Ο ανθρωπος χωρις παρελθον: 04/15/12

15.4.12

Οι λεμονιές

[*΄Εχω ψήσει ένα καφέ με λεβάντα και κάθομαι στο μπαλκονάκι/ απ' τον ακάλυπτο δεν ακούγεται σχεδόν τίποτε/ η πόλις εξηφανίσθη στα λίπη/ βάζω το ράδιο και παίζει Πολυμέρη (!)/ για μια Μιράντα εξηλώθηκα παιδιά μέχρι τιράντα/ ενώ λοιπόν ετοιμάζομαι να ξεκινήσω το πλέυλιστ της Κυριακής/ διαπιστώνω unread μέιλ από την Πέμπτη/ που μες στην παράνοια των τελευταίων ημερών/ είχε διαφύγει της προσοχής μου/ από τον cVR/ λακωνικό μήνυμα και 8 συνημμένες φωτογραφίες/ του περιοδικού - ραδιοφωνικού σήριαλ Πικρή, μικρή μου αγάπη/ στο μήνυμα μάλιστα έλεγε ότι η μάνα του είχε φυλάξει σχεδόν όλα τα τεύχη/ όπως άλλωστε θα άρμοζε σε μια ραδιοφωνική επιτυχία της εποχής/ αναλογιστείτε το μέγεθος του...πόνου/ η σειρά μεταδιδόταν ανελλιπώς για έξι (6) χρόνια από την Υ.ΕΝ.Ε.Δ/ από τα σουφρωμένα χαρακτηριστικά στα δακρύβρεχτα εξώφυλλα μπορείτε να μαντέψετε πάνω κάτω το στόρυ/ το μουσικό θέμα των τίτλων ήταν το adagio από το concierto de Aranjuez του Rodrigo/ υπερπαραγωγή με τα όλα της/ τι να κλάσει το φωσκολικό δράμα μπροστά σ' αυτό το μεγαλείο/ πίνω μια γουλίτσα καφέ και χαζεύω τις πλαστικές σακούλες που σαλεύουν στ' απέναντι μπαλκόνια/ στην παραπάνω γειτονιά, στη γειτονιά την άλλη εφύτεψα μια λεμονιά αγάπη μου μεγάλη/ υπάρχει ένας αστικός μύθος που λέει ότι σ' αυτά τα οικοδομικά τετράγωνα μέναν κάποτε αστοί/ κανονικοί δηλαδή, με καπέλα και γάντια και φουρώ/ τέτοια πράγματα/ νιόπαντρες με κότσους μπανάνα που ψωνίζαν τσαγιερά και ψήναν καφέδες ολημερίς/ την άνοιξη τακ-τακ τα ξώφτερνα τακουνάκια τους γλιστρούσαν στους χιλιοπατημένους λεμονανθούς/ με τρόπο μαγικό/ κι όταν άνοιγαν τις πόρτες των μπαλκονιών η μυρωδιά απ' την καμένη σάρκα του κοτόπουλου έσπαγε τις μύτες των φοιτητών στα εντός εκτός κι επί τα αυτά/ ύστερα τα μεσημέρια/ αφού τινάζαν τα τραπεζομάντηλα και τις χειροπετσέτες/ καθόντουσαν με ιεροτελεστία ικέτη δίπλα στα ράδια/ πικρή, μικρή μου αγάπη/ ακουμπούσαν τον αγκώνα στο μαρμαρένιο πάγκο της κουζίνας/ και με την ποδιά μισολυτή στη μέση/αφήναν για λίγο τις τύχες τους να πέσουν ελαφρά ελαφρά στο μωσαϊκό της κουζίνας/./για κείνες τις κυρίες, σήμερα.]