.
*Μαρούσι - Παγκράτι, 2 ώρες και 17 λεπτά τόταλ, με μια μικρή στάση στο σούπερμαρκετ για να πάρω φασόλια. Όταν έφτασα στις γνώριμες γειτονιές (από την Πανόρμου και μετά) ένιωθα ήρωας. Κι αυτό όχι λόγω της μακράς διαδρομής - που είναι ταυτοχρόνως καταθλιπτική και αρχοντοχωριάτικη - αλλά της επικινδυνότητας του εγχειρήματος. Τρεις φορές κινδύνεψα να με πάρουν παραμάζωμα διερχόμενα αυτοκίνητα, έπρεπε να κοιτάω συνέχεια τις πλάτες μου, τα πεζούλια έξω από τις σπιταρόνες του Ψυχικού τίγκα στο σκουπιδαριό, η ηχορύπανση να' χει φτάσει στο ζενίθ και να νιώθω μόνος κι έρημος (αφού στο δρόμο δεν υπήρχαν παρά ελάχιστοι πεζοί). Δυο φορές σκόνταψα - και σώθηκα λόγω χορευτικής παιδείας - από το φόβο. Τώρα που το ξανασκέφτομαι κάπως λυπάμαι, ήταν μια διαδρομή τόσο μηχανική και βαρετή ακόμη και για τον πιο δεινό περιπατητή. Φυσικά υπήρξαν και χάιλαϊτς, μια πολυκατοικία στο Χαλάνδρι με κήπο - καλαμιώνα, ένας ηλικιωμένος κύριος με σκυλάκι, κραγιόν και μπουρνούζι, μια μικρή παρέα φιλιππινέζες κυρίες που σκούπιζαν (όλες) και τραγουδούσαν στις βεράντες, μια κόκκινη ανεμώνα στον αρμό του πεζοδρομίου, καθώς και μια ενδιαφέρουσα υπόγεια διάβαση, ένα απόγευμα τελοσπάντων καθόλου κομψό, ούτε κραυγαλέο. Η απόλυτη μετριότητα. Έτσι όπως ακριβώς τη χρειαζόμουνα για να είμαι χαρούμενος.
