Άνθρωποι του κόσμου

" (...) Οι κατακτήσεις του Αλεξάνδρου και η ίδρυση των ελληνιστικών βασιλείων έδωσαν το έναυσμα για μια σειρά μεταναστεύσεων και πολιτικών επαναπροσαρμογών, που διέρρηξαν το σχετικά στεγανό κόσμο της κλασικής πόλης. Χιλιάδες Έλληνες συνέρρευσαν στις νέες, μεγάλες και μικρές, πόλεις της ελληνιστικής Ανατολής, για να βρουν την τύχη τους. Σ'αυτές τις νέες κοινότητες θα πρέπει αναπόφευκτα να υπήρξε μια κάποια αίσθηση νεωτερισμού και έλλειψης ριζών, που προκαλούσε ανησυχία. Για παράδειγμα, δεν ήξερε κανείς πάντα ποιοι ήταν οι συμπολίτες του ή τι θα έπρεπε να περιμένει από αυτούς, αφού πολλοί ήταν μετανάστες από άγνωστες πόλεις και μάλιστα σε ορισμένες περιπτώσεις, και από άγνωστους πολιτισμούς. Ούτε μπορούσε κανείς να είναι βέβαιος για το ποιος θα ήταν ο ρόλος του μέσα στην κοινότητα. Ο καθένας έκανε τη σκέψη ότι θα του παρουσιαζόταν μια θεαματικά στροφή της τύχης. Με λίγη τύχη θα μπορούσε να γίνει ευνοούμενος του βασιλιά και να δει την πόρτα να ανοίγεται σε ατελείωτο πλούτο και δύναμη. Αλλά υπήρχε επίσης πάντα το ενδεχόμενο να λεηλατηθεί η πόλη του από στρατό Ελλήνων ή ξένων μισθοφόρων κάποιου άλλου βασιλιά και να στερηθεί τα πάντα ή να πουληθεί ως δούλος (...).

J.J. Pollitt, " Η Τέχνη στην Ελληνιστική Εποχή", μετ. Γκαζή Α., εκδ. Παπαδήμα, Αθήνα 1994


Σας θυμίζει κάτι. (rhetorical question).

Αντιθάλασσα

"(...) Η Αντιθάλασσα αποτελεί μια περιφραστική απάντηση στους ίδιους τους ήρωές της που ισχυρίζονται ότι τα βιβλία που διαβάζουν δεν τους τρομάζουν πια.

Η πρώιμη αυτοβιογραφία του Άλκη, γραμμένη σ' ένα δανεικό διαμέρισμα, λίγο πριν τα πράγματα πάνε απ' το κακό στο χειρότερο, αποτελεί το κλειδί στο ονειρικά αυτοκαταστρεφόμενο σύμπαν της Αντιθάλασσας. Η αφήγησή του πλαισιώνεται από τον αντίλογο της φίλης του Ρόης, που από το οχυρό της στη βόρεια Ευρώπη δηλώνει αποφασισμένη να συνεχίσει τον οργανωμένο αγώνα κατά της αναξιοπρέπειας της καθημερινής ζωής που συνδέει τον εικοστό με τον εικοστό πρώτο αιώνα. Με αφετηρία μια καθοριστική -για τη φαντασία του Άλκη - ημερομηνία, δυόμισι δεκαετίες πίσω, οι ναρκισσιστικές τάσεις των ηρώων απελευθερώνονται, επιτρέποντας στα παιδιά να συμπεριφέρονται ως γονείς και στους γονείς ως παιδιά. Καθώς τα επόμενα είκοσι πέντε χρόνια και οι δύο γενιές προσπαθούν μάταια ν' αναλάβουν τις ευθύνες τους, η πλοκή μεταφέρεται απ' το Παρίσι στα τέλη της δεκαετίας του '60, στις αιώρες της Πελοποννήσου τα καλοκαίρια της δεκαετίας του '70, στην Αθήνα με θέα τη μισητή Ακρόπολη το 1980, μέχρι που στα τέλη του αιώνα τα ίχνη μπερδεύονται ανεπανόρθωτα, συμβάλλοντας στη δημιουργία ενός κόσμου γεωγραφικών ανατροπών όπου το βέλος του χρόνου δείχνει πάντα στην ίδια ιστορική κατεύθυνση, δηλαδή προς τα έξω. Όταν όμως η Ρόη αποφασίζει να ξεφορτωθεί τα βασανιστικά κείμενα, εγκαταλείποντας τα μ' ένα επεξηγηματικό γράμμα σ' ένα παραθαλάσσιο θέρετρο, η ιστορία αρχίζει, όπως συνήθως, από το τέλος στην αρχή (...)".

Φυσικά από την Άντζελα Δημητρακάκη και τις εκδόσεις Οξύ.