Ευτυχώς ήμουνα σε σπίτι με τηλεόραση το βράδυ που το κρατικό κανάλι πρόβαλε την τριλογία του. Ήταν οι ώρες οι μεγάλες και παρακολουθούσα μισοκατσούφης μια ξανθιά με πρόσωπο μπασκετμπολίστα να μιλάει στο mute.
Πρόλαβα λίγο από το "Bassae "(1964), με κοροϊδευτική διάθεση και με τα αγόρια στον κόσμο τους, ένιωθα μόνος και κανείς δεν μου έδινε σημασία -μα ποιος επιτέλους ήταν αυτός ο καμένος Γάλλος;- ΚΑΙ νύσταζα. Γενικώς γουόρν άουτ καταστάσεις.
Φυσικά κόλλησα.
Όταν ξεκίνησε το "L'ordre" (1973) δεν κατάλαβα, στην αρχή νόμισα ότι επρόκειτο για φάρσα. Το θέμα ήταν δύσκολο -από την πλευρά του σκηνοθέτη- ένα μέρος μακρινό και άγνωστο, όλα έμοιαζαν σαν αναδυόμενα από το πουθενά στην οθόνη. Πού τα βρήκε έλεγα στον εαυτό μου. Και ο Κουτσαφτης με την "Αγέλαστο Πέτρα" ΝΑΙ -μόνο που ήταν ο τόπος του. Αυτός ο ξένος-φαινόμενο ξεκίνησε να κατοχυρώνεται μέσα μου.
'Επειτα, πώς μπορεί κανείς να κριτικάρει τη δουλειά ενός ανθρώπου που αγάπησε τόσο πολύ το φώς.
Τώρα μαθαίνω ότι ήταν την Παρασκευή (24/4/2009)από την ΕΤ1.
[...] σ’ ένα αξιόλογο αλλά και αγνοημένο (ιδίως στην Ελλάδα) δημιουργό, που έκλεισε πρόωρα τον κύκλο της ζωής του: Ζαν Ντανιέλ Πολέ/ Jean -Daniel Pollet (1936-2004). Κι όμως, ο Πολέ ήταν ένας ποιητής δοκιμιογράφος, ένας μοναχικός μετεωρίτης , που προσπαθεί να συνδέσει την ύλη με το πνεύμα. Και κάτι περισσότερο που μας ενδιαφέρει ιδιαίτερα.
Ο Πολέ έχει μια σταθερή, θεμελιώδη σχέση με την Ελλάδα. Ταξίδεψε, γύρισε πολλές ταινίες σε όλες τις φάσεις της ζωής του, έψαξε με πάθος το ελληνικό τοπίο και τους ανθρώπους . Η Ελλάδα του δεν είναι μια χώρα ωραιοποιημένη και εξωτική, δεν είναι φολκλόρ και εύκολος λυρισμός της πολιτισμικής μνήμης. Τα ερείπια ενός αρχαίου ναού δεν κινηματογραφούνται στατικά, με πόζα. Είναι ταυτόχρονα σπασμένα μάρμαρα, φθορά, απειλή και εξαφάνιση, ομορφιά που επιβιώνει, στοιχεία μιας μνήμης που διαρκώς κινείται , μιας ιστορίας που δεν τελειώνει. Η Ελλάδα γίνεται όπως λέει «η δεύτερη, ανεξάντλητη πατρίδα».
[...]Η Τάξη [L'ordre] είναι η αποκάλυψη της ένοχης συνείδησης των «υγιών» ανθρώπων που είχαν κλείσει τους λεπρούς στο Κρητικό νησάκι Σπιναλόγκα. Μιλάει συνταρακτικά ένας «κατασπαραγμένος» λεπρός, ο Ρεμουντάκης
Από http://www.cinephilia.gr/auteur2/pollet.htm
http://www.imdb.com/name/nm0689554/
Πρόλαβα λίγο από το "Bassae "(1964), με κοροϊδευτική διάθεση και με τα αγόρια στον κόσμο τους, ένιωθα μόνος και κανείς δεν μου έδινε σημασία -μα ποιος επιτέλους ήταν αυτός ο καμένος Γάλλος;- ΚΑΙ νύσταζα. Γενικώς γουόρν άουτ καταστάσεις.
Φυσικά κόλλησα.
Όταν ξεκίνησε το "L'ordre" (1973) δεν κατάλαβα, στην αρχή νόμισα ότι επρόκειτο για φάρσα. Το θέμα ήταν δύσκολο -από την πλευρά του σκηνοθέτη- ένα μέρος μακρινό και άγνωστο, όλα έμοιαζαν σαν αναδυόμενα από το πουθενά στην οθόνη. Πού τα βρήκε έλεγα στον εαυτό μου. Και ο Κουτσαφτης με την "Αγέλαστο Πέτρα" ΝΑΙ -μόνο που ήταν ο τόπος του. Αυτός ο ξένος-φαινόμενο ξεκίνησε να κατοχυρώνεται μέσα μου.
'Επειτα, πώς μπορεί κανείς να κριτικάρει τη δουλειά ενός ανθρώπου που αγάπησε τόσο πολύ το φώς.
Τώρα μαθαίνω ότι ήταν την Παρασκευή (24/4/2009)από την ΕΤ1.
[...] σ’ ένα αξιόλογο αλλά και αγνοημένο (ιδίως στην Ελλάδα) δημιουργό, που έκλεισε πρόωρα τον κύκλο της ζωής του: Ζαν Ντανιέλ Πολέ/ Jean -Daniel Pollet (1936-2004). Κι όμως, ο Πολέ ήταν ένας ποιητής δοκιμιογράφος, ένας μοναχικός μετεωρίτης , που προσπαθεί να συνδέσει την ύλη με το πνεύμα. Και κάτι περισσότερο που μας ενδιαφέρει ιδιαίτερα.
Ο Πολέ έχει μια σταθερή, θεμελιώδη σχέση με την Ελλάδα. Ταξίδεψε, γύρισε πολλές ταινίες σε όλες τις φάσεις της ζωής του, έψαξε με πάθος το ελληνικό τοπίο και τους ανθρώπους . Η Ελλάδα του δεν είναι μια χώρα ωραιοποιημένη και εξωτική, δεν είναι φολκλόρ και εύκολος λυρισμός της πολιτισμικής μνήμης. Τα ερείπια ενός αρχαίου ναού δεν κινηματογραφούνται στατικά, με πόζα. Είναι ταυτόχρονα σπασμένα μάρμαρα, φθορά, απειλή και εξαφάνιση, ομορφιά που επιβιώνει, στοιχεία μιας μνήμης που διαρκώς κινείται , μιας ιστορίας που δεν τελειώνει. Η Ελλάδα γίνεται όπως λέει «η δεύτερη, ανεξάντλητη πατρίδα».
[...]Η Τάξη [L'ordre] είναι η αποκάλυψη της ένοχης συνείδησης των «υγιών» ανθρώπων που είχαν κλείσει τους λεπρούς στο Κρητικό νησάκι Σπιναλόγκα. Μιλάει συνταρακτικά ένας «κατασπαραγμένος» λεπρός, ο Ρεμουντάκης
Από http://www.cinephilia.gr/auteur2/pollet.htm
http://www.imdb.com/name/nm0689554/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου