.
.
*Σήμερα ξύπνησα κανονικά. Δηλαδή κατευθείαν. Από τις γρίλιες έμπαινε ένα φως λεπτό και ήμουν κάπως χαρούμενος που μπορούσα να το παρακολουθήσω αναπνέοντας με το στόμα κλειστό - για πρώτη φορά μετά από μέρες. Στον ακάλυπτο κάποιος άκουγε τον Άγιο Φεβρουάριο, είχα καιρό ν' ακούσω την Πετρή Σαλπέα και συγκινήθηκα. Θυμήθηκα τις Κυριακές μετά το Χειμώνα με το άσπρο φιατ, τον Γιώργο μισοκρεμασμένο απ' το παράθυρο, τότε είχε πολύ μαλακά μαλλιά - κόντρα στον ψυχρό άνεμο της ταχύτητας - παρακαλούσα να παίξει το κι αν ο αγέρας φυσά πάλι και πάλι μέχρι πάντα. Σχεδόν. Μετά το περίπτερο/ φούρνο σκεφτόμουν ότι αν ήταν να φτιάξω σάουντρακ για ταινία αισθηματική ο Άγιος Φεβρουάριος θα' τανε σίγουρα υποψήφιο για τραγούδι τίτλων. Κι αυτά συμβαίνουν στον καιρό, μ ' από τότε μέχρι εδώ . Μετά πήγα στο μπάνιο επειδή απ' τον φωταγωγό ερχόταν ένας παράξενος θόρυβος. Ήταν ο αέρας αλλά ανακάλυψα ένα τηλέφωνο. Γιατί κάποιος να θέλει να γράψει ένα τηλέφωνο στον τοίχο ενός φωταγωγού 0,30x 0,30 μ. ; Από πάνω έγραφε και μια λέξη που δε βγαίνει, αλλά σίγουρα έχει να κάνει με τον Αλή.
Το απόγευμα έλαβα την φώτο μ' αυτό το θεϊκό πλάσμα αβοήθητο, το ράμφος του τίγκα στον πάγο, θα τελειώσει αν δεν το βάλουν να κολυμπήσει σε ζεστό νερό και συγχύστηκα. Γκετ γουέλ σουν.
