[*Ήθελα να ξαπλώσω στο παγκάκι με το λάχανο αγκαλιά/ και την παλάμη ακουμπισμένη στο διχτάκι με τις πατάτες/ να κλείσω σφικτά/ πολύ πολύ σφικτά/τα μάτια/ να τα δω όλα άλικα/ και να γίνονται κίτρινες εκρήξεις/ σκέψου το Whaam! του Λίχτενσταιν+ Μοντριάν= ζαμπόν/ να γεννάει κατώτερες μορφές ζωής περίπου μέσα στο κρανίο/ τόσο σφικτά λοιπόν μέχρι να δακρύσω απ' το φως και την πίεση και τις λεμονιές/ να τ' ανοίξω κι απάνω στις πυκνές ταξιανθίες της χαρουπιάς/ να είναι ακουμπισμένο ένα πιάτο/ όχι ΙΚΕΑ/ φαγητό κι ένα μικρό καρβέλι ψωμί/ ζεστό και μαλακό/ και ορισμένα άλλα πράγματα που μόνο όταν τα μοιράζεσαι υπάρχουν/ Someday we' ll meet again (μαι λόβ) someday whenever the spring breaks through/ μέτραγα και δε χωράγανε οι αριθμοί πουθενά στο στόμα και στην μνήμη μου/ τους ανθρώπους που έβλεπα/ να μοιάζουν μόνοι στα πλήθη/ σα να θέλανε κάποιος να τους κουτουλήσει απαλά στον ώμο/ αυτή την άνοιξη/ όχι την επόμενη/ δηλαδή τώρα σήμερα ας πούμε/ σε μισή ώρα/till then my sweet think of me now and then God speed my love till you are mine again]
