Φρόγκυ

[* Η μικρή Evelyn Lambart ήταν κωφή αλλά μπορούσε να δει πράγματα που δεν τα έβλεπαν οι άλλοι άνθρωποι. Έτσι όταν μεγάλωσε, έφτιαξε μεταξύ άλλων κι αυτή την υπέροχη οπτικοακουστική εκδοχή του δημοτικού τραγουδιού της Αγγλίας 'Frog went A -Courting' -εμφανίζεται σε πρωταρχική μορφή το 16ο αιώνα- κι αυτή εδώ είναι η εκδοχή του Μάικ για τα βροχερά σας πρωινά βατραχάκια μου.]

Double dare

[* Που και που, η χήρα μ' έπαιρνε παράμερα κι άρχιζε να μιλάει για τη Θεία Πρόνοια μ' έναν τρόπο που σου έτρεχαν τα σάλια. Αλλά την επόμενη μέρα έμπαινε μπροστά η μις Γουάτσον και τα τίναζε πάλι όλα στον αέρα. Αυτό που είχα καταλάβει εγώ ήταν ότι υπάρχουν δύο Θείες Πρόνοιες κι ότι με τη Θεία Πρόνοια της χήρας οποιοσδήποτε κακομοίρης θα' κανε την τύχη του. Αρκεί να μην τον έπιανε η Θεία Πρόνοια της μις Γουάτσον, γιατί τότε δεν θα είχε πια τίποτα να περιμένει. Τα σκέφτηκα όλα καλά και αποφάσισα ότι θα πηγαινα με τη Θεία Πρόνοια της χήρας, αν δηλαδή με ήθελε - μόνο που δεν μπορούσα να φανταστώ πώς γινόταν να φανεί καλύτερη απ' ό, τι ήταν ως τώρα μαζί μου, μια και ήμουν τόσο δύστροπος και τόσο ανάξιος λόγου. - 

Οι περιπέτειες του Χακ Φιν κεφ. ΙΙΙ]

Αργοναύτης

["Υπάρχει ένα χταπόδι που συναντιέται και στο Αιγαίο, λέγεται 'Αργοναύτης'. Το αρσενικό για χάρη της φιλενάδας του κόβει ένα πλοκάμι του που το έχει γεμίσει ζωή και το αφήνει να κολυμπήσει μέχρι το θηλυκό, για να αδειάσει το θησαυρό της δημιουργίας στις κοιλότητες του αναπνευστικού της που περιέχουν τα ωάρια - χωρίς ποτέ να γνωριστούν μεταξύ τους, χωρίς να υπάρξει ερωτική κατάκτηση."]

Τ. Κόλλιας, "Συνταγές και μικρά μυστικά για ψάρια και θαλασσινά"

* Εδώ τι ακούει το χταπόδι όλες τις άλλες ώρες

His majesty the king



[* αναλφάβητοι]



Παλατινή

[* "Τον σκεπασμένο με μυτερά αγκάθια σκαντζόχοιρο, που μαζεύει τις ρόγες και ρημάζει τους τόπους όπου απλώνουν τις γλυκές σταφίδες, καθώς περνούσε τυλιγμένος σαν μπάλα πάνω από τα σταφύλια, τον παραφύλαξε ο Κώμαυλος και τον κρέμασε ζωντανό, δώρο στον Βρόμιο."/ Παλατινή Ανθολογία, 6, 45, μτφρ. Εμμ. Βουτυράς]

Πήλινο ειδώλιο σκαντζόχοιρου που μεταφέρει ρόγες σταφυλιού, από την αρχαία αγορά της Αθήνας.

Πώς τελειώνει ο κόσμος

[* Τα πολύ παλιά χρόνια/ λίγο μετά την έκθεση με τους δεινόσαυρους (1991;) - κανείς δεν θυμάται πια εκείνο το μεγάλο ιβέντ-/ ήξερα ένα παιδί που διάβαζε πολύ/ όλα τα καλοκαίρια/ τις μικρές ώρες που η μπάλα μας σκαρφάλωνε δαιμονισμένα τα κλήματα της πίσω αυλής/ διακόπτοντας την σιέστα της γιαγιάς σταφίδας/ με τα τζιτζίκια σε τρελό ξεφάντωμα/ μπάνιζα ένοχα το παιδί να διαβάζει ξυπόλητο, μισογερμένο στο πλακάκι της τζαμαρίας/ πίσω απ' τη μισάνοικτη τζαμόπορτα/ πίσω απ' το μαύρο κάγκελο/ πίσω απ' το φράκτη/ και το συρματένιο διαχωριστικό/ ήταν ένας κόσμος ξένος και σιωπηλός/ ένα παιδί που ζούσε αποκλειστικά τρεφόμενο με σταφύλια/ και που έτριβε που και που τα πέλματα μεταξύ τους/ όπως κάποιος που έχει επινοήσει αυτή την αυθόρμητη κίνηση/ χωρίς βέβαια να χάνει στιγμή τη σελίδα/ δε μπορώ με λόγια να εξηγήσω πώς ζούσα για κείνες τις στιγμές/ φανταζόμουν τον ήχο της κλείδωσης την ώρα που ακουμπούσε κάτω το βιβλίο για να φέρει το μπολ με τα σταφύλια/ τον ήχο του δέρματος όπως ξεκόλλαγε απ' το μάρμαρο/ και το ιδρωμένο εξώφυλλο του βιβλίου στο πάτωμα/ μια δυο φορές που μ' είχαν τσακώσει οι άλλοι να κοιτάω προς τα κει/ δεν ένιωσα και πολύ άνετα/ ίσως γιατί αυτό το αλλιώτικο πλάσμα φαινομενικά μας έγραφε στο μακρύτερο του βλέφαρο/ εκεί που χαμήλωνε πάνω απ' τις πυκνές αράδες/ κάπου εκεί ήμασταν κι εμείς/ μια μέρα μας πήγαν επίσκεψη στο ενυδρείο/ ήταν πολύ ωραία τα ψάρια/ ειδικά τα μεγάλα ψάρια τα αγάπησα/ ίσως γιατί μένανε πιο πολλή ώρα στην ίδια θέση/ άλλωστε δεν είχε και πολύ χώρο για να πάνε αλλού/ στο σπίτι μου ζήτησε να το ζωγραφίσω/ εκεί στο ήσυχο βάθος των νερών/ ανάμεσα στα μεγάλα ψάρια ζωγράφισα το παιδί που διαβάζει/ γιατί έτσι όπως κι εκείνα/ στη φαντασία μου/ έμενε πολλή ώρα στην ίδια θέση επειδή ίσως δεν είχε πού αλλού να πάει/./ Μαρία σ' ευχαριστώ που μου θύμισες αυτή τη μικρή ιστορία.]

Το μόνον της ζωής του ταξείδιον

[*Εφόσον ό,τι πάλλεται μες στο πεδίο της Φύσης,/ Ή αλλάζει ή χάνεται ˙ γιατί θα πρέπει εσύ/ να παραμένεις/ Η μόνη σταθερή μες στον κόσμο που αλλάζει (Πίστη σε ένα ιδεατό αντικείμενο -S. T. Coleridge μτφρ. Β. Αθανασόπουλος)/ τράβηξα την ανηφόρα νυσταγμένος κι ολίγον τι σκεπτικός/ καθ' ότι άυπνος και νηστικός/ η μέρα, υγρή αναδευόταν στην πάχνη του μισοσκόταδου/ σκεφτόμουν όλες τις φορές που ανηφόρισα κείνο το δρόμο/ μέσα σε μια δεκαετία και βάλε/ τα μάρμαρα/ τ' αποκαίδια/ τα σώματα/ τα φέιγ βολάν/ σκεπτικός, άυπνος και νηστικός/ στον ίδιο δρόμο όλες τις διακυμάνσεις της διάθεσης/ τόσο που αυτή η διαδρομή να αποτελεί πλέον ένα σύμβολο/ κι όχι απλά μια στράτα/ ο Βαγγέλης Αθανασόπουλος ήταν ο μόνος καθηγητής που θα θυμάμαι όταν το τερματίσω/ game over κι αποκάτω τ' όνομα του/ κάπως έτσι/ κάθε φορά που τον σκεφτόμουν/ μια μόνο λέξη/ αμφιβολία/ κι ένας θαυμασμός με σχεδόν σεξουαλικό προσανατολισμό/ όπως όταν εξιδανικεύεις ένα γκόμενο που ξέρεις ότι δεν θα' χεις ποτέ/ αδιέξοδη λιγουροκατάσταση που οδηγεί συνήθως σε χοντοθεραπεία/ πέθανε το Νοέμβριο απ' το πολύ διάβασμα/ επειδή το διάβασμα κάνει τους ανθρώπους λυπημένους/ μετά αρρωσταίνουν και πεθαίνουν για να' χουν όλο το χρόνο του κόσμου να διαβάζουν πιο πολύ/ τελοσπάντων τα βιβλία του ήταν εντελώς αλαμπουρνέζικα/ ζωδιακά δηλαδή, με πολλές λέξεις σε -ισμός/ νατουραλισμός ρεαλισμός αισθητισμός μεταμοντερνισμός/ ή για ανθρώπους που βλέπανε οράματα επειδή τρώγανε ωμά κρέατα/ μ' αυτό ακριβώς το βασανισμένο νόημα >> &@#!:%@@$%/ = ΠΑΘΟΣ/ απλά μαθηματικά με λίγα λόγια/ και πόσο άδειο ένιωσα ξαφνικά τον κόσμο χωρίς το υπέροχό του μυαλό/ ./ μετά πήγαμε σε μια θάλασσα με τον Κ. που δεν είχε πολλές μεγάλες πέτρες/ όσες έριχνα κάναν μικρό παφλασμό και δεν σε ξεφορτώναν απ' τις σκέψεις/ όσες κι αν πέταγες/ όσο μακριά κι αν φθάνανε/ αλλά η μέρα ήταν εξαιρετική/ κι όσα σκυλιά μας προσπερνάγανε κατουράγανε η χέζανε μετά/ που αυτό από μόνο του σημαίνει κάτι καλό/ κάπως έτσι συλλογίστηκα σήμερα τον άνθρωπο που φανταζόμουν να κάνει καμάκι με κούμπλα χαν/ κι ευθύς αμέσως νύχτωσε.]

τίνος είναι το μωρό

[*την Ελλάδα θέλομεν και ας τρώγωμεν πέτρες aka μια βίλλα για ώρα ανάγκης]

tango

[*Bo to się zwykle tak zaczyna - Μπο το σι σβίκλε τακ ζατσίνα <επειδή έτσι συνήθως ξεκινά]
**Ε δώ για τον Ταντέους - πιο φλαμπόγιαντ όνομα μετά από αυτό ειναι μόνο το Ξέρξης.

ττουίστιν

[*Εδώ βρίσκεται μια από τις πιο ενδιαφέρουσες εκδοχές του ότσι τσιόρνυε - Очи чёрные / τα μαύρα μάτια του μούτσου του Βόλγα/ Λέστερ Λάνιν τουίστιν ιν χάι σοσάιετυ - σα να λέμε Ερμής ο τρισμέγιστος/ ξεκουνηθείτε να ζεσταθεί το κοκκαλάκι σας και πιείτε κι ένα βερμούτ στην υγειά του.]

Πούσικατ

[* τα βυζάκια της ομίχλης/ πούσικατ]

Bored to death

[Συγκυρίες/ τις μέρες που αποφασίζω να φάω/ εξαφανίζεται το πιρούνι/ κάποτε ήταν τέσσερα/ αλλά χάθηκαν/ τα τρία εννοώ/ κατά τη βραχεία περίοδο της αφθονίας/ όπου κραιπαλιασμένος ώρες πρωινές/ κι αφού είχα περιδρομιάσει τυφλά σχεδόν/ τα πέταγα (πιθανότατα) στα σκουπίδια/ μαζί με τα υπολείμματα και τις συσκευασίες τζάνκφουντ/ την ώρα που προσπαθούσα να τεμαχίσω τη μπριζόλα/ κρατώντας την στο πιάτο με το κουτάλι/ ο σκατοφλώρος -ένας Αθηναίος κομμάντο οφείλει να έχει πάντα πάνω του ένα ελβετικό σουγιά/ σκεφτόμουν πόσο γαμάτα μπορεί να γίνουν τα πράγματα/ και τώρα με το κρύο ίσως ανάβουμε τσουκάλια στα διαμερίσματα/ με χύτρες και παραμύθια σαν αυτό εδώ/ πείτε μου είναι δυνατόν να ξεχάσει κανείς βιβλίο που γράφτηκε από κάποιαν που actually λέγεται Πιπίνα Τσιμικάλη;/ και επιπλέον στο σημείο αυτό να σας θυμίσω ότι κανείς δε με βοήθησε να βρω αυτό εδώ παρόλο που σας ικέτεψα/ τσάκω πάλι λίγο τ' όνομα Διατσέντα Παρίση/ χόρρορ/τελοσπάντων ξεκίνησα να λέω για τη μπριζόλα/ και τελικά απλώς ήθελα να αναφέρω/ ότι τις τελευταίες μέρες νιώθω σαν πρωτάκι με άγραφη την ορθογραφία/ πρωινό Δευτέρας στην τάξη/ η ορθογραφία με ξεπερνάει/ αν με πιάνεις.]

Basics

[* A basic inhabitable volume; foldable, inflatable and reversible (...) I came up with an almost immaterial house that self inflates with body heat or from the heat of the sun; so simple and versatile that it protects us from the cold and from the heat when reversed; so light that it floats; and moreover, it folds up and fits into your pocket. Ideal for a life on the move without material ties. Having everything without having almost anything (...) Αν είσαι κρυόκωλος, το μπούλο εν ολίγοις. Ο θεός Μπίλυς δε γουάιλντ Τερλέγκας, κεντάει "Έφτιαξα δικό μου (κόσμο) σπίτι όπως οι τρελοί και χωράω εγώ μόνο κι είμαστε πολλοί". Αυτό εδώ παίζει να' ναι κείνος ο κόσμος. Το σπίτι του μέλλοντος. Τουλάχιστον για τα προσεχή χρόνια, έτσι όπως φαντάζομαι την εξέλιξη της κατάστασης. Είναι γνωστό, ότι σχεδόν όλοι θα γίνουμε νομάδες. Θα διπλώνουμε το λοιπόν το σπίτι στην τσέπη -που δεν θα χρησιμεύει πια για κάτι άλλο- και θα παίρνουμε σβάρνα τα όρη και τα παραόρη να βρούμε την τύχη μας. Κουζίνα δε διαθέτει αυτό το σπίτι διότι δε θα τίθεται θέμα χρήσης ηλεκτρικής ενέργειας. Συνεπώς θα τρώμε μόνο ό, τι πέφτει κάτω απ' τα δέντρα και ό ,τι τελοσπάντων είναι εύκολα προσβάσιμο χωρίς ψήσιμο. Μπάνιο δε διαθέτει για τους ίδιους ακριβώς λόγους. Και σιγά σιγά θα επανέλθουν όλα στο φυσιολογικό τους: το νόμο της ζούγκλας. Ακραίο, δίκαιο, θερμό και σκέτο. Αν θέλεις μικρό μου.]

Εντύπωσις: Ανατολή ηλίου

[*Ceux de chez nous (1915)]

Face in the crowd

Διάγγελμα

*Εμείς η μεσαία τάξη/ ήμεθα η μόνη τάξη/ με έντιμη συνείδηση, εθνική
παρασυρόμενοι όμως απʼ τις άλλες τάξεις/ στα νοήματα και στις πράξεις
δίνουμε χροιά πολιτική
για όλα φταίνε οι γκόμενες/ οι πρώην και οι επόμενες/ ανώνυμες και επώνυμες και γενικώς
[ολ τουγκέδερ νάου]

Φάνσυ

[* Ξύπνησα κάπως μαραζωμένος - φταίνε τα mood swings του καιρού. Συναισθηματική άμπωτις και παλίρροια. Φτιάξε με, με λινκ για κατέβασμα αυτού του άλμπουμ - The Immortal Ladies - έχω φάει τον κόσμο και δεν μπορώ να το βρώ. Πουθενά όμως. Επίσης δεν παίζει ούτε ένα βίντεο, οποία απογοήτευσις. Μάλλον είναι καρμικό, θα πρέπει να το αγοράσω. Αυτός ο Γιώργος Μιλτιάδης "Μελαχρ(ο)ινός" αποτελεί περίπτωση, τρου μπλαντ κέτσι, από τα λίγα πράγματα που γνωρίζω γι' αυτόν. Το άλμπουμ περιλαμβάνει 12 tracks με τους εξής τίτλους (σόρυ αλλά δεν αντέχω να μην τους αναφέρω):

1. Sweet Sue, 2. Liza, 3. Mona Lisa, 4. Dolores, 5. Louise, 6. Laura, 7. Rosalie, 8. Irene (!), 9. Marie, 10. Sally, 11. Chloe, 12. Dinah.
Ο νοών νοείτω.

[** Τελοσπάντων, για την ώρα ας αρκεστούμε στο Ghost Riders in the sky που ταιριάζει με το κεραυνόπληκτο τοπίο της ημέρας.]

Φόκε Βουλφ

[* Τελευταίο ποστ γι' απόψε το ost της ταινίας του René Clément, Jeux interdits (1952). Μόλις προ ολίγου έμαθα ότι στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας το κορίτσι φοράει μπροστινά ψεύτικα δόντια -τα δικά της είχανε πέσει- και τ' αγόρι περούκα επειδή εμφανιζόταν παράλληλα και σ' άλλη ταινία, γουλί όμως. Τελοσπάντων δε μπορώ να φανταστώ παιδί σε πλατώ με περούκα για πάνω από δέκα λεπτά. Αλλά αυτό εξηγεί, υποθέτω, τη διαφορά (μου, μας) με τους αμερικανούς. Το σκορ είναι κιθάρα, δηλαδή θεός Narciso Yepes κι ολίγες γκρίνιες παιδιών (μάινορ ίσσιου). Ο Yepes παίζει εδώ παραδοσιακά - το πρώτο τρακ, romance είναι πασίγνωστο και πιασάρικο στα ωδεία- επίσης παίζει, μεταξύ άλλων de Visée, Napoléon Coste, και Rameau. Στον ίδιο φάκελο για κατέβασμα υπάρχει (!) το ost του L' Atalante (1934) του Vigo -χριστέ και κύριε δεν ξέρω ποιό αρρωστημένο μυαλό μπόρεσε να βάλει αυτά τα δυο μαζί- που δε λέει και πολλά αλλά για όποιον έχει δει την ταινία κάνει. Πρώτον επειδή είναι καλτιά ξηγημένη κομπλέ και δεύτερον επειδή είναι η αγαπημένη ταινία του Καουρισμάκι. Ακόμη αμφιβάλλεις; Δύο σε ένα]

Καλό Μήνα

[*Ονειρεύτηκα ότι είχα βγάλει τον Αυγουστίνο σ' ένα πάρκο/ όπου πολλά αγόρια και κορίτσια με ολντ σκούλ ταττούς/ φοράγανε κεράσια στ' αυτιά/ και πηδιόντουσαν σαν κουνέλια/ εκεί ήταν ένα γιασεμί που μεγάλωνε με τα δευτερόλεπτα/ γαντζωμένο σε μαντεμένιο στήριγμα/ δίπλα ήταν καρότσες με κασσέτες πεταμένες και βρώμικες/ νομίζω ότι κανείς δεν ήθελε να πάει εκεί/ παρά μόνο για να χέσει/ ή κάτι τέτοιο/ όλες οι κασσέτες παίζανε ροζ ουίλλιαμς έτσι κι αλλιώς/ στην έξοδο του πάρκου φόρεσα τις λαστιχένιες μου μπότες/ κοίταξα αφηρημένα το ρολόι/ στο καντράν έγραφε are you too old to be young again/ και μετά ξύπνησα και ήταν Ιούνης/ δεν ξέρω τι σημαίνει/ το σίγουρο είναι ότι κάτι άλλο ήθελα να πώ/ ναι καλό μήνα/ κυρίως κι έπειτα/ πιείτε shandy σε μπαλκόνια/ βεράντες/ πλατείες/ να γλυκάνει η διάθεση/ γιατί με τόση ξινίλα τελευταία/ μόνο που δεν έχουν διαβρωθεί ολοκληρωτικά/ όσοι ασβεστόλιθοι απέμειναν στο βράχο και στα πέριξ/ έτσι που πλέον να μη μένει και τίποτα σοβαρό να πουλήσουμε/ εκτός από τα βρακιά μας κι ελληνικές σημαίες (και για το πρώτο δεν είμαι απόλυτα βέβαιος).]

Εntre dos estrellas

[Εσύ κι εγώ έχουμε τσαλακωθεί πολύ/ παρακολουθώντας τάιμλαϊνς/ άρνηση/ ουδέτερη πραγματικότητα/ πρωτόγονα συνθήματα/ μπασκλασσαρία/ ματαιόδοξους υδροκέφαλους/ και λάιον κινγκ/ γύρω μας τρέχουν πράγματα απλά και πιθανά/ όπως εσύ κι εγώ/ κυρίως/ κι όλα τα κενά διαστήματα εντός μας/ και μεταξύ μας/ τη στιγμή που μονολογούσες/ τα πράγματα θ' αλλάξουν/ εγώ σκεφτόμουν μόνο την καύλα/ τη στιγμή που μονολογούσα/ τα πράγματα θ' αλλάξουν/ εσύ σκεφτόσουν μόνο την καύλα/ είναι ένα χρυσό πηκτό πράγμα που στοκάρει τις ρωγμές/ και τις ζάρες στο δέρμα/ όταν ξυπνάμε/ μιλάει σε ξένη γλώσσα/ με δίφθογγους και φωνήεντα/ ουυυυυυυυ*αιιιιιιιιιιιιιι*ωωωωωωω/ κι όταν το ακουμπάς πολύ γίνεται υγρό σα νερωμένο ζυμάρι/ η πρώτη μας ύλη/ θυμήσου/ κάθε μέρα/ όπως θυμάσαι να φας/ να χέσεις/ να κοιμηθείς/ την προέκταση της ύλης μας στο θαμπό δειλινό/ στον ουρανό/ και πάλι πίσω σε σένα/ και σε μένα/ όλες τις βλακείες που διαβάσαμε λιωμένοι απ την πείνα/ ενώ θα μπορούσαμε να γεμίσουμε το στομάχι μας τρώγοντας ο ένας τον άλλο/ αγαπημένος ο πεινασμένος ή διψασμένος που δεν έχει πείνα με την οποία να ικανοποιήσει τη δίψα του, ούτε δίψα με την οποία να ικανοποιήσει όλη του την πείνα/ δώσμου τυφλά λίγο χρυσό από σένα/ χωρίς συμβιβασμούς/ πάρε ό,τι σου δίνω πεινασμένος/ η αλλαγή είναι μια αξία για τυφλούς και πεινασμένους/ επειδή μόνο εκείνοι έχουν τα κότσια να την κάνουν να συμβεί/ τώρα/ για να μην πεινάσεις ποτέ/ αληθινά.]

بهموت‎

.........................................

[*بهموت Μπαχαμούτ: Πάνω στο ψάρι είναι ένας ταύρος που λέγεται Kujata. Πάνω στον ταύρο είναι ένα ρουμπινένιο βουνό. Πάνω στο ρουμπινένιο βουνό είναι ένας άγγελος. Πάνω απ' τον άγγελο είναι οι έξι κολάσεις. Πάνω απ' τις έξι κολάσεις είναι η γη. Πάνω απ' τη γη οι επτά παραδεισοι. Και πάνω απ αυτούς ένα haig ον δε ροκς και ένα ξέστρωτο κρεβάτι. Ρισπέκτιβλυ.]