παρατηρώντας τους ανθρώπους και δημιουργώντας καταστάσεις. Ο πουριτανισμός της Φινλανδικής κοινωνίας δε χόρταινε να τρέφεται από τα γεγονότα της ζωής του: πως δεν είχε μόνιμο κατάλυμα και πως συχνά κυκλοφορούσε με δανεικά ρούχα.

Η καριέρα του ξεκίνησε το 1962 οπότε και εμφανίστηκε ως θεατρικός εκφωνητής στο ραδιόφωνο. Τη δεκαετία του 70' παράλληλα με τις σπουδές του στη Φινλανδική Ακαδημία Θεάτρου πήρε μέρος σε πολλές ερασιτεχνικές παραστάσεις. Αποφοίτησε από την Ακαδημία το 1977. Φυσικά συνέχισε να κάνει ραδιόφωνο και τηλεόραση και υπήρξε από τους κωμικούς (τραγικούς) ραδιοφωνικούς παραγωγούς της χώρας. Πήρε μέρος σε περίπου 60 ταινίες εκ των οποίων οι 17 (αν δεν απατώμαι) ήταν σε σκηνοθεσία Μίκα ή Άκι Καουρισμάκι. Ένα μικρό ρόλο είχε και στο Night on Earth (1991) του Jarmusch.
Το 1993 του απονέμεται το βραβείο Felix (Ευρωπαϊκής Ακαδημίας κινηματογράφου).

Συμμετείχε στις μπάντες Johan Lewis & Korjaa Pois, Juice Leskinen Grand Slam, Popeda, Eppu Normaali και Sleepy Sleepers των μετέπειτα Leningrad Cowboys. Υπήρξε frontman της μπάντας Peltsix (1989-1995) με δυο albums στο ενεργητικό τους LIHAA JA LEIKKELEITÄ (Megamania Music, 1991) και SILKKAA KRYPTONIITTIA (Flamingo Music, 1993). Αναγνωρίσιμη φωνή και ερμηνεία...ένα στυλ διαχρονικά καμμένο σε χιλιόμετρα road movies.

Οποιαδήποτε απόπειρα περιγραφής καταλήγει σε αδιέξοδο.

Δεν μπορώ να αποφασίσω ποιος από τους χαρακτήρες που υποδύεται στις ταινίες του Καουρισμάκι είναι ο αγαπημένος μου επειδή όλοι καταλήγουν, κατά ένα μαγικό τρόπο, στο όνομά του.

Αξεχώριστα.

Τελευταία κυκλοφόρησε μια βιογραφία του που ελπίζω κάποτε να είμαι σε θέση να διαβάσω, "Matti Pellonpää – itsensä näköisenä" του Lauri Timonen.

Συνοψίζοντας, θα ήθελα να αναφέρω τουλάχιστον τρεις περιπτώσεις στις οποίες γίνεται μνεία του Pellonpää. Οι δυο τοποθετούνται σε διαφορετικές pub στο Ελσίνκι ( Coronoa Bar & Billiards) όπου βρίσκεται αναρτημένη η φωτογραφία του. Αυτή η ιδέα είναι σαφώς παρμένη από την ίδια διάταξη της φωτογραφίας στο Ο άνθρωπος χωρίς παρελθόν (2002). Η τελευταία περίπτωση εντοπίζεται στο Παρίσι το 1988 στην οδό Rue du Fouarre 6 όπου σε μια μισοσκισμένη, τοιχοκολλημένη αφίσα διακρίνεται το πρόσωπό του.

Το παιχνίδι σταμάτησε στις 13 Ιουλίου 1995. Και δεν είμαι σίγουρος γιατί.

Ο κύριος Δεληνίκας

Ο κύριος Δεληνίκας ήταν το αγαπημένο μου βιβλίο και παραμύθι/ και είναι/ για πάντα/ μέχρι σήμερα κι ώσπου να μην υπάρχει άλλο/ άλλο/ σε εικονογράφηση Διατσέντας Παρίση -μάλιστα- γι'αυτό και την θυμάμαι/ Ήταν μια απλή ιστορία/ που πάντα μ' έκανε ευαίσθητο/ χώρια που οι περιγραφές μου θυμίζουν τώρα τη Μάγια και τον Αυγουστίνο/και την αδερφή μου/φωναχτά στις διακοπές/ πάντα πριν από σιέστα/ επίσης δεν μπορώ να θυμηθώ που το βρήκα/ ήτανε δώρο;/ το δανείστηκα από κάπου;/ το κληρονόμησα από μεγαλύτερους;/ στη ράχη ήταν στερεωμένο με φαρδιά καφετιά κολλητική ταινία/ ναι γιατί ήταν ένα βιβλίο τραυματισμένο/ με τις γατούλες του Δεληνίκα στο κόκκινο σκληρό εξώφυλλο/είναι εξαφανισμένο και ψάχνω να το βρω χρόνια.

Κι ας είναι οι σελίδες του κομματάκια.

Θα τις κολλήσω.

Ή θα τις φάω.

Ψάχνω να το αγοράσω. Όποιος γνωρίζει κάτι, osonnenstrahlo@gmail.com

Övningsköra

Slagsmålsklubben = L.F.E. Κάψιμο μέχρι πυρόσβεσης λέμε.

Το βιντεάκι του Malmö Beach Night Party εξαφανίστηκε από το γιου τιουμπ. Κάτι με πνευματικά δικαιώματα λέει.

To βρήκα απ' αλλού και το παραθέτω εδώ όπου ελπίζω και να παραμείνει.

http://themanwithoutapast.blogspot.com/2009/01/slagsmlsklubben.html

Franks

*Calamari Union

 Frank: Let's take a cab.
Frank: You got any money?
Frank: No. How about you?
Frank: No.
Frank: Let's take a cab.
Frank: OK.  

Noriko Awaya - 淡谷のり子 (1907 - 1999)

Όταν η οικογενειακή επιχείρηση χρεωκόπησε η Νορίκο αναγκάστηκε να γίνει εσωτερική μετανάστης. Προορισμός ήταν το Τόκυο. Εκεί ξεκίνησε να παρακολουθεί μαθήματα σε μια σχολή μουσικής την οποία δεν μπορούσε όμως να πληρώσει. Επέλεξε να ποζάρει γυμνή για να εξασφαλίζει τα έξοδά της και τελείωσε τη σχολή με άριστα.
Μετά (μάλλον) έγινε αυτό που ονειρεύτηκε κι αυτό που προσδοκούσαν οι άλλοι γι' αυτήν (σε σχέση με τον εαυτό τους).

Θυμήθηκα και την άλλη Νορίκο από το Noriko no shokutaku (Noriko's Dinner Table 2005) του Sion Sono. Καλό στόρυ, με κράτησε - αν και είναι τεράστια σε διάρκεια, 160 λεπτά- παρόλο που αποφεύγω συστηματικά ταινίες με παρόμοιο στήσιμο, βλέπε Jisatsu saakuru (Suicide Club 2002). Εδώ εμφανίζεται το θέμα της οικογένειας και το πραγματεύεται κάπως πιο προσγειωμένα. Αιματηρά δηλαδή, όπως ταιριάζει σε κάθε νορμάλ ιαπωνική οικογένεια.

http://www.youtube.com/watch?v=8Nhf52e5bJU&feature=related
http://www.imdb.com/title/tt0468820/
http://www.imdb.com/title/tt0312843/

Irina Urumova - My welcome gift

Ασθενικοί τένοντες. Πάλι.

Λέω να προωθήσω το Terminator Salvation (2009) ΤΩΡΑ, που λόγω αναπηρίας θα λυπηθείτε να με πλακώσετε στις φάπες.

[Πρωτεύουσα της Αρμενίας (Հայաստան - Χαγιαστάν) είναι το Ερεβάν.]

http://www.imdb.com/title/tt0438488/
http://www.absolutearts.com/portfolios/k/katiavictor/

A girl on Sunday

1. Sweet Dreams - Berk & the Virtual band
2. Whatever Lola wants - Gotan Project
3. Explode - The Cardigans
4. Don't stop the dance - Masha Qrella
5. Getting Closer - Hird
6. Jazz Termi - Comfort Zone Vol.1
7. Speak softly love - Al Martino
8. Under my thumb - Anakelly
9. Love story - Monsieur Minimal
10. Shadow of your smile - Pauline London
11. Elaeudanla Teiteia - Jane Birkin
12. J' aime comme tu ris - Amour Fou
13. Bye bye baby - Marilyn Monroe (Aftermath remix)
14. Tell me now so I know - Holly Golightly
15. Soleil soleil - Ilya
16. Love will tear us apart - Nouvelle Vague
17. Walk on the wild side - Pink turtle

Jazzy. Μετά προέκυψε δουλειά και intruders. Την επόμενη βδομάδα.

Βιο - γραφία (1975)

Πρόκειται για μια ταινία του Θανάση Ρεντζή. Είχα την τύχη να την παρακολουθήσω στα πλαίσια ενός φεστιβάλ πειραματικού κινηματογράφου, τον Ιούνιο του 2006. Ο σκηνοθέτης ήταν παρών. Τελείως πριβέ καταστάσεις, μη φανταστείς φεστιβάλ με ουρές κόσμου να συρρέουν και να σπρώχνονται. Η επαρχία.
Και μετά η ταινία. Γκραβούρες σε κίνηση. Κάπως σαν κινούμενη χαρτοκοπτική φαντάσου.
Το εγχείρημα του σκηνοθέτη ήταν αρκετά δύσκολο -να δουλεύει με τόσες πολλές και διαφορετικές φιγούρες και να στήνει μικρόκοσμους κολάζ- αλλά το πέτυχε με ένα αποτέλεσμα πρωτοπόρο και άκρως ενδιαφέρον. Γκραβούρες, αναπαραστάσεις της Ευρωπαϊκής αστικής τάξης του 19ου αιώνα, του ιδεολογικού υπόβαθρου, των ανησυχιών, και των μύθων της. Κάπως σαν ο μύθος της εξέλιξης της τάξης αυτής και του impact που είχε σε ό,τι ακολούθησε (γέννηση, παιδική ηλικία, ενηλικίωση, θάνατος). Βιο-γραφία.
Δεν είχα ξαναδεί τίποτα παρόμοιο και η ποιητική του αφηγητή ψιλοακατανόητη για εκείνες τις μεγάλες ώρες, αλλά μου άρεσε. Το βρήκα ελιτίστικο με μια απλότητα αφοπλιστική - δεν είναι της ώρας τώρα να εξηγήσω το πίστευε και μη ερεύνα.
Θυμάμαι πόσο είχα ενθουσιαστεί από κείνη την ανορθόδοξη χαρτοκοπτική, πόσο με συγκίνησε ο τόνος του σκηνοθέτη και πόσο θα' θελα κάποιος να μου εξηγήσει τον τρόπο με τον οποίο φτιάχνει κανείς σινεμά, λες για τον εαυτό του μόνο.

Κι όμως, εκεί έξω ήταν μια επαρχία.

http://vandimir.blogspot.com/2009/05/blog-post.html
http://us.imdb.de/title/tt0292335/awards

I See the Boys of Summer

I I see the boys of summer in their ruin/ Lay the gold tithings barren,/Setting no store by harvest, freeze the soils;/Theire in their heat the winter floods/Of frozen loves they fetch their girls,/And drown the cargoed apples in their tides. These boys of light are curdlers in their folly,/Sour the boiling honey;/The jacks of frost they finger in the hives;/There in the sun the frigid threads/Of doubt and dark they feed their nerves;/The signal moon is zero in their voids. I see the summer children in their mothers/Split up the brawned womb's weathers,/Divide the night and day with fairy thumbs;/There in the deep with quartered shades/Of sun and moon they paint their dams/As sunlight paints the shelling of their heads. I see that from these boys shall men of nothing/Stature by seedy shifting,/Or lame the air with leaping from its hearts;/There from their hearts the dogdayed pulse/Of love and light bursts in their throats./O see the pulse of summer in the ice. II But seasons must be challenged or they totter/Into a chiming quarter/Where, punctual as death, we ring the stars;/There, in his night, the black-tongued bells/The sleepy man of winter pulls,/Nor blows back moon-and-midnight as she blows. We are the dark deniers, let us summon/Death from a summer woman,/A muscling life from lovers in their cramp,/From the fair dead who flush the sea/The bright-eyed worm on Davy's lamp,/And from the planted womb the man of straw. We summer boys in this four-winded spinning,/Green of the seaweed's iron,/Hold up the noisy sea and drop her birds,/Pick the world's ball of wave and froth/To choke the deserts with her tides,/And comb the county gardens for a wreath. In spring we cross our foreheads with the holly,/Heigh ho the blood and berry,/And nail the merry squires to the trees;/Here love's damp muscle dries and dies,/Here break a kiss in no love's quarry./O see the poles of promise in the boys. III I SEE THE BOYS OF SUMMER IN THEIR RUIN. MAN IN HIS MAGGOT'S BARREN. AND BOYS ARE FULL AND FOREIGN IN THE POUCH I AM THE MAN YOUR FATHER WAS. WE ARE THE SONS OF FLINT AND PITCH. O SEE THE POLES ARE KISSING AS THEY CROSS. Dylan Thomas

Manne

*Arvottomat

Harri: [after being beaten up Manne places a loosen tooth in his car's ahtray] So you put the tooth in there.
Manne: So I did.
Harri: Odd bargaining... It is not my business at all, but...
Manne: [interrupts] Just a moment of silence to honour it, please!

奈良 美智, Nara Yoshitomo

Pillow talk, pillow talk/ Another night I get my pillow to/ Talk, talk, talk/ My pillow and I, we both agree/ There must be a boy/ There must be a pillow/ There must be a pillow-talking boy for me/ I hope I'm right/ I hope I'm right/ I better be right
I better be right/ Oh, there must be a pillow-talking boy for me. NINA HAGEN.


http://en.wikipedia.org/wiki/Yoshitomo_Nara

Στον αστερισμό του πτυχίου

Νιώθω ανεξήγητη αποστροφή για την δουλειά του Fatih Akin. Την κατάσταση αυτή επιτείνει το γεγονός ότι έχουνε πέσει όλοι πάνω του με επαίνους, βραβεία και υποψηφιότητες - έργο υπερεκτιμημένο και θα φανεί στην πορεία. Πιστεύω πως το συμπέρασμα μου αυτό προέκυψε από horror vacui, αυτό τον φόβο του κενού που εντοπίζεται στα έργα του. Αυτό το "εύπεπτο" και "πολύ" το οποίο εκσφενδονίζει στον θεατή ακριβώς τη στιγμή που το χρειάζεται. Μάλλον δεν θέλω να επεκταθώ καθώς πρόκειται για ένα εύθικτο θέμα με πολλές και δυσάρεστες προεκτάσεις. Το Kurz und schmerzlos (1998) ήταν μια σοβαρή προσπάθεια από έναν σκηνοθέτη σαφώς προικισμένο - κανείς δεν αντιλέγει - ας μην ξεχνάμε και το κοινωνικοπολιτικό του background. Η πιο αξιοπρόσεκτη δουλειά του παραμένει όμως το Crossing the Bridge: The Sound of Istanbul (2005), η οποία δεν είναι ενδεικτική διότι πρόκειται για documentary. Είναι μια αλήθεια πνιγμένη σε βαριά ματζέντα και κυπαρισσί, crowded αλλά όχι βεβιασμένη. Ακόμα και τότε όμως δεν είμαι σίγουρος αν ο Akin έχει καταφέρει να ενσωματωθεί σε αυτό που παρουσιάζει ή αν το αγγίζει σαν ψυχρός παρατηρητής, ένας μετανάστης δεύτερης γενιάς.

Στον αντίποδα βρίσκεται ο Nuri Bilge Ceylan. Αυτός ο λάτρης του χιονιού, με συνεχείς αναφορές στο έργο του Andrei Tarkovsky και κατά ένα τρόπο του Kim Ki-duk, που αποτυπώνει παθιασμένα τα τοπία της πατρίδας του: Ανθρώπους, τη φύση και την κοσμοθεωρία τους/του. Μέσα στην επαρχιώτικη αβεβαιότητα της ενηλικίωσης τοποθετεί το Kasaba (1997), μέσα στην αταραξία του αδιεξόδου κτίζει τους χαρακτήρες του Uzak (2002). Υπάρχει μια ασαφής κι ακαθόριστη απόσταση αξιοπρέπειας από τον σκηνοθέτη και τους χαρακτήρες των έργων του. Συχνά δίνεται η εντύπωση ότι οι ρόλοι έχουν αντιστραφεί και ότι οι οι χαρακτήρες έχουν πια τον έλεγχο της πλοκής. Ο σκηνοθέτης απλά κινηματογραφεί συνεπαρμένος από τα τοπία τον προσώπων τους και από τη σιωπή του χιονιού που καλύπτει σταδιακά τη γη και τις μικρές ζωές τους. Ακόμα και στην απόδοση των τοπίων της μητρόπολης ο Nuri Bilge Ceylan εμφανίζεται σκεπτικιστής: Η παγωμένη σιωπή που σκεπάζει την Ιστανμπούλ, τους μιναρέδες της Αγίας Σοφίας και των βυζαντινών καταλοίπων, αποδεικνύει πως κάτω από ένα σημείο αναφοράς όλα είναι κάπως τα ίδια. Απλά. Έστω κι αν κάποτε βολεύεται να τα αντιμετωπίζει κανείς ώς περίπλοκα [Iklimler (2006), Üç maymun (2008)].


Kurz und schmerzlos (1998) http://www.imdb.com/title/tt0162426
Crossing the Bridge: The Sound of Istanbul (2005) http://www.imdb.com/title/tt0459242
Kasaba (1997) http://www.imdb.com/title/tt0143334
Uzak (2002) http://www.imdb.com/title/tt0346094

Μάγια Γκέισσα

Αναρωτιέμαι αν είναι σενάριο επιστημονικής φαντασίας, ή προώθηση του μεγαλύτερου ψέματος της ιστορίας.

葛飾北斎 Katsushika Hokusai (1760-1849)

Πριν από δυο χρόνια ακριβώς γνώρισα την Ρ. Και τον Σ. Οι διακοπές και ένας κοινός φίλος, μας έφεραν στην ίδια παραλία.
Αργά. Και οι δυο ήταν Ιάπωνες μεγαλωμένοι στο Τόκυο.
Δεν είχαμε τη δυνατότητα εκτεταμένης ανταλλαγής απόψεων διότι η συνεννόηση γινόταν στα ιταλικά. Επίπεδο συνεννόησης ciao-pizza-amore. Καταλαβαίνεις.

Το Τόκυο το έχω συνδέσει με τους Rei Kawakubo (monsieur “Comme des Garçons”) Mizoguchi, Masami Akita (των Merzbow), Miyazaki, Ozu, Jun Takahashi (Undercover) και με καταστάσεις post-cyberpunk, φοράω –χταπόδι- στο κεφάλι-γκόθικ- λολίτας ή όπως αλλιώς λέγεται.Και ασφαλώς με τα δυο άτομα που ανέφερα πιο πάνω.

Η πίο εύκολη λέξη που θυμάμαι είναι σαμουράι. Ξέρω ότι τρώνε πολύ ρύζι και ότι έχουν οστεοπάθειες (επειδή δεν πίνουν γάλα λέω). Είναι όλοι αδύνατοι–σχεδόν- και έχουν τέλειες συσκευασίες για τα πάντα.

Σήμερα μου χάρισαν περιοδικά «επειδή ήταν παλιά» (και όχι επειδή είμαι διαβαστερός). Στα περιεχόμενα υπήρχε άρθρο με τίτλο «Το Τόκυο είναι η μεγαλύτερη πόλη πόλη του κόσμου. Καθαρή!» ( “Reinkultur: Tokio ist die größte Stadt der Welt. Sauber!”).

Αντιγράφω σε ελεύθερη μετάφραση:
«Όλα σε τάξη.Στην μεγαλύτερη πόλη του κόσμου βρίσκει το κάθετι τη θέση του. Και τα σκουπίδια επίσης.
Γόνατο πιέζει τον μηρό του Kinfun(...) Ο συρμός στον υπέργειο σιδηροδρομικό σταθμό Tozai είναι ασφυκτικά γεμάτος αλλά όλο και περισσότεροι άνθρωποι στριμώχνονται στα βαγόνια. Απόλυτη ησυχία. Πολλοί φοράνε ακουστικά ενώ κάποιοι προσπαθούν να διαβάσουν. Όποιος έχει εξασφαλίσει για τον εαυτό του μια θέση κάνει ότι κοιμάται.
Κάθε πρωί το ίδιο. Παγιδευμένος μεταξύ αγνώστων βρίσκεται καθημερινά για μισή ώρα ο 27χρονος Kinfun,υποψήφιος διδάκτορας μαθηματικός.Μετά αποβιβάζεται και στον σταθμό Hibiya παίρνει τον υπόγειο σιδηρόδρομο. Είκοσι λεπτά μετά βρίσκεται στον προορισμό του. Το βράδυ επιστρέφει κάνοντας την ίδια διαδρομή.
Στο μεγάλο Τόκυο ζούν περισσότεροι άνθρωποι απ’ότι σε ολόκληρο τον Καναδά (...). Η κυρίως πόλη αριθμεί 12 εκατομμύρια κατοίκους.
(…)H Ginza, ο ακριβότερος εμπορικός δρόμος του κόσμου˙ το Shinjuku, όπου όλα είναι αγοραστέα˙ το νεώτερο Shibuya˙ η παλιά συνοικία Ueno με τα μεγάλα μουσεία˙ το Ikebukuro περισσότερο επαρχιακό με το προλεταριάτο ˙το Roppongi, η συνοικία των νεόπλουτων ˙ και το Shinagawa, ένα πανδοχείο του παγκόσμιου χωριού. Μεταξύαυτών (των περιοχών ξεχύνεται μια θάλασσα από σπίτια με κήπους και οικοδομικά τετράγωνα με μικροσκοπικά διαμερίσματα, στα οποία διαμένουν λιλλιπούτειοι άνθρωποι που φροντίζουν για την καθαριότητά τους
(...) Κατά τις ώρες της μεγάλης αιχμής η μεγάλη, ανθρώπινη μάζα στριμώχνεται καθώς κινείται αλλά κανείς δεν διαμαρτύρεται. Κάποιοι σιδηροδρομικοί σταθμοί είναι και εμπορικά κέντρα στα οποία πρέπει να προσκομίσεις το απόκομμα του εισητηρίου για να έχεις το δικαίωμα να ψωνίσεις.Στο Shinjuku, το βασίλειο της μαζικής μεταφοράς, στην γραμμή τέσσερα υπάρχουν διαφορετικές μεταφορικές εταιρείες που καθημερινά φροντίζουν για τη διακίνηση περισσότερο από 4 εκατομμυρίων ατόμων. Παρόλα αυτά ο σταθμός είναι εκθαμβωτικά καθαρός, το μάτι δεν εντοπίζει ούτε ενα χαρτάκι, ούτε μια γόπα τσιγάρου. Και όλα αυτά ενώ δεν υπάρχουν σχεδόν καθόλου κάδοι αχρήστων, για λόγους ασφαλείας, ειδικά μετά το τρομοκρατικό κτύπημα της 11ης Σεπτεμβρίου. Οι Ιάπωνες έχουν μάθει να μεταφέρουν τα σκουπίδια τους μαζί τους και να τα χωρίζουν, αλλά μόνο εκεί που πρέπει. Πολλές φορές κουβαλάνε τα σκουπίδια τους πίσω στο σπίτι. Το Τόκυο παράγει 15 εκατομμύρια τόνουςσκουπιδιών το χρόνο. Αυτά αποτεφρώνονται ή ρίχνονται σαν νησάκια-έργα τέχνης στον κόλπο του Τόκυο."

http://en.wikipedia.org/wiki/Katsushika_Hokusai

Say goodbye to the little sassy girl

Η Mijn Schatje σηματοδοτεί το τέλος μιας εποχής και την αρχή μιας άλλης. Δεν ξέρω ποια ταινία ταιριάζει περισσότερο για αντίο και με συντρίβουν οι αποχαιρετισμοί.

Εύχομαι να μπορούσα να ζήσω σιωπηλά σαν σαλιγκάρι. Θα είχα πάντα ένα κέλυφος.

Είδα το King of the Hill (1993) του Steven Soderbergh, ο μικρός πρωταγωνιστής είναι κούκλος (μικρός) και ασυναίσθητα -λέμε τώρα- πάτησα στο προφίλ του στο IMDB. Και το όνομα αυτού Jesse Bradford btw, όχι πως σας ενδιαφέρει αλλά λέμε τώρα. Εκεί ανακάλυψα ότι είχε τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο αμερικανικό ριμέικ του κορεάτικου "My Sassy Girl". Δεν θέλω να ξέρω καθόλου πόσο μάπα είναι το ριμέικ.

Καταλήγω στο ότι ήθελα να σχολιάσω το κορεάτικο πρωτότυπο.
Ουφ.
Yeopgijeogin geunyeo (2001)και είναι ότι ήθελες να δεις μετά τον αποχαιρετισμό. Μία genuine αισθηματική κωμωδία με υπόβαθρο ρεπανάκια. Είναι τόσο καθηλωτικά naive το αποτέλεσμα που φέρνει την ταινία σε επίπεδα υψηλής τέχνης.

Πριν από κάποιες μέρες είχα μια σύντομη συζήτηση σχετικά με τη συναισθηματική νοημοσύνη. Σήμερα αναρωτιέμαι αν υπάρχει καν. Και αν υπάρχει που μπορεί να κρύβεται.

Φρρρρρρρρρρρρρρρρτ...