[Συγκυρίες/ τις μέρες που αποφασίζω να φάω/ εξαφανίζεται το πιρούνι/ κάποτε ήταν τέσσερα/ αλλά χάθηκαν/ τα τρία εννοώ/ κατά τη βραχεία περίοδο της αφθονίας/ όπου κραιπαλιασμένος ώρες πρωινές/ κι αφού είχα περιδρομιάσει τυφλά σχεδόν/ τα πέταγα (πιθανότατα) στα σκουπίδια/ μαζί με τα υπολείμματα και τις συσκευασίες τζάνκφουντ/ την ώρα που προσπαθούσα να τεμαχίσω τη μπριζόλα/ κρατώντας την στο πιάτο με το κουτάλι/ ο σκατοφλώρος -ένας Αθηναίος κομμάντο οφείλει να έχει πάντα πάνω του ένα ελβετικό σουγιά/ σκεφτόμουν πόσο γαμάτα μπορεί να γίνουν τα πράγματα/ και τώρα με το κρύο ίσως ανάβουμε τσουκάλια στα διαμερίσματα/ με χύτρες και παραμύθια σαν αυτό εδώ/ πείτε μου είναι δυνατόν να ξεχάσει κανείς βιβλίο που γράφτηκε από κάποιαν που actually λέγεται Πιπίνα Τσιμικάλη;/ και επιπλέον στο σημείο αυτό να σας θυμίσω ότι κανείς δε με βοήθησε να βρω αυτό εδώ παρόλο που σας ικέτεψα/ τσάκω πάλι λίγο τ' όνομα Διατσέντα Παρίση/ χόρρορ/τελοσπάντων ξεκίνησα να λέω για τη μπριζόλα/ και τελικά απλώς ήθελα να αναφέρω/ ότι τις τελευταίες μέρες νιώθω σαν πρωτάκι με άγραφη την ορθογραφία/ πρωινό Δευτέρας στην τάξη/ η ορθογραφία με ξεπερνάει/ αν με πιάνεις.]
