..
..
Έχει ξεκινήσει η ντεκαντάνς των ημερών που με μαστιγώνει ανελέητα από το 1984 - από την χρονιά δηλαδή που γεννήθηκα. Από πάντα δηλαδή. Μάλλον με μαστίγωνε κι από πριν, τότε που δεν υπήρχα καν -ούτε σαν ιδέα, αλλά μόνο σαν μόριο στα κύτταρα κάποιων άγνωστων οργανισμών.
Σε όλες τις Χριστουγεννιάτικες γιορτές του Δημοτικού (αν όχι σε όλες, στις περισσότερες) ήμουνα η Άγια Νύχτα.
Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες ετοίμαζα την μαύρη μου στολή και το χρυσό στέμμα με τ' άστρα. Ήταν ένα κομμάτι φόδρα, τόσο κακοραμμένο - έπεφτε σαν τσουβάλι πάνω μου. Στις φώτος που έχω από την εποχή εκείνη, φοράω συνήθως ένα κραυγαλέο ροζ μακό κάτω από τη μαύρη κελεμπία που δημιουργεί την εντύπωση ότι είχα πάει στη γιορτή με τις πυτζάμες. Είχα πολλά λόγια να μάθω και στο τέλος όλοι με χειροκροτούσαν κι έλεγαν μπράβο. Κατά βάθος πάντα ζήλευα το Λαμπρό Άστρο (που μπαϊ δε γουέι είχε κι αυτό πολλά λόγια) αλλά δεν μπορούσα να είμαι αυτό γιατί το δίναν πάντα στη Μαρίνα. Ήθελα να ήμουν κάποιος άλλος. Και το λαμπρό Άστρο μου φαινόταν η καλύτερη επιλογή. Στεκόταν μπάστακας δίπλα στην Μαρία και το πλαστικό βρέφος, στο επίκεντρο της παράστασης (ενώ εγώ ήμουνα μονίμως ανεβασμένος σε ένα ξύλινο σκαμνάκι στην άκρη σαν τιμωρημένος). Ήθελα να ήμουν κάποιος άλλος αλλά το πλαστικό βρέφος ήταν μουγγό. Και πλαστικό. Και δεν ξέρω αν τελικά θα τα κατάφερνα.
Θυμάμαι την πρωτοχρονιά του 88' μια φωτογραφία με τη θεία μου, νεώτατη, με μια περμανάντ τόσο ολοκληρωτικά καθηλωτική, πρότυπο εποχής. Καθόμαστε αγκαλιά δίπλα στο δέντρο. Τώρα η θεία μου είναι 40 και θαμπή με μια περιβολή που την αδικεί και με ένα κακοποιημένο χαμόγελο που θα τρόμαζε ακόμα και το δέντρο. Δεν ξέρω τι συμβαίνει στους ανθρώπους αλλά η φρίκη που τρώνε μες στο χρόνο αποκαλύπτεται σε όλο της το μεγαλείο τις μέρες αυτές. Δεν μπορώ να κατανοήσω το γιατί. Όσοι με καταλαβαίνουν ξέρουν τι εννοώ.
Θυμάμαι επίσης το ένα και μοναδικό αγαπημένο στολίδι. Περίμενα το δέντρο για να το βάλω στη θέση του. Ήταν ένας μικρός άγγελος με πρόσωπο από τσόχα τόσο μαλακός και χαριτωμένος που όμοιος του δεν μπορεί να υπάρξει ξανά. Κάποτε κόπηκε στα δυο και κρατήσαμε μόνο το κεφάλι. Εκείνο το θεϊκό κεφαλάκι εξαφανίστηκε ξαφνικά περί τα τέλη της σχολικής μου ζωής παρασέρνοντας μαζί του μια ολόκληρη εποχή που δυσκολεύομαι να την αναστήσω. Πήρε μαζί του τις βάτες και την περμανάντ της θείας, το δέντρο, την μαύρη στολή και το στέμμα της νύχτας και το Λαμπρό Άστρο, αφήνοντας με μόνο με ένα πλαστικό βρέφος που δεν έχω ιδέα σε τι μπορεί να φανεί χρήσιμο.
Σε όλες τις Χριστουγεννιάτικες γιορτές του Δημοτικού (αν όχι σε όλες, στις περισσότερες) ήμουνα η Άγια Νύχτα.
Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες ετοίμαζα την μαύρη μου στολή και το χρυσό στέμμα με τ' άστρα. Ήταν ένα κομμάτι φόδρα, τόσο κακοραμμένο - έπεφτε σαν τσουβάλι πάνω μου. Στις φώτος που έχω από την εποχή εκείνη, φοράω συνήθως ένα κραυγαλέο ροζ μακό κάτω από τη μαύρη κελεμπία που δημιουργεί την εντύπωση ότι είχα πάει στη γιορτή με τις πυτζάμες. Είχα πολλά λόγια να μάθω και στο τέλος όλοι με χειροκροτούσαν κι έλεγαν μπράβο. Κατά βάθος πάντα ζήλευα το Λαμπρό Άστρο (που μπαϊ δε γουέι είχε κι αυτό πολλά λόγια) αλλά δεν μπορούσα να είμαι αυτό γιατί το δίναν πάντα στη Μαρίνα. Ήθελα να ήμουν κάποιος άλλος. Και το λαμπρό Άστρο μου φαινόταν η καλύτερη επιλογή. Στεκόταν μπάστακας δίπλα στην Μαρία και το πλαστικό βρέφος, στο επίκεντρο της παράστασης (ενώ εγώ ήμουνα μονίμως ανεβασμένος σε ένα ξύλινο σκαμνάκι στην άκρη σαν τιμωρημένος). Ήθελα να ήμουν κάποιος άλλος αλλά το πλαστικό βρέφος ήταν μουγγό. Και πλαστικό. Και δεν ξέρω αν τελικά θα τα κατάφερνα.
Θυμάμαι την πρωτοχρονιά του 88' μια φωτογραφία με τη θεία μου, νεώτατη, με μια περμανάντ τόσο ολοκληρωτικά καθηλωτική, πρότυπο εποχής. Καθόμαστε αγκαλιά δίπλα στο δέντρο. Τώρα η θεία μου είναι 40 και θαμπή με μια περιβολή που την αδικεί και με ένα κακοποιημένο χαμόγελο που θα τρόμαζε ακόμα και το δέντρο. Δεν ξέρω τι συμβαίνει στους ανθρώπους αλλά η φρίκη που τρώνε μες στο χρόνο αποκαλύπτεται σε όλο της το μεγαλείο τις μέρες αυτές. Δεν μπορώ να κατανοήσω το γιατί. Όσοι με καταλαβαίνουν ξέρουν τι εννοώ.
Θυμάμαι επίσης το ένα και μοναδικό αγαπημένο στολίδι. Περίμενα το δέντρο για να το βάλω στη θέση του. Ήταν ένας μικρός άγγελος με πρόσωπο από τσόχα τόσο μαλακός και χαριτωμένος που όμοιος του δεν μπορεί να υπάρξει ξανά. Κάποτε κόπηκε στα δυο και κρατήσαμε μόνο το κεφάλι. Εκείνο το θεϊκό κεφαλάκι εξαφανίστηκε ξαφνικά περί τα τέλη της σχολικής μου ζωής παρασέρνοντας μαζί του μια ολόκληρη εποχή που δυσκολεύομαι να την αναστήσω. Πήρε μαζί του τις βάτες και την περμανάντ της θείας, το δέντρο, την μαύρη στολή και το στέμμα της νύχτας και το Λαμπρό Άστρο, αφήνοντας με μόνο με ένα πλαστικό βρέφος που δεν έχω ιδέα σε τι μπορεί να φανεί χρήσιμο.
