A girl on (an excitingly pink) Sunday

.............................

*pics

The Zombies - The way I feel inside
Herman's Hermits - Something is happening
The Yardbirds - A certain Girl
Elvis Presley - Hands off
France Gall - Quand on est ensemble
David Bowie - There is a happy land
Pulp - I want you
The Jesus and Mary Chain - Just like honey
Cranes - Everywhere
The Smiths - This Night has opened my eyes
Paul Weller - There's no drinking after you're dead
Karen O & The Kids - All is love

deja vu

*craig mammano

** Είδα τις ελιές στη φώτο κι έγινα συναισθηματικός. Θυμήθηκα ότι κάτω από ένα λιόδεντρο έχασα το πρώτο μου δόντι, ήταν άνοιξη και δεν είχα κάποιο βιβλίο ούτε χαρτί ακουαρέλας. Ο Γιώργος φρέναρε τ' αμάξι με τα χελωνονιντζάκια ακριβώς δίπλα στο χαμένο μου δόντι, μεταβολή, για να χαθεί και πάλι στην αντίθετη κατεύθυνση. Κάτω από κείνο το δέντρο είδα την orchis lactea, το muscari commutatum και ένα άλλο μικρό λουλούδι χρώματος μωβ που δε θυμάμαι τ' όνομά του. Πιθανώς να μην υπάρχει καν στην Αττική. Ενώ έψαχνα γι' αυτό, εντόπισα αυτό το blog και μετά αυτό εδώ.
Καιρός για μια επίσκεψη στο κτήμα Συγγρού.

ooo

*pic

_*_

*jan von holleben

Hilde

_*_

* Θέλω να πάρω αυτό το βαλιτσάκι με τα λουκάνικα και να φύγω διακοπές κάπου που δεν υπάρχει κανένας και τίποτε. Για Χ μέρες. Να τρώω τα λουκάνικα κι ένα χώμα άσπρο που θα μαζεύω από κάτω (;). Και να μη σκέφτομαι τίποτε. Μόνο να βλέπω το φαγητό στο άσπρο φόντο και να δυσκολεύομαι να αποφασίσω πιο λουκάνικο θα φάω μετά.

aww

*pic

Petting Bambi II

Ανάποδες

.............................

*"To tell the truth, artifice was in Des Esseintes' philosophy the distinctive mark of human genius.
As he used to say, Nature has had her day; she has definitely and finally tired out by the sickening monotony of her landscapes and skyscapes the patience of refined temperaments. When all is said and done, what a narrow, vulgar affair it all is, like a petty shopkeeper selling one article of goods to the exclusion of all others; what a tiresome store of green fields and leafy trees, what a wearisome commonplace collection of mountains and seas!
In fact, not one of her inventions, deemed so subtle and so wonderful, which the ingenuity of mankind cannot create; (...)
Yes, there is no denying it, she is in her dotage and has long ago exhausted the simple-minded admiration of the true artist; the time is undoubtedly come when her productions must be superseded by art."

** "À rebours" par Joris-Karl Huysmans

Ουμβέρτος διπλός και αμυντικός

*Κάπως έτσι ονειρεύτηκα τη σημερινή μέρα.

Στο Ασκληπιείο

.......................

*Σήμερα ξύπνησα κανονικά. Δηλαδή κατευθείαν. Από τις γρίλιες έμπαινε ένα φως λεπτό και ήμουν κάπως χαρούμενος που μπορούσα να το παρακολουθήσω αναπνέοντας με το στόμα κλειστό - για πρώτη φορά μετά από μέρες. Στον ακάλυπτο κάποιος άκουγε τον Άγιο Φεβρουάριο, είχα καιρό ν' ακούσω την Πετρή Σαλπέα και συγκινήθηκα. Θυμήθηκα τις Κυριακές μετά το Χειμώνα με το άσπρο φιατ, τον Γιώργο μισοκρεμασμένο απ' το παράθυρο, τότε είχε πολύ μαλακά μαλλιά - κόντρα στον ψυχρό άνεμο της ταχύτητας - παρακαλούσα να παίξει το κι αν ο αγέρας φυσά πάλι και πάλι μέχρι πάντα. Σχεδόν. Μετά το περίπτερο/ φούρνο σκεφτόμουν ότι αν ήταν να φτιάξω σάουντρακ για ταινία αισθηματική ο Άγιος Φεβρουάριος θα' τανε σίγουρα υποψήφιο για τραγούδι τίτλων. Κι αυτά συμβαίνουν στον καιρό, μ ' από τότε μέχρι εδώ . Μετά πήγα στο μπάνιο επειδή απ' τον φωταγωγό ερχόταν ένας παράξενος θόρυβος. Ήταν ο αέρας αλλά ανακάλυψα ένα τηλέφωνο. Γιατί κάποιος να θέλει να γράψει ένα τηλέφωνο στον τοίχο ενός φωταγωγού 0,30x 0,30 μ. ; Από πάνω έγραφε και μια λέξη που δε βγαίνει, αλλά σίγουρα έχει να κάνει με τον Αλή.

Το απόγευμα έλαβα την φώτο μ' αυτό το θεϊκό πλάσμα αβοήθητο, το ράμφος του τίγκα στον πάγο, θα τελειώσει αν δεν το βάλουν να κολυμπήσει σε ζεστό νερό και συγχύστηκα. Γκετ γουέλ σουν.

Sixteen candles

*Σήμερα συνειδητοποίησα ότι έχουν περάσει 10 χρόνια από τα 16α μου γενέθλια. Σε αυτό το κλίμα ακούω στο ριπίτ Κρέστς.

Κι είναι σαν να μην έχει περάσει ούτε μια μέρα.

**pic

Bye bye mr. Frisbeeman

*R.I.P. Walter Frederick Morrison 1920 – 9 Φεβρουαρίου 2010

Τοσίρο Μιφούνε φορέβα

Εαν, ω μη γένοιτο, μείνω μια μέρα ακόμα κρεβατωμένος φοβάμαι ότι θα μετατραπώ σε απολίθωμα. Η σημερινή είναι η πέμπτη μέρα κι έχω φαγωθεί να βγώ έξω. Κυρίως επειδή κάποιος μου είπε ότι ήρθε η Άνοιξη. Πέρασα την τελευταία βδομάδα χαπακωμένος, δεν κατόρθωσα ούτε μια ταινία σωστή, όλο κάτι μισές εδώ κι εκεί . Στα διαλείμματα που έκανα από τις μεγάλες σιωπές του ανήσυχου ύπνου, κοίταγα παρατεταμένα το ταβάνι ή άλλα αντικείμενα: ένα κουβάρι γαλάζιο μαλλί με χαμένη άκρη, το πλαστικό σακούλι του φαρμακείου και τις φυσαλίδες στο ποτήρι του νερού. Όπου ακούμπαγα πόναγα, σα να μ' είχανε τουμπανιάσει στο ξύλο. Για πολλά ντρόγκια. Για τρεις μέρες δεν μίλησα καθόλου, ούτε καν στον εαυτό μου. Ούτε στον ύπνο μου. Ούτε. Ούτε. Τελικά σήμερα κατάφερα να φάω ένα μήλο και να δω μια ταινία. Πιστεύω πως είμαι σε καλό δρόμο. Η ταινία της ανάρρωσης ήταν το Mifunes sidste sang (1999) του Søren Kragh-Jacobsen, η οποία υπόκειται στους νόμους του Dogme 95 (my ass), γι' αυτό και σε πολλά σημεία (ειδικά σε ότι αφορά στην φωτογραφία) θυμίζει το ενοχλητικότατο Idioterne (1998) καθώς και το Festen (1998). Φυσικά δεν πιάνει τα επίπεδα του Festen, τούτος εδώ ο Γιάκομπσεν είναι κάπως παλαβωμένος με τους έρωτες και τα εγκαταλελειμμένα παιδιά. Αρκετά ώστε να κάνει σοβαρές ταινίες ανάρρωσης για ζαβλακωμένους μπλόγκερς.
Πάντως το μήλο μου το έφαγα.

To θέλω

*I'm sick and tired of being sick

**pic

yours truly

Valentine II (Bambi)

Απόκρεω

*pic

Βαλεντίνος Ι

Nico - My Funny Valentine

Gavin Friday & the Man Seezer - Each man kills the thing he loves
The Band Of Holy Joy - Fishwives
Billie Holiday - Don't explain
Michel Legrand - The Windmills of Your Mind
The Smiths - Last Night I Dreamed That Somebody Loved Me
Barry Adamson & Nick Cave - Sweetest embrace
Blancmange - The day before you came
Winston Tong - Reports From The Heart
Connie Smith - There Will Never Be Another you
Τώνης Μαρούδας - Σου σφυρίζω

Καίτη

*Some say that knowledge is something sat in your lap.

You dropped food on the floor

*Θενκς εγκέν λοβ.

Ουμβέρτος χιτσκοκικός

*Μερσί λόβ.

Χάρτες

..

*pics

Petting Bambi

Torremolinos 73

...................................

*Το Torremolinos 73 (2003) του Pablo Berger το κατέβασα χωρίς υπότιτλους (συνήθεις πρακτικές για τους κατάκοπους και τους μη έχοντες παρελθόν). Η ταινία αναβιώνει επιτυχημένα την ατμόσφαιρα των 70's, κλασικά όλα κυμαίνονται σε τόνους του καφέ -πορτοκαλί- μαρουλί πράσινου (ή έχω αχρωματοψία) αλλά υπάρχει ευαισθησία - ίσως οφείλεται στην ανάμιξη των Δανών, μιας και η ταινία είναι ισπανοδανέζικη παραγωγή. Ο Αλφρέδο που πνίγεται στα χρέη ανακαλύπτει τον Μπέργκμαν, ενώ παράλληλα σκηνοθετεί την γυναίκα του σε σοφτ τσόντες για την "Εγκυκλοπαίδεια της Αναπαραγωγής" , που θα τους αποφέρουν πολλά χρήματα. Οι σκωπτικές, πρόδηλες αναφορές στον Μπέργκμαν, διόλου δεν ενοχλούν αντίθετα αυξάνουν την συμπάθεια: Ο Αλφρέδο, ο λαϊκός είναι ένα χαμένο ταλέντο (με μπεργκμανικό υπόβαθρο).
Δεν είμαι σίγουρος αν η ταινία αφηγείται κάποια πραγματική ιστορία, δηλαδή αν ο Αλφρέδο ήταν υπαρκτό πρόσωπο. Η επιφανειακή έρευνα γι αυτόν δεν απέφερε κάποια ουσιαστικά αποτελέσματα. Πάντως στο τέλος εμφανίζεται το εξής, σύντομο μήνυμα: "Torremolinos 73 fue la unica pelicula dirigida por Alfredo Lopez. Se estreno, calificada "S", en 1977 con el titulo de 'Las Aventuras y desventuras de una viuda muy cachonda'. La vieron 1373 espectadores en Espana y fue un exito en toda Escandinavia " - "Torremolinos 73 ήταν η μοναδική ταινία σκηνοθετημένη από τον Αλφρέδο Λόπεζ. Προβλήθηκε, χαρακτηριζόμενη ως ακατάλληλη, το 1977, με τον τίτλο " Οι περιπέτειες και οι ατυχίες μιας πολύ σέξυ χήρας" Στην Ισπανία έκοψε 1373 εισητήρια ενώ έγινε μεγάλη επιτυχία σε όλη τη Σκανδιναβία" (ελεύθερη μετάφραση δική μου).

A girl on (ε στρέιτ θρου) Sunday

You've Lost That Lovin' Feelin' - The Human League

Apache - Los Pekenikes (διασκευάζουν "The Shadows")
Shazam - Duane Eddy
Έτσι είναι η ζωή - Mike Rozakis & The Playboys
Help! Ayúdame - Tony Ronald
Bonsoir mon amour - Dalida
Une valse a mille temps - Jacques Brel
Η βρόχα (έπιπτε στρέιτ θρου) - Γιώργος Ζαμπέτας
Walking in the Rain - Grace Jones
You Can Never Hold Back Spring - Tom Waits

*pic

Ουμβέρτος γόης

Γκάνγκστα Ράπερ

................................

*Σήμερα ήπια τρεις καφέδες - ξέρεις τι θα πει αυτό. Μέχρι αυτή την ώρα δεν μπορώ να καθίσω στην ίδια θέση για πάνω από πέντε λεπτά. Και γίνομαι ευαίσθητος. Επειδή ακριβώς ήμουνα πολύ νευρικός και κρύωνα κιόλα, στο σπουδαστήριο κινδύνεψα να χάσω την ισορροπία μου και να πέσω απ' τη σκάλα όπου αναρριχήθηκα για να αρπάξω το " Joshua Roll" του Weitzmann. Δεν καταλαβαίνω τι έψαχνα να βρω. Πάντως δεν ήταν ο Γιόσουας. Πιθανόν γύρευα κάτι που στην πορεία ξεχάστηκε και που θα δω σε κάποιο όνειρο. Στη σκάλα πάνω, εκστασιασμένος, κοίταγα τις ράχες κάτι βιβλίων ξεθωριασμένων, ξεφτισμένων και ανατριχιαστικά σκονισμένων. Άλλά δεν άγγιζα τίποτε, εκείνη την ώρα στο άι-ποντ έπαιζε το γιου'β γκοτ έβριθινγκ νάου Back at the old grey school/ I would win and you would lose/ But you've got everything now/ And what a terrible mess I've made of my life/ Oh, what a mess I've made of my life. Πρέπει να ήμουνα στην ίδια θέση για πολύ ώρα, όταν με πλησίασε μια γριά με μαλλιά φλοκάτη κι ένας χοντρός με μπλε ζακέτα. Ήθελαν να δανειστούν τη σκάλα. Προσφέρθηκα να βοηθήσω κατεβάζοντας το βιβλίο. Τα κουμπιά της ζακέτας του χοντρού είχαν πάνω άγκυρες, αλλά δεν μου πήγαινε να ρωτήσω που τα πήρε - αν και καιγόμουνα. Μετά έβαλα τη σκάλα μπροστά στην Ισλαμική Τέχνη αλλά δεν είχα όρεξη. Πήρα ένα άλλο που βρήκα μπροστά μου -ελκυστικό εξώφυλλο- έλεγε τις απόψεις του Κορνήλιου Καστοριάδη για τον εκλεκτικισμό της μεταμοντέρνας τέχνης. Έλεγε και για τον Μαρκούζε αλλά δεν είχα όρεξη ούτε γι' αυτόν. Άφησα τη σκάλα και πήγα στα περιοδικά. Κάθισα μπροστά στους τόμους των πρακτικών της Ακαδημίας Αθηνών και του Burlington Magazine. Οι χλωμές σειρές διακόπτονταν απότομα από τους, χρώματος ποντικί, τόμους της "Επιθεώρησης Τέχνης". Διάβασα ένα άρθρο για την εξέλιξη της ζωγραφικής στα τραπουλόχαρτα (περιοδικό Ζυγός , τεύχος 22-23, 1976) , μετροφύλλησα για εκατομμυριοστή φορά τον Μπουζιάνη και τις αιθαλομίχλες του Τέρνερ, κοίταξα έξω απ' το παράθυρο και ήταν πέντε. Ευχόμουν την περιοχή να σκέπαζε πυκνό πούσι και να κατέληγα -μη βλέποντας- στο δάσος.
Στο δρόμο της επιστροφής έκανα μια στάση να πάρω ένα παντελόνι αλλά είχαν τελειώσει τα μικρά νούμερα. Μοιάζω λίγο (τι λίγο) με αιθίοπα γκάνγκστα ράπερ, αλλά υποθέτω πως έτσι διευκολύνεται το ανέβασμα στη σκάλα. Πήρα κι ένα μπλουζάκι που γράφει Αι γουόννα γκόου του Τόκυο. Έκανε 2.95
Σήμερα παρατήρησα ότι όλοι μου οι συμφοιτητές κατουρήθηκαν την ώρα που δίναμε το μάθημα. Πρέπει να ήμουνα το μοναδικό άτομο που δε σηκώθηκε να πάει στην τουαλέτα. Ένιωσα ηλίθιος. Και μετά κάπως λυπήθηκα.

**Οι εικόνες είναι σκαναρισμένες σελίδες από το περιοδικό "Αρχιτεκτονική", (τεύχος Ιαν. - Φεβ. ) του 1962 (Η πρώτη είναι το εξώφυλλο του τεύχους - προσοχή στα γραφικά. Η δεύτερη είναι ένας χάρτης για το πώς να φτάσετε στο πατισερί Μαγεμένος Αυλός και η τρίτη είναι μια αφίσα με το οικείο οικόσημο).

Το φαινόμενο του τραγικού

"Όταν συμβαίνει να καταργούνται κάποιες αξίες, εμφανίζονται ορισμένα συναισθήματα και πάθη (τρόμος, αγανάκτηση, φρίκη κ.τ.λ.) που προκαλούν διέγερση στον άνθρωπο , όταν σκέφτεται πως η πράξη ή η βούληση του άλλου θα μπορούσε να ήταν διαφορετική. Η διέγερση αυτή υποχωρεί όταν "στέκει προ οφθαλμών το αμετάβλητο και αναπότρεπτο της κατάργησης αξιών -ως μια ειδητική αδυνατότητα. Τότε εμφανίζεται η τραγική θλίψη, η οποία δεν εμπεριέχει καμμιά διέγερση, αλλά, αντίθετα, έχει μια χροιά ικανοποίησης. Έχει εξαλειφθεί κάθε επιθυμία ακύρωσης του γεγονότος (που οδήγησε στην κατάργηση μιας αξίας), λόγω της συνειδητοποίησης της "ειδητικής αναποτρεπτικότητας". Για το λόγο αυτό, η τραγική θλίψη είναι ψυχρή, σιωπηλή και μεγάλη. Έχει βαθύτητα και ευρύτητα. Δεν συνδέεται με οδύνη, αλλά με εγκαρτέρηση και συμφιλίωση με ό,τι αναπότρεπτο συμβαίνει."

*Σημειώσεις στο έργο του Μ. Scheler " Το φαινόμενο του τραγικού".

**Είδα επίσης το Nordkraft (2005) του Ole Christian Madsen. Valium, LSD, coke, heroin, methadone, opium, Rohypnol, crystal meth, morphine, mescaline, amphetamine, C vitamins, D, vitamins, hashish, pot, hash-oil, skunk. Τον Στέσο τον αγάπησα. Αποτελεί σημείο αναφοράς στην ταινία. Διότι όλοι οι υπόλοιποι χαρακτήρες παραπέμπουν στο (ενοχλητικό) ρέκβιεμ για ένα (τελειωμένο) όνειρο. Τον θυμάσαι (τον Madsen) από το Prag (2006) και το Flammen & Citronen (2008);

_*_

............................

This is how civilized Sweden treats wolves.

*pic

*pic

Ουμβέρτος ναζιάρης

ο τρωωφλόγας

....................

* Η αισθητική του Schelling είναι μια μαλακία μεγατόνων. Γενικά η αισθητική είναι μαλακία κι εγώ έχω πάθει μαλάκυνση επειδή δεν μπορώ να συνδέσω την μεγαλομανία του Καντίνσκυ μ' αυτές τις μπούρδες. Πάντως κάπου κάπου πετάει και κανένα σωστό και ξυπνάω, έτσι όπως κόβω ύπνους πάνω από πάκους χαρτούρα και διάφορα άλλα κιτάπια του σατανά.
Η μικρή αποκάλυψη της Hannah Höch βελτιώνει κάπως την κατάσταση αν και δε δύναται να λύσει το πρόβλημα.
Κυριακή. Είδα το Pleasantville (1998) που το βρήκα χαριτωμένο, πίριοντ. Μετά είδα τη Γερτρούδη (1964) του Ντράγιερ κι όταν τελείωσε ήταν πια αργά - έπρεπε να πάω για ύπνο. Δεν μπορούσα όμως και διάβασα πάλι τον Πινόκιο.

"Τέλος πάντων. Τι θέλεις;"
"Σας ικετεύω να συγχωρήσετε τον φτωχό Αρλεκίνο!"
"Αυτό δε γίνεται. Αφού συγχώρεσα εσένα, θα καεί εκείνος. Το αρνί μου πρέπει να ψηθεί καλά".
"Τότε", φώναξε ο Πινόκιο, και σηκώθηκε και πέταξε τον ψωμένιο σκούφο του, "τότε, ξέρω το καθήκον μου. Εμπρός, στρατιώτες! Δέστε με και πετάξτε με στη φωτιά! Δεν είναι δίκιο ο καημένος ο Αρλεκίνος, ο αληθινός μου φίλος, να πεθάνει για μένα".
Τούτα τα λόγια τα φώναξε με δυνατή, ηρωική φωνή κι έκανε όλες τις μαριονέτες που ήταν εκεί να κλάψουν. Ακόμα κι οι αστυφύλακες, παρόλο που ήταν φτιαγμένοι από ξύλο, κλαίγανε σαν μωράκια.
Στην αρχή ο Τρωωφλόγας στεκότανε σκληρός και παγωμένος σαν πάγος. Σιγά-σιγά όμως ο πάγος του άρχισε να λιώνει. Φτερνίστηκε. Φτερνίστηκε τρεις ή τέσσερις φορές, και ύστερα άνοιξε στοργικά τα χέρια του στον Πινόκιο, κι είπε:

"Είσαι καλό και γενναίο αγόρι! Έλα εδώ, να μου δώσεις ένα φιλάκι!".

Carlo Collodi, "Οι περιπέτειες του ΠΙνόκιο"