Μάγια Γκέισσα

Αναρωτιέμαι αν είναι σενάριο επιστημονικής φαντασίας, ή προώθηση του μεγαλύτερου ψέματος της ιστορίας.

葛飾北斎 Katsushika Hokusai (1760-1849)

Πριν από δυο χρόνια ακριβώς γνώρισα την Ρ. Και τον Σ. Οι διακοπές και ένας κοινός φίλος, μας έφεραν στην ίδια παραλία.
Αργά. Και οι δυο ήταν Ιάπωνες μεγαλωμένοι στο Τόκυο.
Δεν είχαμε τη δυνατότητα εκτεταμένης ανταλλαγής απόψεων διότι η συνεννόηση γινόταν στα ιταλικά. Επίπεδο συνεννόησης ciao-pizza-amore. Καταλαβαίνεις.

Το Τόκυο το έχω συνδέσει με τους Rei Kawakubo (monsieur “Comme des Garçons”) Mizoguchi, Masami Akita (των Merzbow), Miyazaki, Ozu, Jun Takahashi (Undercover) και με καταστάσεις post-cyberpunk, φοράω –χταπόδι- στο κεφάλι-γκόθικ- λολίτας ή όπως αλλιώς λέγεται.Και ασφαλώς με τα δυο άτομα που ανέφερα πιο πάνω.

Η πίο εύκολη λέξη που θυμάμαι είναι σαμουράι. Ξέρω ότι τρώνε πολύ ρύζι και ότι έχουν οστεοπάθειες (επειδή δεν πίνουν γάλα λέω). Είναι όλοι αδύνατοι–σχεδόν- και έχουν τέλειες συσκευασίες για τα πάντα.

Σήμερα μου χάρισαν περιοδικά «επειδή ήταν παλιά» (και όχι επειδή είμαι διαβαστερός). Στα περιεχόμενα υπήρχε άρθρο με τίτλο «Το Τόκυο είναι η μεγαλύτερη πόλη πόλη του κόσμου. Καθαρή!» ( “Reinkultur: Tokio ist die größte Stadt der Welt. Sauber!”).

Αντιγράφω σε ελεύθερη μετάφραση:
«Όλα σε τάξη.Στην μεγαλύτερη πόλη του κόσμου βρίσκει το κάθετι τη θέση του. Και τα σκουπίδια επίσης.
Γόνατο πιέζει τον μηρό του Kinfun(...) Ο συρμός στον υπέργειο σιδηροδρομικό σταθμό Tozai είναι ασφυκτικά γεμάτος αλλά όλο και περισσότεροι άνθρωποι στριμώχνονται στα βαγόνια. Απόλυτη ησυχία. Πολλοί φοράνε ακουστικά ενώ κάποιοι προσπαθούν να διαβάσουν. Όποιος έχει εξασφαλίσει για τον εαυτό του μια θέση κάνει ότι κοιμάται.
Κάθε πρωί το ίδιο. Παγιδευμένος μεταξύ αγνώστων βρίσκεται καθημερινά για μισή ώρα ο 27χρονος Kinfun,υποψήφιος διδάκτορας μαθηματικός.Μετά αποβιβάζεται και στον σταθμό Hibiya παίρνει τον υπόγειο σιδηρόδρομο. Είκοσι λεπτά μετά βρίσκεται στον προορισμό του. Το βράδυ επιστρέφει κάνοντας την ίδια διαδρομή.
Στο μεγάλο Τόκυο ζούν περισσότεροι άνθρωποι απ’ότι σε ολόκληρο τον Καναδά (...). Η κυρίως πόλη αριθμεί 12 εκατομμύρια κατοίκους.
(…)H Ginza, ο ακριβότερος εμπορικός δρόμος του κόσμου˙ το Shinjuku, όπου όλα είναι αγοραστέα˙ το νεώτερο Shibuya˙ η παλιά συνοικία Ueno με τα μεγάλα μουσεία˙ το Ikebukuro περισσότερο επαρχιακό με το προλεταριάτο ˙το Roppongi, η συνοικία των νεόπλουτων ˙ και το Shinagawa, ένα πανδοχείο του παγκόσμιου χωριού. Μεταξύαυτών (των περιοχών ξεχύνεται μια θάλασσα από σπίτια με κήπους και οικοδομικά τετράγωνα με μικροσκοπικά διαμερίσματα, στα οποία διαμένουν λιλλιπούτειοι άνθρωποι που φροντίζουν για την καθαριότητά τους
(...) Κατά τις ώρες της μεγάλης αιχμής η μεγάλη, ανθρώπινη μάζα στριμώχνεται καθώς κινείται αλλά κανείς δεν διαμαρτύρεται. Κάποιοι σιδηροδρομικοί σταθμοί είναι και εμπορικά κέντρα στα οποία πρέπει να προσκομίσεις το απόκομμα του εισητηρίου για να έχεις το δικαίωμα να ψωνίσεις.Στο Shinjuku, το βασίλειο της μαζικής μεταφοράς, στην γραμμή τέσσερα υπάρχουν διαφορετικές μεταφορικές εταιρείες που καθημερινά φροντίζουν για τη διακίνηση περισσότερο από 4 εκατομμυρίων ατόμων. Παρόλα αυτά ο σταθμός είναι εκθαμβωτικά καθαρός, το μάτι δεν εντοπίζει ούτε ενα χαρτάκι, ούτε μια γόπα τσιγάρου. Και όλα αυτά ενώ δεν υπάρχουν σχεδόν καθόλου κάδοι αχρήστων, για λόγους ασφαλείας, ειδικά μετά το τρομοκρατικό κτύπημα της 11ης Σεπτεμβρίου. Οι Ιάπωνες έχουν μάθει να μεταφέρουν τα σκουπίδια τους μαζί τους και να τα χωρίζουν, αλλά μόνο εκεί που πρέπει. Πολλές φορές κουβαλάνε τα σκουπίδια τους πίσω στο σπίτι. Το Τόκυο παράγει 15 εκατομμύρια τόνουςσκουπιδιών το χρόνο. Αυτά αποτεφρώνονται ή ρίχνονται σαν νησάκια-έργα τέχνης στον κόλπο του Τόκυο."

http://en.wikipedia.org/wiki/Katsushika_Hokusai