Πώς το λένε/ στα μπουζουκοπανεπιστήμια/ υποθέτω αμπνόρμαλ/ να έχεις άδεια και να μη θες να πας πουθενά/ να μην έχεις τη διάθεση της επιλογής, ούτως ειπείν, ούτε για τα βασικά/ όπως για παράδειγμα τι ταινία θα δεις μετά κ.λ.π./ ή μια κρίση τόσο αδρανή/ φθαρμένη από το σκουπίδια που σε κρατάει πατημένο κάτω/ έφτιαξα τις ντουλάπες/ ακούγοντας Λάλι Πούνα/ τώρα είναι κάπως συντηρητικές με τις καινούριες λεβάντες κι όλα/ κάθομαι και σκέφτομαι/ έξω από τα στενά όρια της ρουτίνας/ ότι δυο χρόνια είναι πολύς καιρός/ δυο χρόνια συνεχόμενα Αθήνα/δεν έχω λείψει ούτε μέρα/ το πιο μακρινό μέρος που έχω πάει είναι το πάρκο Τρίτση και λίγο πιο πέρα στους Αγίους Αναργυρους/ ε και τώρα πρόσφατα στη Νέα Φιλαδέλφεια/ αν με ρωτήσει κάποιος που θέλω να πάω/ δεν ξέρω να πω/ λέω πουθενά όχι από συνήθεια/ αλλά επειδή αποτελεί βασική, εναλλακτική απάντηση στο δεν ξέρω (με χασικλίδικες προεκτάσεις - με εκνευρίζει)/ τώρα που το ξανασκέφτομαι/ υπάρχει μια αδρή εικόνα/ είναι σα να ζω σ' ένα κλειστό σχήμα/ μια πυραμίδα ας πούμε/ όπου υπάρχουν άπειροι δρόμοι/ αλλά όλοι/ μα όλοι οδηγούν πίσω στο βασικό θάλαμο/ στην καλύτερη περίπτωση/ ή σε ταπεινωτικά αδιέξοδα/ το τελικό συμπέρασμα είναι ότι έχω δει πολλές ταινίες τις τελευταίες μέρες και ίσως να μου την έχει βαρέσει ολότελα/ Europa Europa (1990) της Agnieszka Holland την θυμάμαι (κυρίως) από το Secret Garden (1993)/ σαφώς παραπλανημένος από την βαθμολογία στο imdb, υπερπαραγωγή βεβαίως, βεβαίως, αλλά πολύ υποδεέστερο του Zelary (2003)/ τουλάχιστον μένει η μουσική του Zbigniew Preisner/ ο οποίος θα βρεθεί στο Μέγαρο στις 29 Μαίου/ για όσους δε θα πάνε στον Ντύλαν χα!/ The Go-Getter (2007) του Martin Hynes, βάζεις την Ζούη Ντεσανέλ μία και καθάρισες, όλα τα κάνει αυτό το κορίτσι/ ο μικρός με τη νευρωτική φάτσα -βαράω-μα@@κια-όλη-μέρα/ ήταν αρκετά συμπαθητικός/ κατέληξα στο Modesty Blaise (1966)/ που το' χα δει παλιά αλλά δεν/ αργά το βράδυ/ δηλαδή το πρωί/ η ταύτιση επετεύχθη/ γουέλ μπίινγκ = m & m's once again.* Pic έργο του Peter Staley, found here.
