To 旺角卡门 - As tears go by (1988) ήταν η πρώτη σκηνοθετική απόπειρα του Wong Kar Wai. Είχαν προηγηθεί δύσκολα χρόνια κατά τα οποία ο νεαρός Kar Wai προκειμένου να αντεπεξέλθει οικονομικά αναλάμβανε διάφορες αγγαρείες -στα πλαίσια πάντα της κινηματογραφικής παραγωγής του Χονγκ Κονγκ (σενάρια για ταινίες god knows what). Μέχρι τότε ήταν άλλος ένας αποτυχημένος επαναστάτης με μεγαλεπήβολα σχέδια. Ακόμη και η κινεζικη nouvelle vague τον είχε απορρίψει διότι δεν είχε δώσει πειστικά δείγματα γραφής.
Κατά βάθος γνώριζε πως το πλήρωμα του χρόνου, που πλησίαζε, θα τον λύτρωνε από το μίζερο κυνήγι της επιβίωσης. Η ανταμοιβή για την υπομονή, την αυτοκυριαρχία και την εργατικότητα ισούται -σε αυτή την περίπτωση- με την καλλιτεχνική ελευθερία. Φυσικά ήταν αδύνατο να αποδεσμευτεί ολοκληρωτικά από τις αλυσίδες του παρελθόντος (κοινώς: καράτε στάιλ) που τόσο σκληρά είχε προσπαθήσει, αποδεκτεί και παράξει, για περισσότερο από μια δεκαετία.
Υπό αυτό το πρίσμα πρέπει να ειδωθεί και το As tears go by. Είναι ένα γκανγκστερικό δράμα, λίγο-πολύ προβλεπόμενο, από έναν καλλιτέχνη που για χρόνια καταπίεζε την πραγματική "ερωτική επιθυμία" για ρομαντισμό και ατμοσφαιρικότητα, υποχωρώντας μπροστά στην ανάγκη επιβίωσης. Ήδη διαφαίνονται τα στοιχεία εκείνα που θα καθορίσουν το "μοντέλο Kar Wai", μόνο που είναι ακόμη συγκεχυμένα και ακατέργαστα. Ας μην ξεχνάμε ότι το μοντέλο αυτό οφείλει πολλά στον διευθυντή φωτογραφίας, μόνιμο συνεργάτη, Christopher Doyle [η γνωριμία με τον οποίο έγινε κατά τα γυρίσματα της δεύτερης του ταινίας, Days of Being Wild (1990)].
Δεν θα περίμενε κανείς σκοτεινότερο ντεμπούτο από αυτό. Η στυλιζαρισμένη αισθητική,το πομπώδες σχεδόν kitsch ύφος, η μπανάλ (τώρα πια) σκιαγράφηση των χαρακτήρων, μια αίσθηση μοιραία, σχεδόν κωμική, είναι στοιχεία που διατρέχουν την ταινία.
*Phone booth kiss/ I fell in love with a gangsta
