14.4.10

Στάχτη και μπούρμπερη


Τα αισθήματα που τρέφω για τον Νταλί και το έργο του δεν είναι ακριβώς ευγενικά. Δε θα μπορούσα να πάρω στα σοβαρά έναν άνθρωπο τόσο ανασφαλή - υποταγμένο στις άπειρες, διαφορετικές εκφάνσεις του εγώ - ένα μάτσο μπικουτί, νεύρα κι εμμονές. Κι ούτε καταλαβαίνω που έγκειται η ιδιοφυία. Καταντάει τόσο παρωχημένος όσο και οι μεθοδοι ερμηνείας της συμπεριφοράς του. Όσο για το σύνολο του έργου του, είναι τόσο αιχμηρό κι επιμελώς προβοκατόρικο που δεν μου απομένει παρά να στραβώνω, νεύοντας κωμικά. Δυστυχώς δεν μπορεί να υπάρξει μία κάποια λύσις στο πρόβλημα επειδή η τέχνη δεν είναι μαθηματικά. Εύχομαι να καταλαβαίνεις.

Αν όχι, σημαίνει ότι έχουμε κάτι κοινό.

Τελοσπάντων, είδα το Little Ashes (2008), μόνο και μόνο για να θαυμάσω το σχεδόν ανύπαρκτο κάτω βλέφαρο του Robert Pattinson. Εκείνη η γαλάζια γραμμή που δημιουργείται στο σημείο ακριβώς κάτω απ' το μάτι, είναι αυτή που σέρνει την φαντασία του θεατή στο μυστήριο. Εκεί βρίσκεται η γοητεία του, κατά τα άλλα τίποτε συναρπαστικό, φαινόταν σφιγμένος και κάπως αμήχανος σε αρκετά σημεία. Πιστεύω πως ο Λόρκα, Javier Beltrán, ανταποκρίθηκε με σαφώς καλύτερο τρόπο στις απαιτήσεις του ρόλου, πράγμα φυσικό, αν λάβει κανείς υπόψη τις ιδιοτροπίες των εχόντων the looks.


* Στη φώτο, Λόρκα και Νταλί, Cadaqués, 1925.

Dreamer & The full moon