Στο φαράγγι του τεράστιου παραπόνου

Η καινούρια, καθημερινή, επιτακτική διαδρομή είναι Παγκράτι - Μαρούσι και τούμπαλιν μ' ένα διπλό λεωφορείο - κουταλιανό- που αγκομαχάει κι ενίοτε μουλαρώνει εκνευριστικά -μου θυμίζει τα πρωινά κάτι από τις ταινίες του Buster Keaton βλ. The General (1926). Μόνο που εδώ ο οδηγός είναι χοντρός και δεν υπάρχει καμμιά ανυποψίαστη νεαρά ονόματι Annabelle Lee. Όσο για τις σημερινές.. επιλέγουν να κρύβουν τις ατημέλητες δαντέλες τους.
Αναρωτιέμαι τι εμβαδόν θα μπορούσε να ανατιναχθεί, αν συμπιεζόταν σε μια βόμβα αυτό το πρωινιάτικο τράβα με κι ας κλαίω. Μιλάμε ασφαλώς για βόμβα θηριοτόνων. Θα σάρωνε μάλλον, ολόκληρη την Αττική που θα καταποντιζόταν στο φαράγγι του τεράστιου παραπόνου. Ακούγεται σαν τίτλος από κάποιο καμμένο γουέστερν [λίγο πολύ της κλάσης του Shalako (1968)] αλλά κάπως έτσι ήταν πάντα - τουλάχιστον για όσους δεν είχαν τη δυνατότητα να μένουν σε κάποιο πρότυπο θερμοκήπιο, τύπου Mansfield Park και που τ' όνομά τους δεν ήταν Fanny Price.
Το θέμα είναι ότι αυτός ο συσσωρευμένος θυμός δεν έχει πώς ή πού να εκτονωθεί, λειτουργεί έσωθεν και δημιουργεί αποικίες με τυπικό παράδειγμα το εξής: Θυμωμένος πατέρας/ παιδιά = θυμωμένες αποικίες-προτεκτοράτα.
Αναρωτιέμαι πόσο θεωρητικά ανίσχυρος είναι όποιος ασχολείται με όπλα και εξοπλισμούς από τη στιγμή που το (δυνητικά) μεγαλύτερο όλων κυκλοφορεί και διανέμεται ελεύθερα και προπάντων ελευθέρως ωραρίου.
Σ' αυτή τη θυμωμένη πολιτεία η μεσαία φώτο δεν είναι καθόλου naive. Νοτ δε ληστ. Οι κουλτουριτζήδες εξέρχονται και η συνέχεια αύριο.

*foto1, foto2, foto3

Planning my future

*fotos 1+3

Emil

-*-

*photos / property of dearest Emil i Lönneberga (Emil of Maple Hills)

Goodmorning miss

*foto

We're only young once - Τα μαντήλια της νοσταλγίας III

Μετά από παρέλευση ενός και πλέον μηνός, πήρα την απόφαση να αποτελειώσω το αφιέρωμα στο σινεμά του Kaurismaki (μέρος Ι, μέρος ΙΙ). Οι λόγοι που επιβράδυναν την συγγραφή αυτού του τελευταίου μέρους ήταν αρκετοί κι έπειτα μπήκα σε μια δίνη αλλαγών που έφερε τα πάνω κάτω. Ευτυχώς για καλό, πάντα. Με ανανεωμένη διάθεση λοιπόν, συνεχίζω.

(περιλαμβάνει !!SPOILERS!!)

Οι ταινίες του είναι μικρές, οι περισσότερες διαρκούν γύρω στα 70 λεπτά. Η λακωνικότητα αποτελεί μια από τις πιο αυστηρές του αρχές. Η επικοινωνία μπορεί να επιτευχθεί και με άλλα μέσα πλην των λεκτικών. Στα έργα του είδα αυτό που πάντα άκουγα μικρός, ότι δηλαδή οι πράξεις μετράνε πολύ περισσότερο από τα λόγια. Για τους διαλόγους χρησιμοποιεί μια γλώσσα λόγια, που εξυπηρετεί τις ανάγκες της ταινίας αλλά σπάνια χρησιμοποιείται ως καθομιλουμένη. Αυτό πηγάζει από το γεγονός ότι είναι οπαδός της λογοτεχνίας (αυτό δικαιολογεί και την αγάπη του για τις μεταφορές/διασκευές κλασικών αριστουργημάτων της λογοτεχνίας στη μεγάλη οθόνη, βλ. Crime and Punishment/Hamlet goes business/Les mains sales/La vie de boheme/Juha). Σε καμμιά περίπτωση δεν είναι έρμαιο κάποιου στείρου καθωσπρεπισμού...ένας νοσταλγός αλλοτινών εποχών μπορεί. Αλλά αυτό έχει ήδη χιλιοειπωθεί. Οι καουρισμακικές φόρμες.

Σε αυτά τα -ρομαντικά- πλαίσια εντάσσεται τόσο το ύφος των ταινιών -αποτελούν συχνά εκκεντρικές παρωδίες διαφόρων υποειδών (road movies, film noir, rock musicals) όσο και οι σκυθρωποί χαρακτήρες, που ενσαρκώνουν τον πάντα πρόθυμο θίασο.

Για να γίνω πιο συγκεκριμμένος :
α) Οι ιδεολόγοι: είναι αυτοί που (προσπαθούν και συχνά καταφέρνουν να) παραμένουν ηθικοί μέχρι τέλους. όπως ο Rahikainen στο Crime and Punishment, ο Henri Boulanger στο I Hired a Contract Killer, o Marcel στο La vie de boheme.
β) Οι λαϊκοί: Υπάρχει μια υπόγεια ταξική συνείδηση αυτών των ταπεινών και καταπονεμένων, βιοπαλαιστές, στα πρόθυρα της απόλυσης/άνεργοι, τα γρανάζια της οικονομίας, σταθερά αισιόδοξοι, ο Nikander και η Ilona στο Shadows in Paradise, η Margaret στο I Hired a Contract Killer, ο Valto και ο Reino στο Take Care of Your Scarf, Tatjana, η Ilona και ο Lauri στο Drifting Clouds, η Irma στο The Man Without a Past. Το Calamari Union τοποθετείται στην λαϊκή συνοικία του Kallio, όπου διέμεναν οι εργατικές μάζες. Στην ίδια περιοχή έγιναν τα γυρίσματα για την τριλογία του προλεταριάτου (Shadows in Paradise, Ariel και The Match Factory Girl).
γ) Οι περιθωριακοί: καλλιτέχνες, συχνάζουν σε μικρά, σκοτεινά, υπόγεια καφέ, μπατίρηδες, επίσης σταθερά αισιόδοξοι, οι Frank στο Calamari Union, o Τaisto και ο Μikkonen στο Ariel, ο Rodolfo και ο Schaunard στο La vie de boheme.
δ) Οι "μάρτυρες" ή Naive: αυτό ακριβώς (μόνο που οι ίδιοι δεν νιώθουν έτσι) οι Leningrad cowboys, η Iiris στο The Match Factory Girl, o Lujanen στο The Man Without a Past, o Koistinen στο Lights in the Dusk.
ε) Τα λαμόγια: Vladimir o μάνατζερ των Leningrad cowboys, Honkanen στο Crime and Punishment, ο Igor στο Rock'y VI, o Shemeikka στο Juha, ο Anttila στο The Man Without a Past, η Mirja και ο Lindholm στο Lights in the dusk.
στ) η χρεωκοπημένη αρρενωπότητα: η διεστραμμένη και καταστροφική ανδρική εικόνα, ο Juha στην ομώνυμη ταινία, ο Aarne στο The Match Factory Girl.

Σε κάθε περίπτωση, οι ήρωες εξελίσσονται στους εκάστοτε χώρους σαν υβρίδια, χωρίς πατρίδα - μοιάζουν σαν να έπεσαν στη γη από το πουθενά. Όσον αφορά στις σχέσεις των χαρακτήρων μεταξύ τους, σπάνια έχουμε κάποια εκδήλωση της συναισθηματικής κατάστασης. Είναι πάντα συγκρατημένοι, ένα αθώο φιλί είναι σπάνιο, αλλά ακόμη και τότε ο θεατής προσλαμβάνει τους έντονους, πνευματικούς δεσμούς που τους συνδέουν (αναφορά στο έργο του Ozu και του Hou Hsiao-hsien). Κάποιοι από τους ξεθωριασμένους ήρωες τελικώς ανακαλύπτουν την στωική πλευρά του χαρακτήρα τους που τους επιτρέπει να επιβιώσουν.Φυσικά το πέρασμα από τη μια κατάσταση στην άλλη λειτουργεί υπόγεια, σχεδόν ανεπαίσθητα. Στην πραγματικότητα ο κύκλος του αγώνα είναι σε παύση αλλά ο ίδιος ο αγώνας δεν παύει ποτέ. Οι χαρακτήρες αν και σχεδόν καταθλιπτικοί, βαθιά μέσα τους είναι τρομερά αισιόδοξοι (αισιόδοξοι μέχρι αηδίας, θα λέγαμε, γεμάτοι ενέργεια από τη ζωή και ακριβώς αντίθετοι από την εικόνα που προβάλλουν) διότι έχουν συνειδητοποιήσει το εφήμερο της ζωής. Οι αναποδιές είναι σαν τα ταξιδιάρικα σύννεφα (Drifting Clouds). Κοινό χαρακτηριστικό των ηρώων ειναι ότι από όλους απουσιάζει η βία. Ουσιαστικά αρνούνται τη χρήση βίας. Υπάρχει ένας σιωπηλός κώδικας τιμής μέσα τους και μεταξύ τους.

Στις Καουρισμακικές φόρμες/μοτίβα εντάσσεται και η εμμονή του σκηνοθέτη στην ανάθεση ρόλων στους ίδιους ηθοποιούς, ιδιαίτερα στους: Matti Pellonpaa (μέχρι το θάνατο του), Kati Outinen, Kari Vaananen, Markku Peltola, Sakari Kuosmanen, Εlina Salo.

Αλλά το χαρακτηριστικό που διακρίνει περισσότερο το έργο του και του προσδίδει τη σφραγίδα της μοναδικότητας είναι η ιδιαίτερη αίσθηση του χιούμορ, deadpan humor. Είναι ένας τύπος αστεϊσμού ξερός αλλά ταυτόχρονα τόσο καθαρός, ευφυής και εκλεπτυσμένος (που δεν θα δίσταζα να κατατάξω τον Kaurismaki στους μάστορες του είδους). Πιστεύω ακράδαντα ότι πρόκειται για ένα χαρακτηριστικό έμφυτο που ο καθένας δύναται να το εξελίξει κατά το δοκούν...κι ο συγκεκριμμένος το έχει μελετήσει σωστά. Παραθέτω ενδεικτικό απόσπασμα από διάλογο στο Τhe Man without a past (σε ελεύθερη μετάφραση):

Μ: Πότε μπορώ να μετακομίσω;
Antilla: Μόλις γυρίσω την πλάτη μου.
Μ:Και τα κλειδιά;
Αntilla: Βλέπεις πουθενά κλειδαριά;
Μ:Όχι.
Antilla: Μην ασχολείσαι με τρίχες λοιπόν, αλλιώς θα πάρω και την πόρτα.

Άλλα καουρισμακικά μοτίβα αποτελούν εκείνο της επανάληψης και εκείνο της συμμετρίας. Ο βλοσυρός ήρωας στο Take Care of Your Scarf, Tatjana θέλοντας να ξεφύγει από την ανιαρή ζωή του, παρατάει τη δουλειά, κλειδώνει τη μητέρα του στη ντουλάπα διεκδικώντας το δικαίωμά του στη ζωή. Στο τέλος, σε τέλεια συμμετρία, επιστρέφει στο πατρικό του, ξεκλειδώνει τη μητέρα του και συνεχίζει τη δουλειά του σα να μην συμβαίνει τίποτε.

Οι περισσότερες από τις ταινίες του ξεκινάνε με περιγραφικό τρόπο: περιγραφές βιομηχανικών τοπίων, μεταλλείων, κάσες φορτηγών αυτοκινήτων, καθώς και «ενδιάμεσοι χώροι», κλιμακοστάσια, αποδυτήρια, σουπερμάρκετ, αυτοκίνητα και πλοία – χώροι με κοινό χαρακτηριστικό ότι σε αυτούς συναντάει κανείς ξένους. Στις εξοχικές λήψεις επικρατούν οι οριζόντιες γραμμές. Διατηρούνται τα επίπεδα τοπία της φινλανδικής Ostrobothnia (Pohjanmaa – δυτική Φινλανδία). Μια μαύρη λωρίδα δάσους χωρίζει τα σταχτιά τοπία από τον ιδιου χρώματος ουρανό, αμμουδιές με χαλίκια στο Ariel – όλα μοιάζουν τεχνητά.
Το Ελσίνκι του Καουρισμάκι ζει μια δικιά του ζωή η οποία είναι αποσπασμένη από τον χρόνο (όπου υπάρχει δανείζεται χαρακτηριστικά από τις δεκαετίες του 50'-60'-70'). Ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζει την πόλη είναι κριτικός και συχνά καθόλου ρομαντικός: Σταθερά οι ήρωές του θέλουν να εγκαταλείψουν την πόλη για άλλους προορισμούς, Μεξικό στο Ariel, Εσθονία στο Calamari Union /Take Care of Your Scarf Tatjana. Η διαδικασία αυτή μπορεί να ταυτιστεί και με εσωτερικό ταξίδι, διότι το αποτέλεσμα είναι πάντα εσωτερικό και εξελικτικό. Η πόλη λοιπόν, εμφανίζεται αρχικά ως μια καλή προοπτική για τους νεαρούς χωριάτες. Αργότερα όμως μεταλλάσσεται σε ανηλεές, σκληρό και τελικώς εχθρικό περιβάλλον για κάθε αθώο ξένο και ειδικότερα για τα αουτσάιντερς. Φυσικά και δεν επιθυμούν αυτοί οι φτωχοί ξένοι να επιστρέψουν στη γενέτειρά τους στην επαρχία. Θα παλέψουν μέχρι το τέλος ακόμη κι όταν οι μάχες θα είναι άνισες.
Άλλωστε έτσι είναι το καουρισμακικό σύμπαν : οριστικό.
Το αρχετυπικό τοπίο του Kaurismaki είναι όμως, πέραν πάσης αμφιβολίας, η καφετέρια (baari). Αποτελεί σήμα και κληρονομιά του μεταπολεμικού παρελθόντος της χώρας/ κοινό σημείο αναφοράς των ανθρώπων. Εντάσσεται στην αισθητική της δεκαετίας του 50’ και σηματοδοτεί το πέρασμα από την αγροτική στην αστική ζωή. Τέτοια καφενεία ήταν χαρακτηριστικά εργατικών συνοικιών (όπου ο Kaurismaki έζησε τα παιδικά του χρόνια) και αποτελούσαν σημεία συνάντησης της νεολαίας της εποχής.

Στις ταινίες του χρησιμοποιεί συγκεκριμένους χρωματικούς τόνους, ομιχλώδεις, με εντάσεις που φωτίζουν σχεδόν κάθε επιφάνεια και συνθέσεις ως επί το πλείστον στατικές. Πιστός συνεργάτης του εδώ και χρόνια, ο Timo Salminen φροντίζει για τα κόλπα του φωτός και των σκιών. Όλα κρύβονται στο σκοτάδι του κόσμου για να αναδυθούν στο μαγικό φως που εκείνος επιλέγει να τους δώσει: Μαγεία στα πρόσωπα, στις κορμοστασιές, στα χρηστικά αντικείμενα και στα τοπία.

Γενικά θα λέγαμε ότι σκοπός του είναι να αιχμαλωτίσει το εφήμερο, το αίσθημα της χαράς που είναι τόσο περαστική, της μελαγχολίας, του θριάμβου και της αφάνειας, της λήθης. Οι ταινίες αφήνουν το αίσθημα της σχεδόν ανυπαρξίας, και μπορεί να μην παραμείνουν μετά από τη στιγμή – ακριβώς όπως τους χαρακτήρες του, που βρίσκονται μονίμως στο όριο του να χάσουν τελείως τον εαυτό τους, βυθισμένοι στην θλίψη, το αλκοόλ ή απλά την άσκοπη, συνεχή κίνηση. Αυτό είναι το μελοδραματικό σύμπαν του Καουρισμάκι. Απλό όσο το κάπνισμα ενός τσιγάρου, το άκουσμα ενός μουσικού κομματιού ή η παρασκευή μιας κούπας καφέ. Είναι οπαδός των happy endings, πολλές φορές ειρωνικών, ανέκφραστων και συχνά έξυπνα – γλυκανάλατων. Δεν ξέρω πως αλλιώς να το θέσω...σαν αυτά τα τέλη να αποτελούν παραθέματα από ταινίες αλλωνών.
Ο Καουρισμάκι είναι νοσταλγικός. Κι ενώ η νοσταλγία έχει κακή φήμη στους καλλιτεχνικούς κύκλους και μεταξύ των διανοουμενων, αυτός κατάφερε να την κάνει να συμβαδίσει με την οξύτητα και την επαναστατική του εικόνα: την εικόνα του αυτάρεσκου, αλαζόνα νεαρού μετεφηβικής ηλικίας που μόνο το παρόν φαίνεται να τον απασχολεί. Άλλο χαρακτηριστικό του είναι η λεγόμενη «αριστεριστική μελαγχολία» κατά την οποία η δράση εξουδετερώνεται κάτω από τον θρήνο για την απώλεια. Οι καταβολές αυτού του φαινομένου εντοπίζονται ήδη στα έργα των Baudelaire, Dostoyevsky και Kierkegaard. Κρίνοντας από το έργο του, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι η νοσταλγία και η μελαγχολία είναι στοιχεία που έχουν να κάνουν περισσότερο με την δημιουργία ενός προσωπικού κινηματογραφικού ιδιώματος. Οι αναχρονιστικές λεπτομέρειες είναι αυτές που προσδίδουν στο έργο την σφραγίδα του μοναδικού του σουρρεαλιστικά μοναδικού. Από την άλλη, οι ιδιοι αναχρονισμοί είναι που καθιστούν συχνά το έργο του στόχο αρνητικών κριτικών. Διότι όταν κανείς βρίσκεται αντιμέτωπος με ένα καθηλωτικά ρεαλιστικό ύφος περιμένει και μια αντίστοιχη εξέλιξη, που όμως δεν έρχεται ποτέ στο έργο του Kaurismaki. Υπάρχουν πάντα "άκυρα" ή "αταίριαστα" στοιχεία όπως για παράδειγμα μουσική, αυτοκίνητα ή αντικείμενα από άλλες εποχές.


Στις 23 Μαίου 2008 η πρόεδρος της Φινλανδίας, Tarja Halonen, επικύρωσε την εκλογή του Aki Kaurismaki ως ακαδημαϊκού. Επιθυμία του ήταν να παρευρεθεί ο αγαπημένος του ακκορντεονίστας Matti Rantanen. Στην τελετή έπαιξε το κομμάτι “Siks oon ma suruinen,” (=My love has gone away) ένα φινλανδικό ταγκό του Toivo Karki. Στην ευχαριστήρια ομιλία είπε:

“I want to thank all parties concerned for your trust. I can only think of one sentence. It can be found at the end of Henri Murger's novel:
“We're only young once.”

Δεν έχω παρά να συμφωνήσω.

Schlager

1. Hopeinen Kuu (διασκευή του "Guarda Che Luna" του Fred Buscaglione ) - Olavi Virta

2. Ich Schau' Den Weissen Wolken Nach (διασκευή του "Ήρθε Βοριάς, ήρθε Νοτιάς")- Lale Andersen
3. Komm doch zu mir - Agnetha Faltskog
4. Der Traum vom kleinen Haus - Margot Eskens
5. Auch du hast dein Schicksal (διασκευή του gospel "He's got the whole world in his hands", από Laurie London) - Conny Froboess
6. Bel Ami - Eva Busch (To πολυδιασκευασμένο χιτ προέρχεται από την ομώνυμη ταινία του Willi Forst)
7. California Nacht - Mary Roos (διασκευή του Califonia Sun των Rivieras)
8. Komm doch mal rüber - Ingrid Peters
9. Un Desierto - Mina (το χιτ της "Heisser Sand" διασκευασμένο στα ισπανικά)
10. Souvenirs, Souvenirs - Bill Ramsey
11. Flamenco - Dalida
12. Sånt är livet - Anita Lindblom
13. Never Do A Tango With An Eskimo - Alma Cogan
14. Date mi un martello - Rita Pavone
15. Speak Low - Esther Ofarim
16. Tous les garçons et les filles - Françoise Hardy

*foto

Μύθος - Ivan Cattaneo

Ουμβέρτος

Η παραβολή του Ουμβέρτου

*Για ένα χρόνο προσπαθούσα να εξημερώσω τον Ουμβέρτο. Ήτανε μια ψυχή άγρια, όμως του έδινα πίστωση χρόνου, να μου αποδείξει αν αξίζει και πόσο. Ήθελα να τον κρατήσω, επειδή όλοι είναι καλοί κατά βάθος. Για πολλούς μήνες έκανα όλα του τα θελήματα -σκεπτικός μεν- αλλά τα έκανα, παραβλέποντας τα βίτσια του, που πολλάκις με έφεραν σε δύσκολη θέση. Μέχρι που μια μέρα - και χωρίς να πεινάει- προσπάθησε να με φάει. Από τότε, κάθε βράδυ, ο Ουμβέρτος παραμόνευε κάτω απ' το κρεβάτι να με φάει. Με μάτια που άναβαν σπίθες στην πνιγηρή, σκοτεινή ατμόσφαιρα του δωματίου, πασπάτευε το πρόσωπο και την ανάσα μου. Κάθε πρωί που ξύπναγα, έπρεπε να τινάζω το στρώμα από τις τρίχες που άφηνε η μεταμεσονύκτια πάλη. Παρόλα αυτά τον αγαπούσα κι έκανα υπομονή.
Όμως, εχτές το μεσημέρι, ξέχασα για λίγο πως όλοι είναι καλοί, κατά βάθος και τον έφαγα.
Και σήμερα είμαι λεύτερος, λεύτερος, λεύτερος, λεύτερος, λεύτερος.

**foto1, foto2, foto3, foto4

/.../

A girl on a (take it easy) Sunday

1.Lin Dai - Love Without End (Bu Liao Qing),από την ομώνυμη ταινία
2. Serge Gainsbourg και Brigitte Bardot- Comic Strip
3. France Gall - Polichinelle
4. Dalida - Loin de moi, διασκευή του Without You του Johnny Tillotson
5. Χορευτικό από την ταινία "Χαρούμενο ξεκίνημα". Χορεύουν οι εξαιρετικοί Γιάννης Φλερύ και Λίντα Άλμα
6. Julie London - Go Slow
7. Karel Gott - Lady Karneval
8. Εva Pilarova - Oliver Twist
9. Twist από την ταινία "Ο κύριος πτέραρχος" του Ντίνου Κατσουρίδη
10. Les Fantômes - Les Yeux Noirs διασκευή του πασίγνωστου ρωσικού Очи чёрные, Ochi chyornye
11. René & The Alligators - διασκευάζουν το Telstar των Tornados
12. Nancy Holloway - Dum Dum Twist
13. H Αλίκη χορεύει στο "Αχ! αυτή η γυναίκα μου!
14. Mina - Bang Bang
15. Sylvie Vartan - Le Kid
16. Dominiku

Στο Μουσείο

*Η διάταξη είναι πυκνή κάπως φλύαρη, ιδιαίτερα στο αρχαϊκό τμήμα -δεν μπήκα στον κόπο να ασχοληθώ με τα κλασικά/ γινόταν της κακομοίρας, τυφλός , κουλός στον Άη Παντελεήμονα/ έψαχνα να βρω το νερό της αιώνιας νεότητας/ αυτό που πιθανότατα έψαχναν κι όλοι οι υπόλοιποι / αλλά δεν εντόπισα κάτι τελικά/ ήταν μόνο οι ίδιες πέτρες απέραντα λυπημένες κάτω από gloomy φωτισμό που τις αδικεί μάλλον/ oh well - το fair faced σώζει κάπως την κατάσταση αν και ήταν αναμενόμενη η προσφυγή στη χρήση αυτής της τεχνικής. Τα blinds, θα ήταν καλό να τα κρατάνε πάντοτε κατεβασμένα γιατί η ασχημία που αποκαλύπτεται (στην πίσω πλευρά) δεν δικαιολογείται με καμμιά λεκτική μανούβρα.

Ευτυχώς που έχει μείνει το αποκούμπι του παρελθόντος, να το κοροϊδεύουν κάποιοι σαν καραμέλα στο στόμα τους και να παρατάνε, τους φτωχούς τω πνεύματι, στην ησυχία τους.

Boots

*Yvonne Přenosilová

Πλιτσ-Πλατσ

[call it the greenhouse effect or whatever/ but it just doesn't rain like it used to./ I particularly remember the/ rains of the / depression era./ there wasn't any money but there was/ plenty of rain./ it wouldn't rain for just a/ night or/ a day,/ it would RAIN for 7 days and 7/ nights/ and in Los Angeles the storm drains/ weren't built/ to carry off that much/ water/ and the rain came down THICK and / MEAN and/ STEADY/ and you/ HEARD it banging against/ the roofs and into the ground/ waterfalls of it came down/ from roofs/ and there/ was HAIL/ big ROCKS OF ICE/ bombing/ exploding smashing into things/ and the rain / just wouldn't/ STOP/ and all the roofs leaked-/ dishpans,/ cooking pots/ were placed all about;/ they dripped loudly/ and had to be/ emptied/ again and/ again./ the rain came up over the street curbings,/ across the lawns, climbed up the/ steps and/ entered the houses./ there were mops and bathroom towels,/ and the rain often came up through/ the / toilets:bubbling, brown, crazy,whirling,/ and all the old cars stood in the streets,/ cars that had/ problems starting on a / sunny day,/ and the jobless men stood/ looking out the windows/ at the old machines/ dying/ like living things out there./ the jobless men,/failures in a failing time/ were imprisoned in/ their houses with their/ wives and children/ and their/pets.]

"We Ain't Got No Money, Honey, But We Got Rain", Charles Bukowski

Гео́рг Отс [Georg Ots (1920 - 1975)]

Η αγάπη μου για τον Georg Ots πηγάζει πρωτίστως από το γεγονός ότι ερμήνευσε στα φινλανδικά, λαϊκά άσματα της εποχής που έγιναν επιτυχίες.

Σπούδασε όπερα στο κονσερβατόριο του Τάλλιν. Γνώρισε την αποθέωση σε όλες τις χώρες της Ε.Σ.Σ.Δ. Ιδιαίτερα αγαπητός ήταν στο κοινό του θεάτρου Μπολσόι στη Μόσχα.Ερμήνευσε στα Εσθονικά [The impossible dream από το μιούζικαλ Δον Κιχώτης], Ρωσικά [όπερα The Demon (Демон) του Ρώσου συνθέτη Anton Rubinstein] , Φινλανδικά [Moskovan valot (Moscow Lights) καθώς και πολλά άλλα (κυρίως βαλς) χιτάκια της εποχής], Γερμανικά, Ιταλικά και Γαλλικά. Το ρεπερτόριό του περιλάμβανε μεταξύ άλλων, τους ρόλους Eugene Onegin, Yeletzky, Escamillo, Renato, Don Giovanni, Papageno, Rigoletto, Iago, Porgy, Figaro καθώς και τον πρωταγωνιστικό ρόλο του Δαίμονα στην όπερα του Ρουμπινσταιν που προαναφέρθηκε.

Το 1970 είχε τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην τηλεταινία Kolme katku vahel , σε σενάριο Jaan Kross. Η ζωή και το έργο του αποτέλεσαν έμπνευση για ένα εσθονικό μιούζικαλ και μια ταινία.

Το 1997 ρώσσοι επιστήμονες έδωσαν το όνομα του σε ένα νεοανακαλυφθέντα πλανήτη. Επειδή το πέρασμά του από τούτο τον κόσμο ήταν σύντομο, η ενέργεια αυτή δικαιολογείται.

Διότι, κάπως, πάνω σε κείνο το μακρινό φώς, βρίσκει το χαμένο του σώμα και μπορεί να ζήσει.

Patrick Swayze (1952 - 2009)

Victor & Rolf

* Ο Victor Horsting και ο Rolf Snoeren είναι σα να λέμε ένα και το αυτό. Φοράνε (συχνά) τα ίδια ρούχα, ο ένας συμπληρώνει (σχεδόν) την ύπαρξη του άλλου και κατηφορίζουν αμέριμνοι το catwalk σαν δυο αδελφές ψυχές που έχουν επενδύσει πολλά...σ'αυτή την σχέση.
Ο δικέφαλος αετός που δημιούργησαν κάτω από το όνομα Victor and Rolf υπηρετεί τις αρχές της αμφισημίας, της λαμπρότητας, της ελπίδας, και της ομορφιάς. Όλα εντάσσονται σε ένα ονειρο-πλαίσιο - λατρεύουν τους λαβυρινθώδεις υπερκόσμους των ονείρων- που δημιούργησαν μαζί (είναι μαζί από τα φοιτητικά τους χρόνια, όταν σπούδαζαν σχέδιο μόδας στην ακαδημία του Arnhem).

Δηλώνω φανατικός τους θαυμαστής, όντας ολίγον τι μπαρόκ μπορεί και ροκοκό.

Έλλη

*Τελικά οι χοντρές στάλες που περίμενα (δεν κάνω εκπτώσεις) με προσπέρασαν με υποσχέσεις. Κάθε που συμβαίνει αυτό μένω με το αίσθημα της μικρής εγκατάλειψης, που με ενοχλεί -στην πραγματικότητα- και είναι ανίκητο.
Πέρασα το δεύτερο μισό του απογεύματος βουλιάζοντας σε κούπες τσάι, περιμένοντας το τραίνο από την Πράγα.
Αυτό δεν έφτασε ποτέ (μάλλον) και η Έλλη αγνοείται.

A girl on (a hopefully rainy) Sunday

1. Elvis Presley - All I needed was the rain
2. Buddy Holly - Raining in my heart
3. Aphrodite's Child - Rain and Tears
4. Paul McCartney - That would be something
5. The Critters - Don't let the rain fall down on me
6. Can - She brings the rain
7. Μάνος Χατζιδάκις - Βροχή
8. The Hollies - Rain on the window

9. Sonny & Cher - Here comes that rainy day feeling again
10. The fortunes - Storm in a teacup
11. The Ronettes - Walking in the Rain
12. Sakamoto Ryūichi - Rain (The Last Emperor)
13. Φλερυ Νταντωνάκη - Τα ματόκλαδα σου λάμπουν
14. Einstuerzende Neubauten - The Garden
15. Léo Marjane - En septembre sous la pluie/September in the rain
16. Carole King- It Might as Well Rain Until September

17. Fairport convention - Eastern Rain
18. Judy Collins - Both Sides Now
19. A ha - Crying in the rain
20. Depeche Mode - The Sun and the Rainfall
21. Goombay Dance band - Rain
22. KLF - Make it rain

<press play>

*pic1, pic2, pic3

Όπου φυσάει ο άνεμος

*Η Katri Helena ερμηνεύει το "Minne Tuuli Kuljettaa" (όπου φυσάει ο άνεμος), μια δημιουργία των Toivo Kärki και Juha Vainion.

All the invisible children

*photos
**Μερικές φορές θα ήθελαν να είναι o Κάπταιν Πλάνετ