..
Τώρα που οι μέρες μεγαλώνουν/ δε μπορώ ν' ακούσω το θρόισμα της κουρτίνας στο παρκέ/ επειδή έξω στέκεται ένας τοίχος μαύρος που μου κόβει τον αέρα γαμώτο/ και θέλω να βγω μ' ένα νεροπίστολο και να του ρίχνω ανελέητα/ μέχρι ν' ασπρίσει/ τουλάχιστον/ ευχόμουν εκείνο το φως το διάφανο της Κυριακής να έμενε εκεί για περισσότερες μέρες/ αλλά κατά πως φαίνεται/ το καλοκαίρι βιάζεται/ γοργά σκληραίνουν οι μέρες/ In the Mouth Of A Desert/ τα νεύρα τους τα σέρνει στο τσουβάλι του ένας άνεμος/ που μου ανακατεύει το πνεύμα/ όλως τυχαίως/ κάτι φτωχές μυγδαλιές εδώ κι εκεί χάνουν τα πλουμιά τους/ κι αναπολώ/ σαν κάθε προκομένος αργόσχολος/ το Φθινόπωρο
