Jaakko Eino Kalevi: No End

Φουτούρο περφέτο

[Ohhhh futuro futuro futuro/ it's beyond words/ βρισκόμαστε στα μέσα περίπου της δεκαετίας του 60/ στην Φινλανδία/ όπου μια παρέα νέων αποφασίζει να δώσει λύση/σ' ένα μικρό στεγαστικό πρόβλημα/ υπάρχει το χιόνι φυσικά/ οι απότομες πλαγιές του βουνού/ και οι εξουθενωμένοι σκίερς/ η κατασκευή μιας παραδοσιακής κατοικίας - κόττεϊτζ είναι ανέφικτη/ για όποιον όμως γνωρίζει τη γλώσσα των μαθηματικών/ κανένα πρόβλημα δεν παραμένει άλυτο/ δεν έχω ξαναδεί / μα τον Άκι/ τίποτε παρόμοιο μ' αυτό το λακωνικό και τρισχαριτωμένο ντοκυμαντέρ του Mika Taanila - Futuro, tulevaisuuden olotila (1998)- για τα σπιτάκια φουτούρο/ ω, ναι ξέχασες/ υπήρχαν εποχές όπου όλα θεωρούνταν πιθανά/ η τεχνολογία έδινε απλόχερα λύσεις στα πάντα/ κι αυτά τα πλαστικά σπιτάκια ιπτάμενοι δίσκοι ήταν ένα άλλο όνομα για την αισιοδοξία/ το ελικόπτερο που παίρνει μακριά το σπίτι στο τέλος της ταινίας/ σηματοδοτεί το τέλος της εποχής αυτής/ το γραφικό σχόλιο του ιδιοκτήτη του πρώτου φουτούρο σχετικά με τις στρατηγικές μάρκετινγκ/ μπορεί μόνο να επιτείνει το συναίσθημα που απορρέει από το τέλος/ σκέφτομαι την Αθήνα γεμάτη φουτούρο με τζάνκις/ θεία αποκάλυψη οι νιγηριανές πόρνες στα τζάμια φινιστρίνια/ και πλημμυρίζω ελπίδα/ με άλλα λόγια δείτε το/ διαρκεί μόνο μισή ώρα/ και είναι τόσο απλοϊκά σύνθετο/ που/ τέσπα την ταινία επενδύει μουσικά η μπάντα Ektroverde, το ost είναι αυτό εδώ αλλά δε βρήκα λινκ για κατέβασμα/ θυμίζει spacerock με θέρεμιν η κάτι τέτοιο/ και αυτό εδώ είναι το inauguration of a spacebank για τις μεγάλες ώρες τις Κυριακής.]

As if Monday

[How do you dare talk of love/ if you' ve never known Lola Rastaquouère/ she thought she was a he/ he thought he was a she/ but neither of them knew really/καλημέρα κουκουβαγιάκια μου/ καλή εβδομάδα κουκουβάουοοοου/ δεν ξέρω που έχουν πάει όλοι/ στη γειτονιά μου πάντως εκτός από τους τρυποκάρυδους της ΔΕΗ/ μεγάλες ησυχίες/ κατάφερα να δω τρεις ταινίες μετά/ από αιώνες/ αφού πέρασα το καλοκαίρι βλέποντας ελληνικό τοπγκαν/ ξέρεις ποιό/ στο χωλ έπαιζε Γκαλ Κόστα ταυτόχρονα/ τέτοια νέκρα μιλάμε/ μόνο που δεν μίλαγα στο λάστιχο του ψυγείου/ προς το τέλος/ ήθελα να γράψω τρεις λέξεις γι' αυτά που είδα/ έπιανα το μολύβι και το τετράδιο/ να σημειώσω αλλά διάβολε/ αλλού/ αλλού/ το μυαλό στην καραμελέ που έπηζε/ ή στη συνέχεια του τοπγκαν/ ο Κ. γύρισε σέρνοντας πίσω του την μυρωδιά του έρωτος σε κάμπινγκ/ how do you dare talk of love/ σκεφτόμουν τα χρώματα που είδαν στη σκηνή το βράδυ/ μισές φωνές κολλημένες ακατάστατα μεταξύ τους/ άπλωσα την ψάθα και την πετσέτα στο δωμάτιο/ καπέλο αλά Κλαούντια Καρντινάλε/ τράβαγα στο τετράδιο γραμμές και καμπύλες/ σχεδίασα ένα ρόδι σκεφτόμενος πάλι τον Κλέφτη των Ροδακίνων, Kradetzat na praskovi (1964) και το Tillsammans (2000) του Μούντυσον/ άνοιξα ένα βιβλίο στην τύχη/ όπως πάντα ο Τέρνερ/ αργά το βράδυ/ she thought she was a tree.]

Φινλανδικός Αστήρ

Σουόμι ποπ

................................................................
................................................................

*1+2, 3

Cafe Größenwahn

Πέρασα ένα μέρος του απογεύματος ακούγοντας οχοχοχ/ ενώ παρακολουθούσα το ταβάνι της κουζίνας να ξεφλουδίζει και να πέφτει στο πάτωμα/ μεγάλα και μικρά κομμάτια ακρυλικού στο μωσαϊκό μπιζέλι/ προσπαθούσα να προστατέψω το φαγητό από την κατολίσθηση της αποκολληθείσας μπογιάς/ οι υδρατμοί μάλλον επιδείνωναν την κατάσταση/ μπορείς να φανταστείς πόσους υδρατμούς παράγει ένα κιλό φασόλια μαυρομάτικα σε μάξ θερμοκρασία/ δαντική κόλαση/ την ίδια ώρα μελετούσα την ανάμιξη του Ντιάγκιλεφ με το κίνημα Mir iskusstva (Мир иску́сства = Ο κόσμος της τέχνης ) δύσκολο πράμα να προωθείς την Αρ-Νουβώ και να διευθύνεις ταυτόχρονα ένα θίασο μπαλέτου/ και να είσαι και γκέι νόου οφφένς/βαρέθηκα γρήγορα/ η τυχαία σελίδα που άνοιξα στο λεξικό έλεγε αλμανάκ/ πρώτη λέξη πάνω πάνω/ κι έτσι έμαθα κάτι χρήσιμο που δεν ακούγεται σαν ντουρχγκάιστιγκουνγκ/ τα χρώματα του απογεύματος λειτούργησαν καταπραϋντικά/ στη γενικευμένη φόρτιση/ υποθέτω/ η κατάσταση υποβοηθήθηκε από το Ping-pongkingen (2008)/ το οποίο μοιάζει να είναι βουτηγμένο στο ταλκ/ δε ξέρω πως αλλιώς να το περιγράψω/ μου άρεσε δηλαδή γιατί δεν έχω δει άλλη ταινία που να ταλκίζει τόσο/ η μέρα κλείνει θριαμβευτικά σε 13 λεπτά/ ακριβώς.
νάνι νάνι.

*pic

I take pictures

[Απογοητευτικός Per Fly στο αισθηματικό - κοινωνικό δράμα Kvinden der drømte om en mand (2010) aka The woman that dreamed about a man. Καταρχήν δυσκολεύομαι να πιστέψω πως ο σκηνοθέτης της τριλογίας [Bænken (2000), Arven (2003), Drabet (2005)] είναι ο ίδιος που καταδέχτηκε να πραγματευτεί ένα τόσο κοινότυπο σενάριο. Πρόκειται για μια δυσκοίλια μελέτη χαρακτήρων, χωρίς καμιά ανατροπή, μια ατελείωτη κλάψα δηλαδή για να μην πω κάτι χειρότερο. Η κινηματογράφηση μοιάζει να έγινε από κάποιον ερασιτέχνη και η φωτογραφία είναι σχεδόν αδιάφορη. Οι κυρίαρχοι τόνοι του γκρίζου, του υπόλευκου και του μαύρου (που εμφανίζονται άλλοτε ως συνδρομητές στον μινιμαλισμό των αισθημάτων) φαίνεται να χρησιμοποιήθηκαν μόνο και μόνο για να καλύψουν τα σεναριακά κενά και την απουσία βάθους στην κατασκευή των χαρακτήρων. Η επιλογή της Sonja Richter στον πρωταγωνιστικό ρόλο ήταν σχετικά επιτυχημένη δεδομένης της κατά κάποιο τρόπο διαστροφής που τη διακρίνει (εξωτερική εμφάνιση, κίνηση, ενέργεια). Ωστόσο βρήκα το γενικό αποτέλεσμα λειψό και επιεικώς μέτριο. Το πόστερ της ταινίας - με λεσβιακά υπονούμενα (;)- έχει τόση σχέση με την ταινία όση και ο Μπένυ Χιλ με την αφίσα του Μαλχόλαντ Ντράιβ. Το πιο απογοητευτικό στην όλη κατάσταση είναι η βεβιασμένη πικρία που αποπνέει το σύνολο της ταινίας και η οποία μοιάζει να αποτελεί βασικό άξονα του σκηνοθετικού εγχειρήματος. Κρίμα.]

I just don' t know what to do with myself

*nu

Σορμπέ

Βρήκα αυτή τη φώτο εδώ/ κι ενώ σκεφτόμουν ότι τόσο το μοντέλο όσο και η στάση του σώματος θυμίζουν τη Φεύγουσα Κόρη της Ελευσίνας/ διαπίστωσα ότι πάρθηκε στο προαύλιο της Εθνικής Βιβλιοθήκης/ μόνο που εδώ δε διακρίνεται ούτε ένα περιστέρι/ μπορεί να είχε τοποθετηθεί κάποιος τυφεκιοφόρος από την προεδρική φρουρά για να τα διώχνει/ πεταρίζοντας την κάννη/ πιο χρήσιμος θα ήταν εκεί/ παρόλα αυτά/ είναι εξαιρετικά ψυχοφθόρο να προσπαθείς να μαζέψεις ότι μυαλό σου έχει απομείνει/ μέσα στην επικινδυνότητα της ατμόσφαιρας/ νιώθω τα μικρόβια να πολλαπλασιάζονται πάνω σε κάθε φύλλο μαρουλιού που βάζω στο στόμα μου/ για τη μελέτη λέω/ πόσο άχρηστος φαίνεται ο φωβισμός/ το μακρύ και το κοντό του μικροαστού Derain/ καθώς ακυρώνεται από την αιμοδιψή νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου/ ευτυχώς υπάρχουν και κάποιες διασκεδαστικές ταινίες όπως το Ι Kina spiser de hunde (1999)/ σε σενάριο του φιλτατου Anders Thomas Jensen/ που με το μπαρδόν αλλά έχει γράψει τον κώλο του/ αναρωτιέμαι τι γνώμη θα έχει για τον Καουρισμάκι/ κι αν παραδέχεται ότι οι Δανοί μιλάνε σα με το στόμα μπουκωμένο πουρέ/ ή κάτι τέτοιο/ σκέφτηκα τον Τάσο με το καινούριο του γαλάζιο πουκάμισο/ ρίγα αχνή και λεπτή/ πόσο θ' άλλαζε την κατάσταση/ ένας χαριτωμένος ρόζ λεκές σορμπέ φράουλα/ στο κολλαριστό του πέτο/ γύρισα στο χωνάκι μου σκεπτικός/ σαν αυτό το ιμπρεσσιονιστικό σκηνικό να' χε μόλις γίνει/ αποκάλυψη.

Τοσίρο Μιφούνε φορέβα

Εαν, ω μη γένοιτο, μείνω μια μέρα ακόμα κρεβατωμένος φοβάμαι ότι θα μετατραπώ σε απολίθωμα. Η σημερινή είναι η πέμπτη μέρα κι έχω φαγωθεί να βγώ έξω. Κυρίως επειδή κάποιος μου είπε ότι ήρθε η Άνοιξη. Πέρασα την τελευταία βδομάδα χαπακωμένος, δεν κατόρθωσα ούτε μια ταινία σωστή, όλο κάτι μισές εδώ κι εκεί . Στα διαλείμματα που έκανα από τις μεγάλες σιωπές του ανήσυχου ύπνου, κοίταγα παρατεταμένα το ταβάνι ή άλλα αντικείμενα: ένα κουβάρι γαλάζιο μαλλί με χαμένη άκρη, το πλαστικό σακούλι του φαρμακείου και τις φυσαλίδες στο ποτήρι του νερού. Όπου ακούμπαγα πόναγα, σα να μ' είχανε τουμπανιάσει στο ξύλο. Για πολλά ντρόγκια. Για τρεις μέρες δεν μίλησα καθόλου, ούτε καν στον εαυτό μου. Ούτε στον ύπνο μου. Ούτε. Ούτε. Τελικά σήμερα κατάφερα να φάω ένα μήλο και να δω μια ταινία. Πιστεύω πως είμαι σε καλό δρόμο. Η ταινία της ανάρρωσης ήταν το Mifunes sidste sang (1999) του Søren Kragh-Jacobsen, η οποία υπόκειται στους νόμους του Dogme 95 (my ass), γι' αυτό και σε πολλά σημεία (ειδικά σε ότι αφορά στην φωτογραφία) θυμίζει το ενοχλητικότατο Idioterne (1998) καθώς και το Festen (1998). Φυσικά δεν πιάνει τα επίπεδα του Festen, τούτος εδώ ο Γιάκομπσεν είναι κάπως παλαβωμένος με τους έρωτες και τα εγκαταλελειμμένα παιδιά. Αρκετά ώστε να κάνει σοβαρές ταινίες ανάρρωσης για ζαβλακωμένους μπλόγκερς.
Πάντως το μήλο μου το έφαγα.

Το φαινόμενο του τραγικού

"Όταν συμβαίνει να καταργούνται κάποιες αξίες, εμφανίζονται ορισμένα συναισθήματα και πάθη (τρόμος, αγανάκτηση, φρίκη κ.τ.λ.) που προκαλούν διέγερση στον άνθρωπο , όταν σκέφτεται πως η πράξη ή η βούληση του άλλου θα μπορούσε να ήταν διαφορετική. Η διέγερση αυτή υποχωρεί όταν "στέκει προ οφθαλμών το αμετάβλητο και αναπότρεπτο της κατάργησης αξιών -ως μια ειδητική αδυνατότητα. Τότε εμφανίζεται η τραγική θλίψη, η οποία δεν εμπεριέχει καμμιά διέγερση, αλλά, αντίθετα, έχει μια χροιά ικανοποίησης. Έχει εξαλειφθεί κάθε επιθυμία ακύρωσης του γεγονότος (που οδήγησε στην κατάργηση μιας αξίας), λόγω της συνειδητοποίησης της "ειδητικής αναποτρεπτικότητας". Για το λόγο αυτό, η τραγική θλίψη είναι ψυχρή, σιωπηλή και μεγάλη. Έχει βαθύτητα και ευρύτητα. Δεν συνδέεται με οδύνη, αλλά με εγκαρτέρηση και συμφιλίωση με ό,τι αναπότρεπτο συμβαίνει."

*Σημειώσεις στο έργο του Μ. Scheler " Το φαινόμενο του τραγικού".

**Είδα επίσης το Nordkraft (2005) του Ole Christian Madsen. Valium, LSD, coke, heroin, methadone, opium, Rohypnol, crystal meth, morphine, mescaline, amphetamine, C vitamins, D, vitamins, hashish, pot, hash-oil, skunk. Τον Στέσο τον αγάπησα. Αποτελεί σημείο αναφοράς στην ταινία. Διότι όλοι οι υπόλοιποι χαρακτήρες παραπέμπουν στο (ενοχλητικό) ρέκβιεμ για ένα (τελειωμένο) όνειρο. Τον θυμάσαι (τον Madsen) από το Prag (2006) και το Flammen & Citronen (2008);

Lepakkoluola

* Η σοδειά του Σαββατοκύριακου υπήρξε πενιχρή διότι ήμουν πτώμα. Συνεπώς δεν έτρεξα τον συνηθισμένο μου διαδικτυακό μαραθώνιο. Εψές λοιπόν , καταβεβλημένος από την (πνευματική) απραξία έβαλα -τυχαία επιλογή- το Mother Night (1996) του Keith Gordon. Φυσικά εξεπλάγην. Τώρα θα μου πείς με βασικό κάστ τους Nick Nolte και Alan Arkin λίγο δύσκολο να πετύχαινα πατάτα. Κι όμως όσοι παρακολουθούν αυτό το blog μπορούν να εντοπίσουν τη δυσπιστία που ενίοτε αναπτύσσω απέναντι στις αμερικανικές παραγωγές - ακόμη και στις ανεξάρτητες/αντεργκραουντ/υποκουλτουρέ. Σε κάθε περίπτωση, η ταινία αποδείχτηκε έξυπνη σεναριακά αλλά δεν μπορώ να επεκταθώ. Θα γινόμουν φλύαρος κι εξάλλου δεν ταιριάζει με το επόμενο θέμα. Στο οποίο περνάω αμέσως.

** Το 1982 o πιανίστας Brandi Ifgray και ο μπασίστας Hande Virkki σύχναζαν στο κλάμπ/συναυλιακό χώρο Lepakkoluola γνωστό κι ως Lepakko (=Batcave) στο Ελσίνκι . Και οι δυο αγαπούσαν την τζαζ αλλά τους άρεσε η μουσική της εποχής ποστ πανκ/ ντάρκουεϊβ κ.λ.π. Ήθελαν να κάνουν μουσική για φρικιά/πανκιά που αρέσκονταν στην τζαζ αλλά δεν ήταν σίγουροι πως. Έκαναν συχνά πρόβες στα πίσω δωμάτια του κτιρίου - εκεί σύχναζαν όλοι τους οι φίλοι και καμπόσοι άλλοι παράξενοι τύποι που δεν τους γνώριζαν. Υπήρχε χώρος για όλους και ειδικές βραδιές κατά τις οποίες οι θαμώνες απολάμβαναν μουσική κάνοντας σάουνα (ναι λειτουργούσε σάουνα στο Lepakko). Στο βίντεο μπορείτε να δείτε τα παιδιά στα πρώτα τους βήματα, στον φυσικό τους χώρο. Είχαν επιλέξει το όνομα Shadowplay (φόρος τιμής στους Joy Division). Το 1985 κυκλοφόρησε το πρώτο τους σινγκλ "Night Porter" το οποίο εμφανίζεται στην ταινία Kill City (1986) [φυσικά ψάχνω-σαν-παλαβός-πυροβολημένος να τη βρω]. Ένα μέρος των γυρισμάτων της ταινίας έλαβε χώρα στο Lepakko. Το εξπρεσσιονιστικό σκηνικό που εμφανίζεται στο κλιπ παραπέμπει έντονα στον Καλιγκάρι - η σύνδεση με την σκηνογραφία της δαιμονικής οθόνης είναι αναπόφευκτη. Τελικώς οι Shadowplay με ενδιαφέρουν μέχρι και το 1988. Μετά υπάρχει μετά ,που είναι μια άλλη ιστορία.
***Κάπως αναστήθηκε το Σ/Κ. Μάλλον.

***pic

book

_*_

*
M: What do I owe you?
Electrician: If you ever find me face down in the gutter, turn me around to my back.

_*_

*
M: I went to the moon yesterday.
Irma: I see. How was it?
M: Peaceful.
Irma: Meet anyone?
M: Not really; it was a Sunday.

_*_

*Muistatko Monrepos

_*_

First we take Kaurismaki ['00s disorders]

The Man Without a Past - Mies vailla menneisyyttä (2002) - Aki Kaurismaki

In the mood for love - 花樣年華 (2000) - Wong Kar Wai
4 Months, 3 Weeks & 2 Days - 4 luni, 3 saptamâni si 2 zile (2007) - Cristian Mungiu
Nobody knows - 誰も知らない (2004) - Hirokazu Koreeda
Yi yi (2000) - Edward Yang
Uzak (2002) - Nuri Bilge Ceylan
The Bench - Bænken (2000) - Per Fly
Russian Ark - Русский ковчег (2002) - Aleksandr Sokurov
The Darjeeling Limited (2007) - Wes Anderson
Adam's Apples - Adams æbler (2005) - Anders Thomas Jensen
Kitchen Stories - Salmer fra kjøkkenet (2003) - Bent Hamer
The Death of Mr. Lazarescu - Moartea domnului Lazarescu (2005) - Cristi Puiu
Noi - Nói albínói (2003) - Dagur Kári
4 Minutes - Vier Minuten (2006) - Chris Kraus
The Isle - 섬 (2000) - Kim Ki-Duk
The Return - Vozvrashcheniye (2003) - Andrei Zvyagintsev
My sassy girl - 엽기적인 그녀 (2001) - Jae-young Kwak
Fear and trembling - Stupeur et tremblements (2003) - Alain Corneau
The sea - Hafið (2002) - Baltasar Kormákur
Werckmeister harmóniák (2000) - Béla Tarr
Spider (2002) - David Cronenberg

*"Ah you loved me as a loser, but now you're worried that I just might win"

in the meantime

*Lya de Putti
**The Sorrows of Satan


***Häxan

Gösta Berlings saga (1924)

Κατάφερα επιτέλους να τελειώσω το πρώτο μέρος του δράματος "Gösta Berlings saga" (1924) του Mauritz Stiller. Εμφανίζεται εδώ μια Greta Garbo που -αν και μόλις 19 χρονών- καταφέρνει να κλέψει την παράσταση και να δημιουργήσει εντυπώσεις. Δεν θα ακολουθούσε την φθίνουσα πορεία των περισσοτέρων στάρλετ της εποχής, όχι. Αυτό που παρατηρεί κανείς τόσο στην ταινία αυτή όσο και σε όσες ακολούθησαν είναι ότι η Garbo ήταν αυστηρά προορισμένη για το είδος αυτό. Θέλεις η εκφραστικότητα, μια επιβλητικότητα στη μορφή, η ομορφιά της βιτρίνας, το μυστήριο και μια αίσθηση του πάθους σαγηνευτική σχεδόν μοιραία. One of a kind.

Αυτή ήταν οι μοίρα της αν και συχνά επιθυμώ τη φωνή της. Non?