Arvikafestivalen

Μικρό ευρωπαικό <αδύνατον να βρω τα διαλυτικά σε γερμανικό πληκτολόγιο> φεστιβάλ που ευχαρίστως θα παρακολουθούσα είναι το Arvika. Κυρίως διότι παίζουν οι Detektivbyran. Στην έδρα τους. Θα είναι μια χαριτωμένη συνάντηση με ότι συνεπάγεται αυτό. Κορδέλες, γαιτανάκια, νοου ζμόκινγκ και μινιμάλ σαιζλόνγκ. Αυτά που ξέρουν δηλαδή, Σουηδία, αγάπη μου. Θα έχει και Poni Hoax, Alice in Videoland,and last but not least Welle:Erdball. Έχει κι άλλα βεβαίως βεβαίως αλλά μην περιμένετε τους Depeche Mode για headliners διότι ο Dave είναι άρρωστος, άσε που λένε οι Σουηδοί ότι θα παίξει. Έχει και Casiokids χμμ. Όλα καλά και βόρεια.

Μου λείπουν οι Σ., Γ., Σ., Τ., Ε. Μόνο γι'αυτούς και μια ΚΕΟ θα θυσίαζα το Arvikafestivalen. Αν.

Χάρις

Δεν ξέρω πόσο ladylike είναι πια να κρατάς την πανάκριβη τσάντα σου και να την κουνάς πέρα δώθε με τέτοιο τρόπο ώστε να κινδυνεύει ο άλλος να μείνει παράλυτος (σχήμα λόγου). Ιδιαίτερη προσοχή στα πεζοδρόμια για τοσοδούληδες της Σόλωνος. Το σχόλιο αφορά και τους οδηγούς όλων των τροχοφόρων. Achtung μεγάλες τσάντες <ή τσάντες γενικώς>.

Πανηγύρια ή εγώ φταίω που μου σπάτε τα νεύρα (αυτός θα είναι ο τίτλος του βιβλίου).

http://www.imdb.com/title/tt0158692/

Ζωγράφισε τι βλέπεις από το παράθυρο

ECHO

Έχω την εντύπωση ότι θα ξυπνήσω ξαφνικά και θα’ ναι σαν ξενέρωμα από παρατεταμένο μεθύσι. Κάπως άβολα και για τον Αυγουστίνο που προτιμάει να κοιμόμαστε όλοι.
Κάτι μ’αυτά τα σουρρεάλ απογεύματα που ζω τις τελευταίες δυο βδομάδες.
Εξηγώ. Υπάρχει το ωδείο. Από το δωμάτιο που βρίσκομαι ακούω ταυτόχρονα, μια –ελπίζω όχι καραφλή -wannabe τραγουδίστρια όπερας, (aka: αρκετά- καραφλιάζω- εγώ- που- εξαναγκάζομαι- ν’ακούω), τη δασκάλα του πιάνου να μετράει χτυπώντας παλαμάκια το ρυθμό (μικρός πιωμένος /φοράει i-pod/δεν υπάρχει) και έναν τύπο που νομίζει ότι θέλει να γίνει ντράμερ (σκοτώνω –παλαβές- μύγες- πάνω- στα- κύμβαλα).
Είμαι πλέον πεπεισμένος ότι αυτό το ωδείο είναι για κωφούς.
Und hier ist das Echo. EEEEEEEEchOOOOOOOOOOO

-*-

Jean-Daniel Pollet

Ευτυχώς ήμουνα σε σπίτι με τηλεόραση το βράδυ που το κρατικό κανάλι πρόβαλε την τριλογία του. Ήταν οι ώρες οι μεγάλες και παρακολουθούσα μισοκατσούφης μια ξανθιά με πρόσωπο μπασκετμπολίστα να μιλάει στο mute.

Πρόλαβα λίγο από το "Bassae "(1964), με κοροϊδευτική διάθεση και με τα αγόρια στον κόσμο τους, ένιωθα μόνος και κανείς δεν μου έδινε σημασία -μα ποιος επιτέλους ήταν αυτός ο καμένος Γάλλος;- ΚΑΙ νύσταζα. Γενικώς γουόρν άουτ καταστάσεις.

Φυσικά κόλλησα.

Όταν ξεκίνησε το "L'ordre" (1973) δεν κατάλαβα, στην αρχή νόμισα ότι επρόκειτο για φάρσα. Το θέμα ήταν δύσκολο -από την πλευρά του σκηνοθέτη- ένα μέρος μακρινό και άγνωστο, όλα έμοιαζαν σαν αναδυόμενα από το πουθενά στην οθόνη. Πού τα βρήκε έλεγα στον εαυτό μου. Και ο Κουτσαφτης με την "Αγέλαστο Πέτρα" ΝΑΙ -μόνο που ήταν ο τόπος του. Αυτός ο ξένος-φαινόμενο ξεκίνησε να κατοχυρώνεται μέσα μου.

'Επειτα, πώς μπορεί κανείς να κριτικάρει τη δουλειά ενός ανθρώπου που αγάπησε τόσο πολύ το φώς.

Τώρα μαθαίνω ότι ήταν την Παρασκευή (24/4/2009)από την ΕΤ1.

[...] σ’ ένα αξιόλογο αλλά και αγνοημένο (ιδίως στην Ελλάδα) δημιουργό, που έκλεισε πρόωρα τον κύκλο της ζωής του: Ζαν Ντανιέλ Πολέ/ Jean -Daniel Pollet (1936-2004). Κι όμως, ο Πολέ ήταν ένας ποιητής δοκιμιογράφος, ένας μοναχικός μετεωρίτης , που προσπαθεί να συνδέσει την ύλη με το πνεύμα. Και κάτι περισσότερο που μας ενδιαφέρει ιδιαίτερα.
Ο Πολέ έχει μια σταθερή, θεμελιώδη σχέση με την Ελλάδα. Ταξίδεψε, γύρισε πολλές ταινίες σε όλες τις φάσεις της ζωής του, έψαξε με πάθος το ελληνικό τοπίο και τους ανθρώπους . Η Ελλάδα του δεν είναι μια χώρα ωραιοποιημένη και εξωτική, δεν είναι φολκλόρ και εύκολος λυρισμός της πολιτισμικής μνήμης. Τα ερείπια ενός αρχαίου ναού δεν κινηματογραφούνται στατικά, με πόζα. Είναι ταυτόχρονα σπασμένα μάρμαρα, φθορά, απειλή και εξαφάνιση, ομορφιά που επιβιώνει, στοιχεία μιας μνήμης που διαρκώς κινείται , μιας ιστορίας που δεν τελειώνει. Η Ελλάδα γίνεται όπως λέει «η δεύτερη, ανεξάντλητη πατρίδα».
[...]Η Τάξη [L'ordre] είναι η αποκάλυψη της ένοχης συνείδησης των «υγιών» ανθρώπων που είχαν κλείσει τους λεπρούς στο Κρητικό νησάκι Σπιναλόγκα. Μιλάει συνταρακτικά ένας «κατασπαραγμένος» λεπρός, ο Ρεμουντάκης

Από http://www.cinephilia.gr/auteur2/pollet.htm
http://www.imdb.com/name/nm0689554/

Neu!

Βασικό Ένστικτο

Μια ολόκληρη μέρα περνάει και έχεις κολλήσει. Σκέφτεσαι το ίδιο άτομο -κάπως χαλαρά το σκέφτεσαι, ναι- και ότι μπορεί και να θέλεις να το δεις. Βιαστικά. Ίσως και να το συναντήσεις.

Η λέξη ένστικτο μου αρέσει. Μου θυμίζει το σπίτι που γεννήθηκα. Δεν μου προσφέρει θαλπωρή ίσα ίσα με κάνει να θέλω να πιστεύω και να μην πιστεύω σ'αυτήν. Είναι αυτό που θέλω και μου λείπει. Ό,τι κάνω εγώ σημαντικό.

Στα μισά του δρόμου, μετά τη δουλειά, κάνει ζέστη.

O Χριστόφορος λέει ότι πρέπει να μάθω να ρίχνω τα χαρτιά. Ή να διαβάζω τον καφέ ή και τα δύο.

Κι ενώ έχεις ξεκινήσει να βαδίζεις προς το σπίτι, ξαφνικά μεταβολή και πίσω. Στην αντίθετη κατεύθυνση έρμαιο μιας ανεξήγητης δύναμης, έχεις χάσει συνείδηση τόπου και χρόνου, διαλύεσαι στο άπειρο φώς του δειλινού. Ευχόμουν να μπορούσα να πετάξω γρήγορα στο Παγκράτι, είχα κορακιάσει και η ανάγκη μου να χωθώ στην κουζίνα των παιδιών ήταν απόλυτη.

Αργό βάδισμα, μα πού πήγαινα;

Και στην κορύφωση μιας συγκλονιστικής, αόριστης αγωνίας βλέπεις το άτομο που σκεφτόσουνα όλη τη μέρα. Κάθεται και σε κοιτάει σαν να είχατε δώσει ραντεβού.

Αυτή δεν ήταν η πρώτη φορά.

Μετά μην μου λες ότι υπάρχει κάτι που δεν μπορείς.

Θέλω αυτή την ταινία

*αυτήν

Τα μεγάλα παιδιά θυμούνται

1. Kikujirô no natsu (1999)του Takeshi Kitano
2. Mitt liv som hund (1985)του Lasse Hallström
3. Dare mo shiranai (2004)του Hirokazu Koreeda
4. Yi yi(2000)του Edward Yang
5. Pure (2002)του Gillies MacKinnon
6. Dear Frankie (2004) της Shona Auerbach
7. Kolja (1996) του Jan Sverák
8. Zazie dans le métro (1960)του Louis Malle
9. Shiza (2004),Gulshat Omarova
10. Benny's Video (1992) του Michael Haneke

στην απ'έξω μένουν τα:
La promesse (1996)των Jean-Pierre Dardenne και Luc Dardenne
All the Invisible Children (2005) -various
Les choristes (2004) του Christophe Barratier
Au revoir les enfants (1987) του Louis Malle
Christiane F. - Wir Kinder vom Bahnhof Zoo (1981), Uli Edel
Koktebel (2003)των Boris Khlebnikov και Aleksei Popogrebsky
King of the Hill (1993) του Steven Soderbergh

καθώς και όλα τα υπόλοιπα.